10 Боре, вақте чорво омезиш меёфт, ман дар хоб чашмони худро боло карда, дидам, ки нарбузҳое, ки бо бузҳо омезиш меёфтанд, ҳамаашон рах-рах, алобуло ва хол-хол буданд.+ 11 Он гоҳ фариштаи Худо дар хоб ба ман гуфт: “Яъқуб!” Ман гуфтам: “Лаббай”.