Пешгуфтор
Аз нокомиҳои зиндагӣ касе эмин нест. Ҳар яки мо бо беморӣ, ҳодисаи нохуш, офати табиӣ ё зӯроварӣ дучор шуда метавонем.
Оиди ранҷу азоб ақидаҳои гуногун ҳастанд:
Баъзеҳо фикр мекунанд, ки сарнавишташон чунин аст ё онҳо мегӯянд, ки одам ба воқеаҳои ҳаёташ кам таъсир карда метавонад.
Ба ақидаи баъзеҳо инсон якчанд бор бо ҷисми гуногун ба дунё меояд ва шахс барои он азоб мекашад, ки пештар ё дар ҳаёти гузаштааш ягон гуноҳ кардааст.
Вақте нохушиҳо рӯй медиҳанд, ин одатан «чаро?»-ҳои зиёдро ба миён меорад.