Еҳӯшофот ба Яҳува такя мекунад

МЕДОНӢ, ки ин мардон кистанд ва чӣ кор карда истодаанд? Онҳо ба ҷанг мераванд, мардони пешсаф бошанд, суруд мехонанд. Шояд ту бипурсӣ, ки “Чаро сурудхонҳо барои ҷанг шамшеру найза надоранд?” Биё мефаҳмем.

Еҳӯшофот подшоҳи салтанати дусибтаи Исроил аст. Ӯ дар ҳамон замоне зиндагӣ мекард, ки Аҳъобу Изобал бар 10 сибти шимолии Исроил ҳукмрон буданд. Аммо Еҳӯшофот бархилофи онҳо подшоҳи хуб аст ва падари вай Осо низ подшоҳи накӯкоре буд. Бинобар ин, мардум дар салтанати дусибтаи ҷанубӣ солҳои зиёд аз некӯаҳволӣ баҳравар буданд.

Лекин ҳоло мардум аз чизе ба ҳарос афтодаанд. Қосидон ба Еҳӯшофот чунин хабар меоранд: «Қӯшуни сершуморе аз сарзамини Мӯоб, Аммӯн ва кӯҳи Сеир ба муқобили ту ба ҷанг меоянд». Аҳли мардум барои мадад пурсидан аз Яҳува дар Ерусалим ҷамъ мешаванд. Онҳо ба маъбад меоянд ва Еҳӯшофот дар он ҷо дуо мекунад: «Худои мо Яҳува, намедонем чӣ кор кунем, зеро мо қувват надорем, ки пеши ин қӯшуни азиме, ки ба муқобили мо меояд, истодагӣ намоем. Мо ба мадади Ту нигаронем».

Яҳува гӯш медиҳад ва яке аз ходимонашро фиристода, ба мардум мерасонад: «Ин ҷанг ҷанги шумо нест, балки аз они Худост. Шумо нахоҳед ҷангид. Танҳо тамошо кунед, ки чӣ тавр Яҳува шуморо наҷот хоҳад дод».

Субҳи рӯзи дигар Еҳӯшофот ба халқ мегӯяд: «Ба Яҳува такяву эътимод кунед!». Сипас ӯ мутрибонро дар пеши сафи ҷанговарон мегузорад ва онҳо пешопеши лашкар қадам зада, сурудҳои ҳамд ба Яҳуваро мехонанд. Оё медонӣ, ҳангоме ки онҳо ба ҷои набард расиданд, чӣ шуд? Яҳува ҷанговарони душманро ба ҳамдигар зид кард ва вақте ки исроилиён расида омаданд, ҳама сарбозони душман аллакай мурда буданд!

Магар ба Яҳува такя кардани Еҳӯшофот аз рӯи хирад набуд? Мо низ агар ба Яҳува такя кунем, бохирад хоҳем буд.