СУРУДИ 161
Иҷрои хостат, эй Худоям, шодӣ меорад
1. Сӯйи рӯд Исо раҳсипор шуд
бо тапиши дил, амри дил.
Дар Урдун ғӯта хӯрд, таъмид ёфт,
гузаштааш гашт нозил.
Ба хизмат Исо ғӯтавар гашт,
он барояш буд чун нон.
Шариати ту андар дилаш,
аз иҷрояш буд шодмон.
(Нақарот)
Иҷрои хости ту шодист,
он сарчашмаи хурсандист.
Пайғомрасон, шодирасон,
исовор ман хоҳам зист.
Иҷрои хости ту шодист,
дар зиндагиям рӯшноист.
Норафтанист, ноканданист,
меҳри ту ҷовидонист.
Дар ту шодист!
2. Ошноӣ бо ту хушбахтӣ дод,
дили ман гашт пур аз сипос.
Дар хизмат акнун ҳамқадамам
бо дӯстони қадршинос.
Дилам шод, ҳаётам обод аст
аз хизмати ғамбарор.
Номи ту дар нӯки забонам,
бо он дорам ифтихор.
(Нақарот)
Иҷрои хости ту шодист,
он сарчашмаи хурсандист.
Пайғомрасон, шодирасон,
исовор ман хоҳам зист.
Иҷрои хости ту шодист,
дар зиндагиям рӯшноист.
Норафтанист, ноканданист,
меҳри ту ҷовидонист.
Дар ту шодист,
Хизмат ба ту шодист!
(Ҳамчунин нигаред ба Заб. 40:3, 10.)