«Бигзор нури шумо бар мардум битобад»
1. Паҳн кардани чӣ барои мо шараф аст?
1 Зебогии нури офтоб аз ғуруб то тулӯъ Яҳува Худоро ҷалол медиҳад. Лекин Исо шогирдонашро даъват карда буд, ки нури дигареро дар бар кунанд,— «нури ҳаётро» (Юҳ. 8:12). Дар худ доштани ин гуна нури рӯҳонӣ шарафи бузург аст, ки дар навбати худ ҷавобгарии ҷиддиро металабад. «Бигзор нури шумо бар мардум битобад» — Исо бо ин суханон шогирдонашро таълим дода буд, ки ба дигарон манфиат оранд (Мат. 5:16). Дар торикии рӯҳонии имрӯза ин нур бояд паҳн карда шавад ва зарурияти ин аз ҳарвақта бештар аст! Чӣ тавр нури мо, мисли нури Масеҳ дурахшида метавонад?
2. Чӣ тавр Исо муҳимияти паҳн кардани нури рӯҳониро нишон медод?
2 Бо мавъиза кардан. Исо вақт, қувват ва дороиашро истифода бурда, дар хонаҳо, дар ҷойҳои серодам, дар болои кӯҳҳо ва умуман дар ҳар ҷое ки одамонро ёфтан мумкин буд, онҳоро бо нури ҳақиқат шинос мекард. Ӯ мефаҳмид, ки паҳн кардани рӯшноии рӯҳонии ҳақиқӣ арзиши бепоён дорад (Юҳ. 12:46). Барои нурро ба одамони бештар расондан, Исо шогирдонашро тайёр мекард, то ки онҳо «нури ҷаҳон» бошанд (Мат. 5:14). Нури онҳо бо корҳои нек ва бо паҳн кардани ҳақиқатҳои рӯҳонӣ медурахшид.
3. Чӣ тавр барои нури ҳақиқат миннатдории самимиамонро нишон дода метавонем?
3 Халқи Худо ба вазифаи «чун фарзандони нур рафтор» кардан ҷиддӣ муносибат мекунанд ва дар ҳар ҷое ки одамон ҳастанд, мавъиза мекунанд (Эфс. 5:8). Агар ба маврид бошад, дар ҷои ба одамон намоён, масалан ҳангоми танаффус дар ҷои кор ё дар мактаб хондани Китоби Муқаддас ё дигар адабиётамон метавонад барои дар мавзӯи рӯҳонӣ сӯҳбат кардан имконият диҳад. Бо ин роҳ як хоҳари ҷавонамон омӯзиши Китоби Муқаддас сар кард ва 12 китобро ба ҳамсинфонаш тақсим намуд.
4. Барои чӣ дурахшидани нури мо аз рафтори намунавиамон вобаста аст?
4 Бо рафтори хуб. Нури мо инчунин метавонад ҳар рӯз бо рафторамон дурахшад (Эфс. 5:9). Дар ҷои кор, дар мактаб ва дар миёни одамон бисёр вақт рафтори масеҳиён аён аст ва он барои нақл кардани ҳақиқатҳои Китоби Муқаддас имконият медиҳад (1 Пет. 2:12). Масалан, рафтори хуби писарбачаи панҷсола муаллимаашро барангехт, ки ба волидонаш занг занад. Муаллима мегӯяд: «Ман ҳеҷ гоҳ кӯдакеро бо чунин ахлоқи баланд надидаам!» Бале, хизмат ва рафтори хуби мо одамонро ба «нури ҳаёт» ҷалб мекунад ва Худоро ҷалол медиҳад.