กิจการ
16 เปาโลมายังเมืองเดอร์เบแล้วก็เมืองลิสตรา. ที่นี่มีสาวกคนหนึ่งชื่อติโมเธียว มารดาเป็นชาวยิวที่มีความเชื่อ แต่บิดาเป็นชาวกรีก 2 พี่น้องในเมืองลิสตราและเมืองอิโกนิอันต่างกล่าวถึงติโมเธียวในทางที่ดี. 3 เปาโลต้องการพาติโมเธียวไปด้วยจึงให้เขารับสุหนัต*เพราะชาวยิวทุกคนในเมืองเหล่านั้นล้วนแต่รู้ว่าบิดาของเขาเป็นชาวกรีก. 4 เมื่อเปาโลกับพวกเดินทางไปตามเมืองต่าง ๆ พวกเขาจะถ่ายทอดคำสั่งให้พี่น้องที่นั่นปฏิบัติตาม ซึ่งเป็นคำตัดสินของพวกอัครสาวกและผู้เฒ่าผู้แก่ในกรุงเยรูซาเลม. 5 ประชาคมต่าง ๆ จึงมีความเชื่อที่มั่นคงและมีผู้มาเชื่อถือเพิ่มขึ้นทุกวัน.
6 เปาโลกับพวกเดินทางผ่านแคว้นฟรีเกียและแคว้นกาลาเทียไปเพราะพระวิญญาณบริสุทธิ์ห้ามพวกเขาไม่ให้ประกาศพระคำในแคว้นเอเชีย. 7 เมื่อมาถึงแคว้นมีเซียแล้ว พวกเขาพยายามเข้าไปในแคว้นบิทีเนีย แต่พระเยซูทรงใช้พระวิญญาณห้ามพวกเขาไว้. 8 พวกเขาจึงเดินทางผ่านแคว้นมีเซียไปแล้วมายังเมืองโตรอัส. 9 คืนนั้น เปาโลเห็นนิมิต ในนิมิตนั้นมีชายชาวมาซิโดเนียคนหนึ่งยืนวิงวอนเขาว่า “โปรดมาช่วยพวกข้าพเจ้าที่แคว้นมาซิโดเนียด้วย.” 10 หลังจากเปาโลเห็นนิมิต พวกเราก็หาทางไปยังแคว้นมาซิโดเนียทันทีเพราะเห็นว่าพระเจ้าทรงเรียกพวกเรามาประกาศข่าวดีแก่ผู้คนในแคว้นนี้.
11 ดังนั้น พวกเราจึงลงเรือจากเมืองโตรอัสและมุ่งตรงไปยังเกาะซาโมเทรซ แล้วในวันรุ่งขึ้นก็ไปยังเมืองเนอาโปลิส 12 พอออกจากเนอาโปลิสก็มายังฟิลิปปอยซึ่งเป็นเมืองขึ้นของโรม และเป็นเมืองสำคัญที่สุดของเขตนั้นในแคว้นมาซิโดเนีย. พวกเราอยู่ในเมืองนี้หลายวัน. 13 ในวันซะบาโต* พวกเราออกนอกประตูเมืองไปยังริมแม่น้ำซึ่งพวกเราคิดว่ามีที่สำหรับอธิษฐาน แล้วนั่งลงสอนพวกผู้หญิงซึ่งชุมนุมกันอยู่ที่นั่น. 14 มีผู้หญิงคนหนึ่งฟังพวกเราสอน นางชื่อลิเดีย เป็นคนขายผ้าสีม่วงมาจากเมืองทิอาทิราและเป็นผู้นมัสการพระเจ้า และพระยะโฮวาทรงเปิดใจนางให้สนใจเรื่องที่เปาโลพูด. 15 เมื่อลิเดียกับคนในบ้านนางรับบัพติสมาแล้ว นางก็อ้อนวอนพวกเราว่า “ถ้าท่านเห็นว่าข้าพเจ้าเป็นคนซื่อสัตย์ต่อพระยะโฮวา ขอมาพักที่บ้านข้าพเจ้าเถิด.” และนางอ้อนวอนจนพวกเราขัดไม่ได้.
16 ขณะที่พวกเรากำลังไปยังที่สำหรับอธิษฐาน สาวใช้คนหนึ่งซึ่งมีกายวิญญาณซึ่งเป็นปิศาจทำนายสิงอยู่ได้พบพวกเรา. นางทำให้นายของนางได้เงินมากโดยการทำนาย. 17 หญิงสาวคนนี้ติดตามเปาโลกับพวกเราและร้องว่า “คนเหล่านี้เป็นทาสของพระเจ้าองค์สูงสุด พวกเขามาประกาศทางรอดแก่ท่านทั้งหลาย.” 18 นางทำอย่างนี้อยู่หลายวันจนเปาโลระอาใจ จึงหันไปพูดกับกายวิญญาณตนนั้นว่า “เราสั่งเจ้าในนามของพระเยซูคริสต์ จงออกมาจากนาง.” มันก็ออกมาทันที.
19 พอนายของนางเห็นว่าไม่มีโอกาสได้เงินอีกแล้ว พวกเขาจึงจับเปาโลกับซีลัสลากไปหาเจ้าหน้าที่ปกครองในตลาด* 20 และเมื่อพวกเขาพาทั้งสองมาพบพวกเจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองแล้วจึงพูดว่า “คนพวกนี้ก่อความวุ่นวายมากในเมืองเรา พวกเขาเป็นคนยิว 21 และพวกเขาเผยแพร่ธรรมเนียมที่กฎหมายของพวกเราชาวโรมันห้ามไม่ให้รับเอาหรือปฏิบัติตาม.” 22 คนมากมายพากันแสดงความโกรธแค้นเปาโลกับซีลัส และพวกเจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองกระชากเสื้อคลุมของทั้งสองออกแล้วก็สั่งให้ตีทั้งสองด้วยไม้. 23 เมื่อพวกเขาตีทั้งสองหลายทีแล้วก็จำคุกไว้และสั่งผู้คุมให้ควบคุมอย่างแน่นหนา. 24 ผู้คุมรับคำสั่งแล้วก็เอาทั้งสองขังไว้ในคุกชั้นในและใส่ขื่อไว้.
25 เมื่อเวลาประมาณเที่ยงคืน เปาโลกับซีลัสอธิษฐานและร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้าและพวกนักโทษก็ฟัง. 26 ทันใดนั้นก็เกิดแผ่นดินไหวใหญ่จนฐานรากของคุกสั่นสะเทือน ประตูทุกบานก็เปิด และเครื่องจองจำของทุกคนก็หลุด. 27 เมื่อผู้คุมตื่นขึ้นมาเห็นประตูคุกเปิดก็คิดว่าพวกนักโทษหนีไปแล้ว จึงชักดาบออกมาจะฆ่าตัวตาย. 28 แต่เปาโลร้องเสียงดังว่า “อย่าทำร้ายตัวเองเลย พวกเราทุกคนอยู่นี่!” 29 ผู้คุมจึงบอกให้คนเอาคบไฟมาแล้วรีบวิ่งเข้ามาหมอบลงตรงหน้าเปาโลกับซีลัสด้วยความกลัวจนตัวสั่น. 30 เขาพาทั้งสองออกมาข้างนอกและถามว่า “ท่านเจ้าข้า ข้าพเจ้าต้องทำอะไรจึงจะรอด?” 31 เปาโลกับซีลัสบอกว่า “จงมีความเชื่อในพระเยซูเจ้าแล้วท่านกับคนในบ้านท่านจะรอด.” 32 แล้วทั้งสองจึงสอนพระคำของพระยะโฮวาแก่ผู้คุมกับทุกคนในบ้านเขา. 33 คืนนั้นเอง ผู้คุมก็พาเปาโลกับซีลัสไปล้างแผล แล้วเขากับคนในบ้านก็รับบัพติสมาโดยไม่รอช้า. 34 แล้วผู้คุมก็พาเปาโลกับซีลัสเข้าไปในบ้านของเขาและจัดอาหารให้ เขากับทุกคนในบ้านต่างยินดีอย่างยิ่งที่ตนได้มีความเชื่อในพระเจ้า.
35 พอรุ่งเช้า พวกเจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองก็ใช้เจ้าพนักงานมาบอกว่า “จงปล่อยคนพวกนั้น.” 36 ผู้คุมจึงบอกเรื่องนี้แก่เปาโลว่า “พวกเจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองใช้คนมาบอกให้ปล่อยท่านทั้งสอง. เชิญท่านออกมาและไปอย่างมีสันติสุขเถิด.” 37 แต่เปาโลพูดกับพวกเจ้าพนักงานว่า “พวกเขาเฆี่ยนพวกเราซึ่งเป็นพลเมืองโรมันต่อหน้าผู้คนและให้จำคุกพวกเราไว้โดยยังไม่ได้ตัดสินว่ามีความผิด แล้วตอนนี้จะให้พวกเราไปอย่างเงียบ ๆ หรือ? ไม่ได้แน่! ให้เขามาพาพวกเราออกไปเอง.” 38 พวกเจ้าพนักงานจึงไปแจ้งพวกเจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองตามที่เปาโลพูด. เมื่อพวกเจ้าหน้าที่ได้ยินว่าทั้งสองเป็นพลเมืองโรมันก็กลัว. 39 พวกเขาจึงมาขออภัยเปาโลกับซีลัสและพาทั้งสองออกมาแล้วอ้อนวอนให้ออกไปจากเมือง. 40 เปาโลกับซีลัสออกจากคุกแล้วก็ไปที่บ้านของลิเดีย เมื่อพบพวกพี่น้องก็หนุนกำลังใจพวกเขา แล้วจึงออกเดินทาง.