บิดามารดาทั้งหลายจงสนองความจำเป็นของบุตร!
บุตรจำเป็นต้องรับการชี้นำและการตีสอนด้วยความรัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากบิดามารดา. เกี่ยวกับเรื่องนี้ ทันยา ซากูรี ผู้ให้การศึกษาชาวบราซิลบอกว่า “แนวโน้มของเด็กทุกคนคือแสวงหาความเพลิดเพลิน. ฉะนั้นจำต้องวางข้อจำกัด. บิดามารดาเป็นผู้ที่ต้องวางข้อจำกัด. หากเขาไม่ทำ บุตรจะกลายเป็นคนที่ควบคุมไม่ได้.”
อย่างไรก็ดี ในหลายประเทศ อิทธิพลของสังคมที่ปล่อยตามใจ ให้การยกย่องเสรีภาพส่วนบุคคล การปฏิบัติตามคำแนะนำข้างต้นจึงอาจทำได้ยาก. ถ้าเช่นนั้น บิดามารดาจะหาการช่วยเหลือจากที่ไหน? บิดามารดาที่เกรงกลัวพระเจ้าตระหนักดีว่าบุตรของตนเป็น “มรดกจากพระยะโฮวา.” (บทเพลงสรรเสริญ 127:3, ล.ม.) ดังนั้น เขาหมายพึ่งคัมภีร์ไบเบิล พระคำของพระเจ้า เพื่อชี้นำการอบรมเลี้ยงดูบุตร. ยกตัวอย่าง สุภาษิต 13:24 กล่าวดังนี้: “บุคคลผู้ไม่ยอมใช้ไม้เรียวก็เป็นผู้ที่ชังบุตรของตน; แต่บุคคลผู้รักบุตรย่อมเฆี่ยนตีสั่งสอน.”
คำ “ไม้เรียว” ที่กล่าวในคัมภีร์ไบเบิลไม่จำเป็นต้องหมายถึงแต่เพียงการเฆี่ยนตีเท่านั้น ทว่าหมายถึงวิธีแก้ไข ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบใด. อันที่จริง บ่อยครั้งอาจว่ากล่าวด้วยวาจาก็พอเพื่อแก้ไขการกระทำที่ดื้อรั้นของบุตร. สุภาษิต 29:17 บอกว่า “จงกล่าวสั่งสอนบุตรชายของตนและบุตรชายนั้นจะเป็นเหตุให้เจ้าสบายใจ; เออ เขาจะทำให้ดวงจิตต์ของเจ้าเบิกบานยินดี.”
บุตรจำเป็นต้องรับการตีสอนด้วยความรัก เพื่อนิสัยอันไม่น่าปรารถนาจะถูกขจัดให้สิ้นไป. การว่ากล่าวแก้ไขอย่างหนักแน่นและกรุณาเช่นนั้นเป็นหลักฐานแสดงว่าบิดามารดาเอาใจใส่ดูแลบุตร. (สุภาษิต 22:6) ดังนั้น บิดามารดาทั้งหลาย อย่าเพ่อสิ้นหวัง! โดยการปฏิบัติตามคำแนะนำจากคัมภีร์ไบเบิลซึ่งถูกต้อง ใช้การได้ตามความเป็นจริง คุณจะทำให้พระยะโฮวาพระเจ้าพอพระทัย และจะได้รับความนับถือจากบุตร.