คุณกำลังสร้างชื่อเสียงแบบไหนให้ตัวเอง?
คุณเคยอ่านคอลัมน์ที่แจ้งข่าวมรณกรรมในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นไหม หรือเห็นรายงานยืดยาวเกี่ยวกับชีวิตและความสำเร็จของคนที่ล่วงลับไปแล้วไหม? คุณเคยถามตัวเองไหมว่า ‘ผู้คนจะพูดอะไรเกี่ยวกับตัวฉัน?’ มีสักกี่คนเคยคิดว่าคนอื่นจะนึกถึงเขาอย่างไรหลังจากเขาเสียชีวิตไปแล้ว? ดังนั้น ขอพิจารณาคำถามที่ตรงไปตรงมานี้: หากคุณเสียชีวิตเมื่อวานนี้ คนอื่นจะพูดถึงคุณอย่างไรในวันนี้? คุณสร้างชื่อเสียงแบบไหนให้ตัวเอง? คุณอยากให้คนเหล่านั้นที่รู้จักคุณนึกถึงคุณอย่างไรและอยากให้พระเจ้ารำลึกถึงคุณอย่างไร?
ผู้เขียนพระธรรมท่านผู้ประกาศที่ชาญฉลาดได้กล่าวว่า “ชื่อเสียงหอมก็ดีกว่าน้ำมันหอมอย่างวิเศษ; และวันตายก็ดีกว่าวันเกิดของคนผู้หนึ่ง.” (ท่านผู้ประกาศ 7:1) ทำไมวันตายของคนเราจึงดีกว่าวันเกิด? เพราะตอนที่เกิดมา คนเรายังไม่ได้สร้างชื่อเสียง. ประวัติส่วนตัวของเขายังว่างเปล่า. แนวทางชีวิตเขาจะยังผลด้วยชื่อเสียงที่ดีหรือไม่ก็ชื่อเสียงที่ไม่ดี. สำหรับคนเหล่านั้นที่ได้สร้างชื่อเสียงที่ดีมาตลอดหลายปี ในแง่นี้แหละที่วันตายนับว่าดีกว่าวันเกิดจริง ๆ.
ดังนั้น เรามีทางเลือก. ที่จริง ทุกวันเรามีทางเลือกมากมายซึ่งจะเป็นตัวกำหนดชื่อเสียงของเราในวันที่เราตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่กำหนดว่าพระเจ้าจะทรงระลึกถึงเราอย่างไร. ด้วยเหตุนี้ ชาวฮีบรูผู้ชาญฉลาดคนเดียวกันนี้ได้เขียนว่า “การระลึกถึงของคนชอบธรรมเป็นพระพรแต่ชื่อเสียงของคนชั่วร้ายจะเน่าเสีย.” (สุภาษิต 10:7, ฉบับแปลใหม่) การที่พระเจ้าระลึกถึงนับว่าเป็นพระพร เป็นสิทธิพิเศษจริง ๆ!
ถ้าเราเป็นคนฉลาด เราจะมีเป้าหมายที่จะทำให้พระเจ้าพอพระทัยโดยการดำเนินชีวิตประสานกับมาตรฐานของพระองค์. นั่นหมายถึงการปฏิบัติตามหลักการพื้นฐานที่พระคริสต์ได้ทรงชี้แจงไว้ที่ว่า “‘จงรักพระองค์ [“พระยะโฮวา,” ล.ม.] ผู้เป็นพระเจ้าด้วยสุดใจสุดจิตต์ของเจ้า, และด้วยสิ้นสุดความคิดของเจ้า.’ นั่นแหละเป็นพระบัญญัติข้อต้นข้อใหญ่. ข้อที่สองก็เหมือนกันคือ ‘จงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง.’ บัญญัติและคำพยากรณ์ทั้งสิ้นก็รวมอยู่ในพระบัญญัติสองข้อนี้.”—มัดธาย 22:37-40.
บางคนได้รับการระลึกถึงในฐานะเป็นคนใจบุญ, ผู้มีมนุษยธรรม, ผู้สนับสนุนสิทธิพลเมือง หรือเนื่องด้วยความสำเร็จของเขาในด้านธุรกิจ, วิทยาศาสตร์, การแพทย์, หรือกิจกรรมอื่น ๆ. แต่คุณอยากได้รับการระลึกถึงอย่างไร?
โรเบิร์ต เบินส์ กวีชาวสกอต (ปี 1759-1796) แสดงความปรารถนาที่จะให้ผู้ทรงฤทธิ์ประทานพรแก่เราเพื่อจะเห็นตัวเองเฉกเช่นที่คนอื่นเห็นเรา. คุณจะมองดูตัวเองโดยไม่ลำเอียงและบอกว่าคุณมีชื่อเสียงที่ดีกับคนอื่นและกับพระเจ้าได้ไหม? ในระยะยาวแล้ว สัมพันธภาพของเรากับคนอื่นมีความสำคัญมากกว่าความสำเร็จใด ๆ ในช่วงสั้น ๆ ที่เราอาจประสบในวงการกีฬาหรือวงการธุรกิจอย่างแน่นอน. เพราะฉะนั้น คำถามคือ วิธีที่เราปฏิบัติต่อคนอื่น เช่น การสนทนา, กิริยามารยาท, ลักษณะท่าทางของเรา มีผลกระทบต่อเขาอย่างไร? พวกเขามองเราว่าเป็นคนที่เข้าหาได้ง่ายหรือว่าเป็นคนไม่ค่อยเป็นมิตร? เป็นคนกรุณาหรือเป็นคนเกรี้ยวกราด? เป็นคนยืดหยุ่นหรือว่าเป็นคนเข้มงวด? เป็นคนอบอุ่นและอ่อนโยนหรือเป็นคนเย็นชาและเฉยเมย? เป็นคนที่ชอบติเตียนซึ่งทำให้เจ็บใจหรือเป็นผู้ให้คำแนะนำที่เสริมสร้าง? ขอเราพิจารณาดูบางตัวอย่างจากอดีตและปัจจุบันเพื่อเห็นวิธีที่เราจะสร้างชื่อเสียงที่ดีให้ตัวเองได้.
[ภาพหน้า 3]
โรเบิร์ต เบินส์ปรารถนาให้ผู้ทรงฤทธิ์ประทานพรแก่เราเพื่อจะเห็นตัวเองเฉกเช่นที่คนอื่นเห็นเรา
[ที่มาของภาพหน้า 3]
From the book A History of England