ไม่ได้เป็นเพียงการเล่นสนุกสนาน
เด็ก ๆ ชอบเล่น. แต่หนังสือเด็กที่กำลังพัฒนา (ภาษาอังกฤษ) อธิบายว่า “การเล่นไม่ใช่กิจกรรมที่ไม่เป็นสาระหรือเปล่าประโยชน์. ดูเหมือนว่า การเล่นเป็นพื้นฐานในการเสริมสร้างพัฒนาการด้านการรับรู้.” โดยการเล่น เด็กเรียนรู้ที่จะใช้ประสาทสัมผัส, เข้าใจสภาพแวดล้อม, และมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น.
เริ่มตั้งแต่อายุสี่หรือห้าขวบ เด็กจะเริ่มเล่นเป็นผู้ใหญ่. ครั้งหนึ่ง พระเยซูได้ตรัสเกี่ยวกับพวกเด็ก ๆ ที่เล่นกันอยู่. เด็กบางคนอยากเล่นจัด “งานแต่งงาน” คนอื่น ๆ อยากเล่นจัด “งานศพ” และบ่อยครั้ง เด็ก ๆ มักจะเถียงกันเพราะบางคนไม่อยากเล่นด้วย. (มัดธาย 11:16, 17) การเล่นแบบนี้จะช่วยปลูกฝังบทบาทสำคัญลงในจิตใจของเด็กที่กำลังเติบโต.
เด็ก ๆ ในสองภาพนี้กำลังเล่นเป็นผู้สอนคัมภีร์ไบเบิลกับนักศึกษา. ทั้งสองคนไม่ได้นำการศึกษาคัมภีร์ไบเบิลจริง ๆ แต่ความคิดที่จะแบ่งปันข่าวสารจากคัมภีร์ไบเบิลนั้นอยู่ในใจของทั้งสองอย่างเห็นได้ชัด. และนี่เป็นบทเรียนที่สำคัญอย่างหนึ่ง เพราะพระเยซูทรงบัญชาเหล่าสาวกของพระองค์ทั้งสิ้นให้ทำคนเป็นสาวก และสอนผู้คนให้ถือรักษาสิ่งสารพัดที่พระองค์ได้ทรงสอนพวกเขา.—มัดธาย 28:19, 20.
บิดามารดาที่มีลูกชอบเล่นนำการศึกษาคัมภีร์ไบเบิล, บรรยาย, หรือประกาศตามบ้าน ควรจะรู้สึกภูมิใจในตัวเอง. ตามธรรมชาติแล้ว เด็ก ๆ จะเลียนแบบสิ่งที่พวกเขาเห็นผู้ใหญ่รอบข้างทำ. การเล่นของเด็ก ๆ เกี่ยวกับคัมภีร์ไบเบิลแสดงให้เห็นว่า พวกเขาได้รับการเลี้ยงดู “ด้วยการสั่งสอนและการเตือนสติตามหลักขององค์พระผู้เป็นเจ้า.”—เอเฟโซ 6:4, ฉบับแปลใหม่.
พระยะโฮวาทรงประสงค์ให้เด็ก ๆ มีส่วนร่วมในการนมัสการแท้. พระองค์ทรงบอกโมเซให้รวมเอา “เด็กทั้งปวง” ด้วยเมื่อมีการอ่านพระบัญญัติ. (พระบัญญัติ 31:12) หากเด็กเล็ก ๆ รู้สึกว่าพวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย เป็นไปได้ที่พวกเขาจะแสดงออกมาในการเล่น. และเด็กที่เล่นเป็นผู้รับใช้ของพระเจ้ากำลังเริ่มก้าวแรกบนเส้นทางแห่งการเป็นผู้รับใช้ของพระองค์.