วิธีใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างเป็นประโยชน์
“ขอทรงโปรดสอนให้ข้าพเจ้านับวันคืนทั้งหลายของพวกข้าพเจ้าเป็น, เพื่อจะได้มีใจประกอบไปด้วยสติปัญญา.” (บทเพลงสรรเสริญ 90:12) นี่เป็นคำอธิษฐานอันถ่อมใจของโมเซซึ่งเป็นผู้เขียนคัมภีร์ไบเบิล. จริง ๆ แล้วท่านขออะไร? เราควรจะอธิษฐานขอด้วยความอ่อนน้อมในทำนองเดียวกันนี้ไหม?
ในข้อ 10 โมเซคร่ำครวญถึงช่วงชีวิตอันแสนสั้นของมนุษย์. อีกคราวหนึ่ง ท่านบันทึกคำกล่าวของโยบที่ว่า “อันมนุษย์ซึ่งเกิดจากเพศหญิงย่อมมีแต่วันเวลาน้อยนัก, และประกอบไปด้วยความทุกข์ยากลำบาก.” (โยบ 14:1) เห็นได้ชัด โมเซเข้าใจดีว่ามนุษย์ไม่สมบูรณ์มีชีวิตอยู่ได้แค่ช่วงสั้น ๆ. ดังนั้น ท่านจึงถือว่าชีวิตในแต่ละวันเป็นของประทานอันล้ำค่า. การที่โมเซอธิษฐานถึงพระเจ้าในเรื่องนี้แสดงว่าท่านปรารถนาจะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างฉลาดสุขุม ในวิธีที่ทำให้พระผู้สร้างพอพระทัย. เราควรใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างมีความหมายเช่นกันมิใช่หรือ? เราจะพยายามอย่างจริงจังที่จะทำเช่นนั้นหากเราต้องการให้พระเจ้าพอพระทัยในขณะนี้.
มีอีกสิ่งหนึ่งที่กระตุ้นโมเซและโยบ สิ่งนั้นควรกระตุ้นเราด้วย. ชายสองคนนี้ที่เลื่อมใสพระเจ้าคอยท่าบำเหน็จรางวัลในอนาคต ซึ่งก็คือการมีชีวิตบนแผ่นดินโลกภายใต้สภาพการณ์ที่ดีกว่า. (โยบ 14:14, 15; เฮ็บราย 11:26) เมื่อเวลานั้นมาถึง สิ่งดีต่าง ๆ ที่คนเราทำจะไม่สูญหายไปเนื่องจากความตาย. พระผู้สร้างทรงประสงค์ให้ผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ของพระองค์มีชีวิตตลอดไปในอุทยานบนแผ่นดินโลก. (ยะซายา 65:21-24; วิวรณ์ 21:3, 4) คุณก็คาดหวังเรื่องนี้ได้เช่นกัน ถ้าคุณ ‘นับวันคืนทั้งหลายของคุณเป็น เพื่อจะได้มีใจประกอบไปด้วยสติปัญญา.’