คุณรู้ไหม?
ทำไมพระเยซูตำหนิการสาบาน?
กฎหมายของโมเสสอนุญาตให้ผู้คนสาบานได้ เช่น พวกเขาอาจพูดว่า “ฉันขอสาบานกับคุณต่อหน้าพระเจ้า” หรือพูดว่า “ฉันขอสาบานในนามของพระยะโฮวา” แต่ในสมัยของพระเยซู การสาบานกลายเป็นเรื่องที่ใคร ๆ ก็ทำกัน ชาวยิวจะพูดอะไรก็ต้องสาบานแทบทุกครั้ง พวกเขาสาบานเพื่อให้คำพูดของตัวเองน่าเชื่อถือขึ้น แต่พระเยซูตำหนิการสาบานแบบนี้ถึงสองครั้ง และท่านสอนว่า “ให้คำพูดของคุณที่ว่า ‘ใช่’ หมายความว่าใช่ ที่ว่า ‘ไม่’ หมายความว่าไม่”—มัทธิว 5:33-37; 23:16-22
ตามที่บอกไว้ในพจนานุกรมเทววิทยาของคัมภีร์ภาคพันธสัญญาใหม่ (ภาษาอังกฤษ) หนังสือทัลมุดมีรายละเอียดยิบย่อยว่าคำสาบานไหนที่ต้องทำตามและคำสาบานไหนที่ไม่ต้องทำตาม นี่ทำให้เราเห็นว่าชาวยิวชอบสาบานขนาดไหน
พระเยซูไม่ใช่คนเดียวที่ตำหนิการกระทำแบบนี้ ตัวอย่างเช่น ฟลาวิอุส โยเซฟุสนักประวัติศาสตร์ชาวยิวเขียนเกี่ยวกับนิกายหนึ่งของศาสนายิวว่าพวกเขาห้ามการสาบาน สมาชิกนิกายนี้เชื่อว่าการสาบานชั่วร้ายยิ่งกว่าการโกหก และถ้าใครสาบานเพื่อจะให้คนอื่นเชื่อถือ คนนั้นจะต้องโกหกแน่นอน หนังสือนอกสารบบพระคัมภีร์ของชาวยิวที่ชื่อว่าบุตรสิราหรืออีกชื่อหนึ่งคือเอ็คเคลซิแอสติคุส (23:11) ก็บอกว่า “คนที่สาบานพร่ำเพรื่อก็ยิ่งทวีความชั่ว” พระเยซูตำหนิการสาบานในเรื่องที่ไม่สำคัญ ดังนั้นถ้าเราพูดความจริงเสมอ เราก็ไม่จำเป็นต้องสาบานเพื่อให้คำพูดเราดูน่าเชื่อถือ