อินโดนีเซีย
ได้อยู่ด้วยกันในที่สุด!
เล่าโดยลินดาและแซลลี ออง
ลินดา: ตอนอายุ 12 แม่บอกว่าฉันมีน้องสาวคนหนึ่งที่คนอื่นรับไปเลี้ยง ฉันสงสัยว่าน้องหูหนวกตั้งแต่เกิดเหมือนฉันไหมแต่ฉันก็ไม่เคยเจอน้องเลยตั้งแต่เด็กจนโต
แซลลี: ฉันไม่เคยรู้ว่าฉันถูกรับมาเลี้ยง “แม่” ชอบตีฉันแรง ๆ และทำเหมือนฉันเป็นคนใช้ ฉันเลยโตมากับความเศร้าและเหงามาตลอด หนำซ้ำฉันยังเกิดมาหูหนวกด้วย พอฉันเจอพยานพระยะโฮวาและเริ่มเรียนคัมภีร์ไบเบิล “แม่” รู้เข้าก็เอาเข็มขัดฟาดฉันและขังฉันไว้ในบ้าน พออายุ 20 ฉันก็หนีออกจากบ้านมาอยู่กับพยานพระยะโฮวา ฉันรับบัพติศมาตอนต้นปี 2012
ลินดา: ตอนอายุ 20 ฉันเริ่มเรียนคัมภีร์ไบเบิลกับพยานพระยะโฮวา จากนั้นฉันเข้าร่วมการประชุมภาคในจาการ์ตาที่มีการแปลภาษามือสำหรับคนหูหนวก ที่นั่นฉันได้เจอคนหูหนวกหลายคนรวมทั้งแซลลีพยานฯที่เป็นวัยรุ่นจากสุมาตราเหนือ ฉันรู้สึกสนิทและคุ้นเคยกับเธอมากแต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
แซลลี: ลินดากับฉันกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันคิดว่าหน้าตาเราคล้ายกันแต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
ลินดา: เดือนสิงหาคม 2012 ก่อนที่ฉันจะรับบัพติศมาหนึ่งวัน ฉันอยากเจอน้องสาวที่หายไปมากเหลือเกิน ฉันขอพระยะโฮวาว่า “ขอให้หนูเจอน้องสาวเพราะหนูอยากบอกน้องเรื่องพระองค์” จากนั้นไม่นานแม่ก็ได้รับข้อความโดยไม่คาดคิดจากคนที่ได้ข่าวเกี่ยวกับน้องฉัน นี่เป็นจุดเริ่มของหลายเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันได้ติดต่อกับแซลลี
แซลลี: เมื่อลินดาบอกว่าฉันเป็นน้องสาวของเธอที่หายไปนานแล้ว ฉันก็รีบไปหาเธอที่จาการ์ตา พอพ้นด่านรักษาความปลอดภัยที่สนามบินฉันก็เห็นลินดา พ่อแม่และพี่สาวอีกคนคอยต้อนรับฉัน ตัวฉันสั่นไปหมดด้วยความตื้นตัน พวกเรากอดกัน หอมกัน แม่กอดฉันไว้นานที่สุด ทุกคนร้องไห้ พอพ่อกับแม่ขอโทษฉันทั้งน้ำตาที่ยอมให้คนอื่นเอาฉันไปเลี้ยงพวกเราก็ร้องไห้และกอดกันอีก
ลินดา: พวกเราโตมาคนละแบบก็เลยต้องเรียนรู้นิสัยและบุคลิกของกันและกันเพื่อจะเข้ากันได้ แต่เราก็รักกันมาก
แซลลี: ตอนนี้ฉันกับลินดาอยู่บ้านเดียวกันและอยู่ประชาคมภาษามือในจาการ์ตาด้วยกัน
ลินดา: แซลลีกับฉันถูกแยกจากกันนานกว่า 20 ปี พวกเราขอบคุณพระยะโฮวาที่เราได้อยู่ด้วยกันในที่สุด!