จดหมายแสดงความหยั่งรู้ค่า
ไม่กี่เดือนมานี้วารสารตื่นเถิด ได้รับจดหมายฉบับหนึ่งจากนักเรียนวัยรุ่นซึ่งเธอเขียนดังต่อไปนี้:
“วารสารของคุณให้ความรู้ อ่านและเข้าใจได้ง่าย ทันกาล และเป็นวารสารที่หนุนใจอย่างที่สุดเท่าที่ดิฉันเคยอ่านมา. วารสารเหล่านี้บรรจุความจริงแห่งพระคำของพระเจ้าในรูปแบบที่ละเอียดรอบคอบ. บอกให้ทราบถึงเหตุการณ์ปัจจุบันด้วยความเข้าใจและความหวังสำหรับอนาคต.
“คำศัพท์ที่ใช้ก็ง่ายพอสำหรับเด็กจะอ่านได้ ง่ายกว่าที่มีในวารสารอื่น ๆ สารานุกรม และหนังสืออ้างอิง. และทันกาลด้วย. บ่อยครั้งดิฉันสงสัยในบางเรื่อง และแล้วก็มีคำตอบอยู่ในฉบับต่อไป.
“ในฐานะเป็นนักเรียนมัธยม ดิฉันต้องทำการค้นคว้ามากมายเพื่อทำรายงานและโครงการต่าง ๆ ซึ่งต้องใช้หนังสืออ้างอิงหลายเล่ม. ตรงนี้แหละที่วารสารของคุณได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีประโยชน์อย่างยิ่ง. ดิฉันดีใจที่จะกล่าวว่าเนื้อหาส่วนใหญ่ในโครงการต่าง ๆ ของดิฉันมาจากวารสารเหล่านี้. เป็นประจำที่ดูเหมือนว่าเมื่อดิฉันต้องการสักหัวเรื่องหนึ่งสำหรับโครงการ เรื่องนั้นจะมีในวารสาร. หรือเมื่อดิฉันกำลังศึกษาบางอย่างในโรงเรียนก็มีหัวเรื่องในวารสารที่ช่วยให้ดิฉันเข้าใจสิ่งนั้น.
“ตัวอย่างเช่น ดิฉันต้องการเรื่องหนึ่งสำหรับโครงการวิทยาศาสตร์เพื่อใช้ในนิทรรศการทางวิทยาศาสตร์ซึ่งเราต้องเข้าร่วมแสดงด้วย. เรื่องนั้นต้องประกอบด้วยโปสเตอร์สามใบ รายงานหนึ่งฉบับ และแบบจำลองหนึ่งแบบ. ดังนั้น ดิฉันตัดสินใจทำเรื่องหนึ่งซึ่งผู้คนจำนวนมากสงสัยอยู่ในทุกวันนี้: ปรากฏการณ์เรือนกระจก. มีการพิจารณาเรื่องนั้นในวารสารอะเวค! วันที่ 8 กันยายน 1989. ดิฉันใช้รูปจากปกด้านในสำหรับโปสเตอร์ใบหนึ่งและรูปในหน้า 7 สำหรับอีกใบหนึ่ง. โปสเตอร์ที่สามแสดงถึงชั้นต่าง ๆ ของบรรยากาศ. ดิฉันใช้เนื้อหาในบทความนั้นด้วยในรายงาน. ทุกคนชอบโครงการของดิฉันและวิธีเสนอเรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งครูสอนชีววิทยา. เขาให้ดิฉันเกรดเอ และดิฉันได้รับรางวัลที่หนึ่งในแขนงของนิเวศวิทยาและการอนุรักษ์.
“แล้วในเดือนมีนาคม ดิฉันต้องการเรื่องหนึ่งที่ได้รับการมอบหมายเกี่ยวกับปฐมพยาบาล. ดิฉันพบในอะเวค! 22 มีนาคม 1990 เรื่องโรคหืดและการบำบัด. ดิฉันตัดสินใจใช้รูปในหน้า 17 เป็นโปสเตอร์และเนื้อหาสำหรับรายงาน. ดิฉันได้เกรดเอสำหรับโครงการนี้ด้วย.
“ในชั้นเรียนประวัติศาสตร์อเมริกาของเรา เราได้เรียนถึงอารยธรรมโบราณต่าง ๆ เช่น มายา แอชเทค และอินคา และคุณทราบไหม เมื่อดิฉันกลับถึงบ้านในเย็นวันหนึ่งอะเวค! ฉบับวันที่ 8 พฤษภาคม 1990 กำลังรออยู่ในตู้จดหมาย. ดิฉันหยิบและแก้ห่อออกเพื่อพลิกดูและพบเรื่องหนึ่งในหน้า 13 พิจารณาถึงอารยธรรมมายา. ดิฉันดีใจมาก. ดิฉันอ่านเรื่องนั้นทันทีและให้ฉบับหนึ่งกับครูประวัติศาสตร์ของดิฉันด้วย.
“ขอบคุณสำหรับเรื่องราวอันทันต่อเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ซึ่งจริง ๆ แล้วทำให้การทำโครงการเหล่านี้กลายเป็นประสบการณ์แห่งการเรียนรู้ และเป็นความชื่นชมยินดีแทนที่จะเป็นภาระ. ที่จริงแล้ววารสารเหล่านี้เป็นดั่งอัญมณีล้ำค่า. ไม่มีวันที่ดิฉันคิดจะเลิกบอกรับ. เป็นหนังสือที่มีประโยชน์อย่างแท้จริง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเยาวชนเช่นดิฉัน ผู้ซึ่งอาจถูกชักจูงให้เขวอย่างง่ายดาย. โดยการอ่านวารสารนี้รวมทั้งบทความเรื่องหนุ่มสาวถามว่า เราถูกเสริมกำลังให้เข้มแข็งเพื่อกำจัดสิ่งล่อใจต่าง ๆ ในชีวิต และเพ่งตาที่รางวัลแห่งชีวิตชั่วนิรันดร์. ขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับการทำงานอย่างหนักของพวกคุณในการจัดเตรียมวารสารเหล่านี้เพื่อความเข้าใจและความเพลิดเพลินของพวกเรา.”—ผู้อ่านส่งมา.