ภายใต้ความดันสู้เพื่อจะอยู่ต่อไป
“กลืนน้ำลายเพื่อปรับความดันที่หู! สำคัญมาก คุณต้องปรับความดันที่หู!” นี่คือคำแรกที่ดิฉันได้ยินหลังการผ่าตัดลำไส้ใหญ่บางส่วนออก. ดิฉันคิดว่า “แปลกนะ—เขาผ่าท้องฉันนี่นา. ทำไมจึงมีผลกับหูด้วยล่ะ?”
แต่ทีละเล็กละน้อยเมื่อได้มารู้ถึงสภาพแวดล้อมของตัวเอง ดิฉันจึงมาเข้าใจว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องผู้ป่วยธรรมดาในโรงพยาบาล. ดิฉันอยู่ในห้องทรงตอร์ปิโดที่ยาวและแคบ—ตู้ปรับความดันสูง.
ความยุ่งยากระหว่างการผ่าตัด
ดิฉันมารู้ว่าการผ่าตัดได้ขยายวงกว้างกว่าที่เคยคิดไว้แต่แรก. มะเร็งได้ลุกลามถึงตับและดิฉันได้ประสบอาการเลือดออกอย่างหนักภายในร่างกาย. เมื่อดิฉันออกจากห้องผ่าตัด ระดับฮีโมโกลบินในเลือดลดลงเป็น 3.6 (ระดับฮีโมโกลบินปกติในผู้ใหญ่ประมาณ 15 กรัมต่อเลือด 100 ซีซี.) แพทย์ตกใจและเรียกคุณพ่อของดิฉันมาที่โรงพยาบาล. ท่านก็เป็นพยานพระยะโฮวาคนหนึ่งเหมือนกันและปฏิเสธที่จะยกเลิกการตัดสินใจของดิฉันซึ่งยืนยันไม่รับการถ่ายเลือด.—กิจการ 15:20, 29.
ศัลยแพทย์ประจำตัวของดิฉันจึงรีบเร่งขออนุญาตใช้ตู้ปรับความดันสูง ณ ศูนย์การดำน้ำลึกที่ไดซ์ ใกล้เมืองอาเบอร์ดีน สก็อตแลนด์. ตู้นี้สามารถช่วยการหมุนเวียนออกซิเจนในเลือดที่มีปริมาณน้อยของดิฉัน. เขาได้รับอนุญาต. จากนั้นจึงรีบเดินทาง 8 กิโลเมตรโดยรถพยาบาลจากอาเบอร์ดีนสู่ไดซ์ ที่ซึ่งดิฉันถูกใส่ไว้ในสภาวะความดันอากาศเทียบเท่ากับความดันที่ระดับลึก 15 เมตรต่ำกว่าระดับน้ำทะเล.
นี่เป็นประสบการณ์ใหม่สำหรับทุกคนที่เกี่ยวข้อง เพราะตู้นี้ถูกใช้ในยามปกติเพื่อปรับลดความดันให้นักดำน้ำลึกซึ่งทำงาน ณ แท่นเจาะน้ำมันในทะเลเหนือ. ในการใช้ตู้นี้เป็นครั้งแรกเพื่อรักษาภายหลังการผ่าตัด นางพยาบาลสองคนกับเจ้าหน้าที่ทางเทคนิค ทุกคนอายุระหว่าง 20 ถึง 30 ปี เข้าตู้ด้วยกันกับดิฉันที่ซึ่งพวกเขาต้องอยู่จนกระทั่งมีการปรับลดความดันลง. ข้างนอก ผู้ชำนัญพิเศษในการปรับความดันสูง ก็คอยดูแลควบคุมอุปกรณ์นี้.
ภายใต้ความดัน
ขณะที่อากาศถูกสูบเข้าไปในห้อง ความดันอากาศข้างในก็เพิ่มขึ้น. การหายใจผ่านหน้ากากด้วยความดันบรรยากาศปกติ ณ ระดับสองเท่าครึ่งนั้นหมายความว่าดิฉันกำลังบรรจุปอดด้วยออกซิเจนปริมาณที่มากกว่าปกติถึงสองเท่าครึ่งทีเดียว. การบังคับก๊าซ (ออกซิเจน) ให้เป็นสารละลายในส่วนที่เป็นน้ำของเลือดของดิฉันa (ซึ่งตอนนี้ได้รับการค้ำจุนไว้โดยสารขยายปริมาตร) ได้ทดแทนการขาดฮีโมโกลบิน.
ตลอดสองสามวันต่อจากนั้นค่อนข้างจะยากลำบาก. เฉพาะผู้มาเยี่ยมซึ่งผ่านการตรวจสอบทางแพทย์อย่างเข้มงวดเท่านั้นที่สามารถเข้าไปในส่วนเชื่อมต่อกันที่ซึ่งจะลดความดันอากาศลงได้. ช่องมองเล็ก ๆ ตรงปลายตู้รูปตอร์ปิโดทำให้ผู้มาเยี่ยมคนอื่นมองเห็นดิฉันได้ แต่ทั้งหมดที่ดิฉันเห็นได้ก็แค่นัยน์ตาข้างเดียวเท่านั้น!
น้องชายของดิฉันซึ่งก็เป็นพยานพระยะโฮวาเช่นกัน ได้มาเยี่ยมดิฉันในตู้ประเดี๋ยวหนึ่ง. นับเป็นการชูใจดิฉันมาก. เช่นเดียวกับบัตรต่าง ๆ ที่เพื่อน ๆ หลายคนได้กรุณาส่งมาเป็นข้อความเกี่ยวกับความรักของพวกเขาและแง่คิดจากพระคัมภีร์. ข่าวสารต่าง ๆ ทั้งหมดดูเหมือนมาถึงในเวลาที่ดิฉันกำลังรู้สึกอ่อนแอเป็นพิเศษทีเดียว.
วันที่ห้าของการอยู่ในตู้ความดัน แพทย์ที่ดูแลควบคุมหน่วยนั้นได้เข้ามาพบดิฉัน. เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นห่วงและอธิบายว่า “ตอนนี้มีออกซิเจนมากเกินไปในเลือดของคุณ.” ผลก็คือ ไขกระดูกของดิฉันดูเหมือนไม่ทำงานอีกต่อไป. เขาบอกว่าเลือดของดิฉันตกเข้าสู่สภาวะไหลไม่หยุด และเป็นที่คาดว่าเลือดซึ่งมีเหลืออยู่น้อยนั้นคงจะซึมออกมาเพราะกลไกการจับเป็นลิ่มล้มเหลว. (ตอนนี้ฮีโมโกลบินของดิฉันต่ำจนเครื่องมือตรวจวัดไม่ได้. คือประมาณ 2.6.)
พวกนางพยาบาลน้ำตาไหลพราก. ดิฉันทำเท่าที่อาจทำได้เพื่อให้เขาสบายใจขึ้นและปล่อยให้ผลบั้นปลายอยู่ในพระหัตถ์ของพระยะโฮวา.
การปรับลดความดัน—ประสบผลสำเร็จ!
ด้วยคำสั่งของแพทย์ ขบวนการปรับลดความดันก็เริ่มขึ้นทันที. พวกนางพยาบาลเริ่มแสดงอาการไม่สบายเนื่องจากอยู่ภายใต้ความดันนานมาก สามวันคือเวลานานที่สุดที่มีคนเคยอยู่ในตู้ปรับความดันมาก่อน. นี่เป็นวันที่ห้าแล้วสำหรับเราทุกคน! ตอนนี้เราต้องรออีกสองวันเพื่อให้ความดันค่อย ๆ คลายลง.
เมื่อแพทย์เข้ามาครั้งถัดไป ดูเขาสบายใจขึ้นและกล่าวว่า “เนื่องด้วยเหตุใดเหตุหนึ่งที่เราไม่ทราบ ระดับฮีโมโกลบินของคุณสูงขึ้นเล็กน้อย.” เขาเชื่อว่าไขกระดูกเริ่มปฏิบัติงานอีกครั้ง. ดิฉันดีใจอย่างล้นเหลือ.
หนึ่งสัปดาห์หลังจากการผ่าตัด ดิฉันก็ออกมาจากตู้นั้นในที่สุดพร้อมด้วยระดับฮีโมโกลบิน 4.6 และถูกย้ายไปที่ห้องติดกันเพื่อรอรถพยาบาลที่จะนำดิฉันไปยังห้องผู้ป่วยหนักในอาเบอร์ดีน. ขณะอยู่ที่นั่น เพื่อนพยานฯ คนหนึ่งเข้ามาหาพร้อมกับวารสารที่เธอได้รับที่หอประชุมเมื่อคืนก่อน. บทความที่หน้าปกชื่อ “การตัดสินใจเรื่องการรักษา—ใครควรทำ?” (อเวค! 8 กรกฎาคม 1984) มาตรงเวลาพอดี! ดิฉันใช้บทความนั้นเพื่อแสดงเหตุผลสำหรับจุดยืนของตัวเอง.
ระดับฮีโมโกลบินสูงขึ้นเกิน 5 และดิฉันก็พ้นขีดอันตราย. ดิฉันไม่ได้รับการรักษาอะไรนอกจากได้รับอาหารอย่างดีครบส่วน. ตอนนี้ร่างกายดิฉันกำลังทำงานอันน่าทึ่งด้วยตัวมันเอง. เมื่อฮีโมโกลบินถึงระดับ 7.8 ดิฉันก็ถูกปล่อยกลับบ้านในวันรุ่งขึ้น.
เนื่องจากตามปกติแล้วต้องใช้เวลานานเพื่อจะฟื้นตัวจากการผ่าตัดแบบนี้ ดิฉันจึงได้รับอนุญาตให้ลางานถึงสามเดือนเพื่อเสริมสร้างเรี่ยวแรง. ถึงตอนนี้ระดับฮีโมโกลบินในเลือดของดิฉันมีถึง 15.3 และมีน้ำหนักคืนมาถึง 9.5 กิโลกรัม.
ดิฉันรู้สึกยินดีจริง ๆ สำหรับเวลาหลายปีที่ผ่านไปที่ได้ใช้ชีวิตช่วงใหม่หลังจากที่รอดมาได้ในการแบ่งปันความเชื่อของดิฉันกับคนอื่น ๆ! ดิฉันรู้สึกขอบพระคุณอย่างยิ่งต่อพระยะโฮวา ผู้ทรงค้ำจุนชีวิต และขอบคุณในความกรุณาของบุคลากรทางการแพทย์ที่ได้ให้การรักษาแก่ดิฉันซึ่งแหวกแนวออกไป อย่างประสบผลสำเร็จ.—เล่าโดย ดอรีน สเตรชาน.
[เชิงอรรถ]
a ในแง่ทฤษฎี การทดแทนของเหลวในร่างกายที่เสียไปด้วยสารละลายประเภทน้ำเกลือ, เด็กซ์โตรส, หรือเด็กซ์แตรนพร้อมกับออกซิเจนความดันสูงเป็นขั้นตอนที่มีทางสำเร็จผลได้ในการรักษาอย่างเร่งด่วนต่ออาการโลหิตจางเพราะสูญเสียเลือดอย่างมาก. แต่ก็เช่นเดียวกับการรักษาทางแพทย์ไม่ว่าในรูปแบบใด อาจเกิดอาการแทรกซ้อนขึ้นได้ และการใช้ตู้ปรับความดันสูงก็เรียกร้องความชำนาญและความระมัดระวัง.—โปรดดูบทความ “การรักษาแบบใหม่ที่ช่วยชีวิต” ในอเวค! ฉบับวันที่ 22 พฤษภาคม 1979.
[รูปภาพหน้า 19]
ดอรีน หนึ่งสัปดาห์หลังจากออกโรงพยาบาล
[ที่มาของภาพหน้า 18]
By Courtesy of Grampian Health Board