เพลิดเพลินกับการวิ่งเหยาะ แต่ระวังอันตราย!
ชายหนุ่มวัย 18 ปีจำต้อง “วิ่งไกลขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อตอบสนองความกระหายวิ่งของตน” รายงานจากหนังสือพิมพ์เยอรมัน ซืดดอยท์เช ไซทุง. ตอนตีสองและอีกครั้งตอนหกโมงเช้าเขาจะวิ่ง “24 กิโลเมตรแล้วก็กลับไปนอนอย่างสบายอารมณ์และเอิบอิ่มใจ.” นี่ไม่ใช่รายเดียวเท่านั้น เนื่องจากนักวิทยาศาสตร์ในหลายประเทศกำลังทำการวิจัยนักวิ่งเหยาะหลายคนซึ่งติดเอนดอร์ฟิน. การเสพย์ติดเช่นนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร?
นักวิจัยค้นพบว่าเมื่อออกกำลังกายเต็มที่อย่างต่อเนื่องเป็นเวลานาน ๆ เอนดอร์ฟินจะก่อตัวขึ้นในประสาทกล้ามเนื้อ. เอนดอร์ฟินเป็นสารที่ออกฤทธิ์คล้ายฝิ่น สร้างขึ้นจากภายในร่างกาย ซึ่งก่อความรู้สึกเคลิบเคลิ้มสุดซึ้ง—ทำให้นักวิ่งเหยาะผู้คลั่งไคล้ครึ้มใจอย่างมากในบางครั้ง. วิลดอร์ ฮอลล์แมน ประธานสมาคมนานาชาติแห่งหนึ่งซึ่งทำการศึกษาด้านเวชศาสตร์การกีฬาอ้างว่า “สารอนุพันธ์มอร์ฟีนเหล่านี้อาจนำไปสู่การเสพย์ติดหรือไม่นั้นเคยเป็นเรื่องถกเถียงกันมานาน. เดี๋ยวนี้เป็นข้อเท็จจริงที่ได้รับการพิสูจน์แล้ว.” ฉะนั้น จึงดูเหมือนเป็นอันตรายที่เกิดโดยธรรมชาติเมื่อวิ่งหรือวิ่งเหยาะเป็นระยะทางไกลเกินไป และแน่นอนเมื่อออกกำลังเกินขีดในรูปแบบอื่น ๆ ด้วย.
มีอันตรายต่อสุขภาพอื่นใดอีกไหมที่อาจจะมากับการเล่นกีฬาแบบหักโหม? มีสิ. คุณอาจจำได้ถึงเรื่องราวของผู้ส่งข่าวชาวกรีกซึ่งวิ่งจากทุ่งมาราธอนไปยังเอเธนส์เมื่อประมาณ 2,500 ปีมาแล้ว. ตามตำนาน เขาล้มฟุบและตายในทันทีหลังจากนำข่าวไปถึงเอเธนส์เรื่องกรีกมีชัยชนะเหนือชาวเปอร์เซีย. จากเรื่องนี้ นักวิจัยเห็นตัวอย่างอันหนึ่งของเอนดอร์ฟินในกล้ามเนื้อ. พวกเขากล่าวว่า กิจกรรมที่ออกแรงหนักหน่วงเป็นเวลานานอาจนำไปสู่การเสียชีวิตเพราะหัวใจหยุดเต้นฉับพลันเนื่องจากเอนดอร์ฟินไปลดระดับการรับรู้ความเจ็บปวดให้ต่ำลง. ตัวอย่างเช่น ภายใต้สภาพปกติการเจ็บหน้าอกอย่างรุนแรงจะทำให้นักวิ่งหยุดวิ่ง ซึ่งในกรณีส่วนใหญ่จะเปิดโอกาสให้หัวใจทำให้จังหวะการเต้นเป็นปกติอีก ตามที่ผู้เชี่ยวชาญกล่าว. แต่ระหว่างการออกกำลังสุดขีด เอนดอร์ฟินจะไปลดระดับการรับรู้ความเจ็บปวดให้ต่ำลง ทำให้นักวิ่งไม่อาจสังเกตสัญญาณที่ร่างกายส่งมา. สิ่งนี้อาจยังผลเสียหายร้ายแรงได้.
ในอีกด้านหนึ่ง การออกกำลังกายอย่างสมดุลนับเป็นคุณประโยชน์ และเอนดอร์ฟินที่ถูกปล่อยออกมาในตอนนั้นดูเหมือนจะมีผลกระทบในทางบวก. สตรีคนหนึ่งซึ่งออกไปวิ่งเหยาะเป็นประจำบอกว่า “ฉันเคยใช้ยาเพื่อควบคุมอารมณ์ แต่เดี๋ยวนี้เมื่อฉันอารมณ์ไม่ดี ฉันจะออกไปวิ่ง.” การเดินหรือวิ่งอย่างกระฉับกระเฉง จริง ๆ แล้วอาจช่วยคนเราให้ขจัดหรืออย่างน้อยรับมือกับความซึมเศร้าได้. เอนดอร์ฟินดูเหมือนจะมีบทบาทในเรื่องนั้น. การออกกำลังกลายเป็นอันตรายเฉพาะเมื่อทำมากเกินไปเท่านั้น—เทียบกับ 1 ติโมเธียว 4:8.