หนุ่มสาวถามว่า . . .
ทำไมหนุ่มสาวอื่น ๆ สนุกสนานกันได้ขนาดนั้น?
“เราเพียงแต่อยากสนุก แต่มันยากเหลือเกิน” เจสัน วัย 15 ปีโอดครวญ.
ความต้องการจะสนุกเป็นเรื่องปกติ—โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณอายุยังน้อย! สำหรับหนุ่มสาวส่วนใหญ่ การรื่นเริงสนุกสนานเป็นเรื่องสำคัญพอกันกับการกินและการนอนหลับ. เมื่อถูกเร้าใจจากเพื่อนพ้องวัยเดียวกันและสื่อต่าง ๆ หนุ่มสาวติดตามกิจกรรมด้านนันทนาการหลากหลายรูปแบบอย่างคลั่งไคล้. ตามการสำรวจรายหนึ่ง การไปหาเพื่อน, ดูโทรทัศน์, ดูภาพยนตร์, ร่วมงานสังสรรค์, และเต้นรำอยู่ในอันดับต้น ๆ ของรายการบันเทิงที่เด็กวัยรุ่นชอบทำในตอนเย็น. การอ่าน, การเล่นเกมส์และกีฬา, และการฟังดนตรีก็เป็นที่นิยมเช่นกัน.
ในเมื่อกิจกรรมสนุกสนานหลายอย่างมีให้เลือกได้เช่นนี้ พวกผู้ใหญ่อาจพบว่ายากจะเข้าใจว่าทำไมหนุ่มสาวบางคน เช่น เจสัน จึงรู้สึกไม่สนุกสนานเท่าที่ควร. แต่หนุ่มสาวคริสเตียนบางคนก็ได้อ้างอย่างนี้จริง ๆ! เคซีย์ เด็กสาวซึ่งเป็นพยานพระยะโฮวาบอกว่า “คุณเห็นเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนจัดงานเลี้ยงสังสรรค์และทำอะไรต่ออะไร ทำให้คุณรู้สึกว่าขาดความสนุกอยู่โดดเดี่ยว.” แต่สถานการณ์เลวร้ายขนาดนั้นจริง ๆ ไหม?
คัมภีร์ไบเบิลห้ามการสนุกสนานกระนั้นหรือ? ตรงกันข้าม. คัมภีร์ไบเบิลเรียกพระยะโฮวาว่า “พระเจ้าผู้ประกอบด้วยความสุข.” (1 ติโมเธียว 1:11) ด้วยเหตุนี้ คุณไม่ควรแปลกใจที่กษัตริย์ซะโลโมตรัสว่า “มีวาระกำหนดไว้สำหรับทุกสิ่ง . . . มีวาระสำหรับกันแสง, และวาระสำหรับสำรวล; มีวาระสำหรับร่ำไห้, และวาระสำหรับฟ้อนรำ.” (ท่านผู้ประกาศ 3:1,4) คำภาษาฮีบรูดั้งเดิมสำหรับ “สำรวล [หัวเราะ]” ในที่นี้และคำที่เกี่ยวข้องยังหมายถึง “รื่นเริง,” “เล่น,” “เล่นการสนุก,” ‘ถวายการสนุกสนาน,’ และ “หยอกกัน.”—2 ซามูเอล 6:21; โยบ 41:5; วินิจฉัย 16:25; เอ็กโซโด 32:6; เยเนซิศ 26:8.
ย้อนไปสมัยคัมภีร์ไบเบิล ไพร่พลของพระเจ้าเพลิดเพลินกับกิจกรรมหลากหลายอันเป็นคุณประโยชน์เป็นต้นว่า การเล่นดนตรี, การร้องเพลง, การเต้นรำ, การสนทนา, และการละเล่นต่าง ๆ. นอกจากนั้น พวกเขามีโอกาสพิเศษเพื่องานเลี้ยงและการสมาคมที่น่ายินดี. (ยิระมะยา 7:34; 16:9; 25:30; ลูกา 15:25) พระเยซูคริสต์เองก็ยังทรงร่วมงานเลี้ยงฉลองสมรสด้วยซ้ำ!—โยฮัน 2:1-10.
ดังนั้น การสนุกสนานที่ดีงามจึงไม่ถูกห้ามท่ามกลางคริสเตียนหนุ่มสาวสมัยนี้. ที่จริง คัมภีร์ไบเบิลบอกว่า “คนหนุ่ม จงชื่นชมยินดีในวัยหนุ่มของเจ้า และให้หัวใจของเจ้าทำคุณแก่เจ้าในวัยหนุ่มของเจ้า.” อย่างไรก็ดี ซะโลโมทรงกล่าวเพิ่มเติมเป็นคำเตือนดังนี้: “แต่จงรู้ว่า เนื่องด้วยสิ่งเหล่านี้พระเจ้าเที่ยงแท้จะทรงนำเจ้าเข้าสู่การพิพากษา.” (ท่านผู้ประกาศ 11:9, ล.ม.) ใช่แล้ว คุณต้องรับผิดชอบจำเพาะพระเจ้าสำหรับสิ่งที่คุณเองได้ตัดสินใจเลือก. ดังนั้น เมื่อมาถึงเรื่องนันทนาการ คุณต้อง “ระวังอย่างเข้มงวดเพื่อวิธีที่ [คุณ] ดำเนินนั้นจะไม่เหมือนคนไร้ปัญญา แต่เหมือนคนมีปัญญา.” (เอเฟโซ 5:15,16, ล.ม.) เหตุผลนะหรือ? หนุ่มสาวหลายคนตัดสินใจอย่างไม่สุขุมในเรื่องนี้.
เมื่อสนุกกันจนเลยเถิด
ขอให้คิดถึงสิ่งที่ได้เกิดขึ้นในสมัยคัมภีร์ไบเบิล. ชาวยิศราเอลบางคนขาดสำนึกถึงความสมดุลในเรื่องนันทนาการ โดยการจัดงานรื่นเริงอย่างบ้าคลั่งตลอดคืน! ผู้พยากรณ์ยะซายาพูดว่า “วิบัติแก่คนที่ลุกขึ้นแต่เช้ามืด, เพื่อจะไปดื่มเหล้าอีกต่อไป, แล้วก็นั่งเฉื่อยแฉะอยู่จนดึกดื่น, จนเขาเมาหยำเปไป! และมีพิณ, ขลุ่ย, ฉาบ, ปี่, และเหล้าองุ่นประกอบไปในการเลี้ยงของเขา.” ใช่ว่าผิดที่จะพบปะสังสรรค์และร่วมรับประทานอาหาร, บรรเลงดนตรี, และเต้นรำกัน. แต่ยะซายาพูดถึงพวกที่ร่วมการเลี้ยงเฮฮาปล่อยตัวว่า “เขาทั้งหลายไม่เอาใจใส่ต่อกิจการของพระยะโฮวา.”—ยะซายา 5:11, 12.
คนหนุ่มสาวมากมายสมัยนี้ประพฤติแบบเดียวกัน—ไม่คำนึงถึงพระเจ้าเมื่อเลือกนันทนาการ. บางคนท้าทายมาตรฐานที่พระเจ้าวางไว้อย่างหน้าด้าน, โดยได้เสียกันก่อนแต่งงาน, ทำลายสาธารณสมบัติ, ใช้ยาเสพย์ติด, และมีพฤติกรรมอันบ้าคลั่งอื่น ๆ เพื่อ “ความสนุก.” กระนั้น ในกรณีอื่น ๆ หนุ่มสาวไม่ได้มีเจตนาจริง ๆ ที่จะทำสิ่งเลวร้าย. แต่เขาก็ไม่ได้ทำสิ่งต่าง ๆ อย่างพอดีพอควรและหลีกเลี่ยงการเลยเถิด. (สุภาษิต 23:20; 1 ติโมเธียว 3:11) ดังนั้น เมื่อเขามาพบปะร่วมสนุกสนานกัน สิ่งต่าง ๆ มักจะเกินเลยไม่อาจควบคุมได้.—เทียบกับ 1 โกรินโธ 10:6-8.
เมื่อเร็ว ๆ นี้ ตื่นเถิด! ได้ถามหนุ่มสาวบางคนว่า “งานรื่นเริงสังสรรค์ฝ่ายโลกในทุกวันนี้เป็นอย่างไร?” เด็กรุ่นสาวคนหนึ่งตอบดังนี้: “มีการใช้ยาเสพย์ติด, ดื่มของมึนเมาอย่างไม่อั้น. มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ.” หนุ่มแอนดรูว์พูดถึงนักเรียนชายบางคนในโรงเรียนที่ชอบงานเลี้ยงสังสรรค์ว่า “สิ่งเดียวที่พวกเขาทำคือพูดอวดว่าตนดื่มมากขนาดไหน.” เจสันถึงกับพูดว่า “งานเลี้ยงตามธรรมดาโลกเกือบทุกครั้งมักจะมีเรื่องร้าย ๆ เสมอ.” เนื่องจากคัมภีร์ไบเบิลแถลงไว้ว่า “การเลี้ยงเฮฮาปล่อยตัว” เป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสม หนุ่มสาวผู้เกรงกลัวพระเจ้าจึงหลีกเลี่ยงการพบปะสังสรรค์ที่ปล่อยให้กิจปฏิบัติเหล่านี้ขึ้นหน้า.—ฆะลาเตีย 5:21.
อันตรายอาจแฝงเร้นอยู่แม้แต่ในนันทนาการรูปแบบต่าง ๆ ที่ดูเหมือนไม่มีพิษภัย. ภาพยนตร์หลายเรื่องในสมัยนี้ซึ่งผู้คนนิยมชมชอบกันมากที่สุดมีลักษณะเด่นคือ การเปลือยกาย, เพศสัมพันธ์อย่างโจ่งครึ่ม, และความรุนแรงอย่างน่าคลื่นเหียน. เพลงฮิตมักจะมีเนื้อร้องที่ส่อไปในทางลามก. โดยทั่วไปแล้ว ร็อกคอนเสิร์ตมักจะเป็นจุดที่เกิดการใช้ยาเสพย์ติด, เสียงเจี๊ยวจ๊าว, และความรุนแรง.a
เมื่อพ่อแม่บอกว่าไม่
อะไรคือข้อเท็จจริงพื้นฐานในเรื่องนี้? ถ้าคุณเป็นคริสเตียน คุณไม่อาจจะทำทุกสิ่งอย่างที่เพื่อนพ้องของคุณชอบที่จะทำ. ที่จริง พระเยซูตรัสว่า บรรดาสาวกของพระองค์จะ “มิได้เป็นส่วนของโลก” และนั่นหมายถึงการแตกต่างจากคนอื่น ๆ. (โยฮัน 15:19, ล.ม.) ถ้าพ่อแม่ของคุณเป็นผู้ยำเกรงพระเจ้า ท่านย่อมรู้ข้อเท็จจริงนี้เป็นอย่างดี. ฉะนั้น บางครั้ง เนื่องจากท่านปรารถนาจะปกป้องคุณ พ่อแม่อาจทัดทานหรือห้ามเด็ดขาดไม่ให้คุณทำบางสิ่งอย่างที่มีการยอมให้หนุ่มสาวอื่น ๆ กระทำ. ทั้งนี้ไม่ง่ายเสมอไปที่จะยอมรับ. เด็กสาววัยรุ่นคนหนึ่งยืนกรานว่า “คนเราต้องสนุกสนานกันบ้าง! พ่อแม่ของเราตอนหนุ่มสาวก็มีเวลาสนุกเพลิดเพลินกัน แต่บางครั้งรู้สึกเหมือนกับว่าท่านต้องการคุมเราไม่ห่าง.”
การทำตามคำแนะนำของพ่อแม่ในเรื่องดังกล่าวอาจไม่ง่าย แม้โดยพื้นฐาน คุณเห็นด้วยกับทัศนะของท่านก็ตาม. หนุ่มมาดนักกีฬาซึ่งเราเรียกเขาว่า จาเรด เล่าดังนี้: “ผมต้องการเล่นในทีมบาสเกตบอลของโรงเรียน. มีหลาย ๆ คนกดดันผมให้เล่น และเรื่องนี้รบกวนใจผมอยู่บ้างเหมือนกัน. แต่แล้วผมก็ได้ปรึกษาคุณพ่อคุณแม่ของผม.” พ่อแม่จาเรดได้ชี้ถึงอันตรายของ “การคบหาสมาคมที่ไม่ดี” อีกทั้งได้เตือนสติเขาให้นึกถึงการที่จะต้องใช้เวลาไปกับกิจกรรมกีฬามากเพียงใด. (1 โกรินโธ 15:33) “เป็นอันว่าผมไม่ได้เล่นในทีมโรงเรียน” เจเรดพูดเสียงเศร้า ๆ. เขาเชื่อฟังคำแนะนำของพ่อแม่ กระนั้นเขาไม่วายรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ร่วมทีม.
‘ฉันหมดโอกาสจะร่วมสนุก!’
ไม่ว่าสภาพการณ์ของคุณเป็นเช่นไรก็ตาม คุณอาจเสียกำลังใจเป็นครั้งคราวเช่นกัน คราใดที่คุณได้ยินเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนพูดอวดความสนุกเพลิดเพลินของเขา. คุณอาจถามว่า ‘ทำไมหนุ่มสาวอื่น ๆ จึงสนุกสนานกันได้ขนาดนั้น?’ แล้วโดยวิธีใดคุณจะเอาชนะความรู้สึกที่ว่าคุณหมดโอกาสจะร่วมสนุก?
สิ่งนี้อาจช่วยได้หากคุณอ่านพระธรรมเพลงสรรเสริญบท 73 และคิดรำพึงเกี่ยวกับประสบการณ์ของอาซาฟผู้แต่งบทเพลงนี้. ที่ข้อ 2, 3 ผู้แต่งได้สารภาพดังนี้: “ฝ่ายข้าพเจ้าเล่า, เท้าของข้าพเจ้าแทบหลุดแล้ว; ย่างเท้าของข้าพเจ้าแทบจะพลาดพลั้งลงไปแล้ว. เพราะว่าข้าพเจ้าได้ริษยาคนอหังการ.” ใช่แล้ว ขณะที่อาซาฟดำเนินชีวิตอยู่ในกรอบ คนอื่นกลับอวดว่าตนสามารถจะทำอะไรได้ตามที่ต้องการ ซึ่งดูเหมือนว่าไม่เกิดผลเลวร้ายแต่อย่างใด. ประหนึ่งว่าเขามั่งมีเหลือล้นและยังจะได้มากขึ้นเรื่อย ๆ. (ข้อ 12) ด้วยเหตุนี้ อาซาฟจึงรู้สึกท้อแท้ถึงกับร้องขึ้นว่า “การที่ข้าพเจ้าได้ชำระใจของข้าพเจ้า, และได้ล้างมือให้หมดจด, ก็เสียเวลาเปล่า ๆ.”—บทเพลงสรรเสริญ 73:13.
น่ายินดี อาซาฟได้สติก่อนที่ท่านจะทำไปอย่างไม่ยั้งคิด. ท่านได้เข้าไปใน “สถานนมัสการของพระเจ้า” และท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่ดีงามเหล่านั้น ท่านใคร่ครวญเรื่องต่าง ๆ อย่างจริงจัง. ไม่นาน อาซาฟก็ได้บทสรุปที่น่าสนใจเกี่ยวกับผู้แสวงการสนุกอย่างไม่คำนึงถึงพระเจ้าดังนี้: “แท้ที่จริง พระองค์ทรงให้เขายืนในที่ลื่น. พระองค์ทรงกระทำให้เขาลงถึงความพินาศ.”—บทเพลงสรรเสริญ 73:17, 18, ล.ม.
อาจกล่าวได้เช่นเดียวกันกับเพื่อนพ้องหลายคนของคุณที่แสวงการสนุกเพลิดเพลิน. พวกเขาอาจคิดว่าตัวเองสนุกอยู่แล้ว. ทว่า ความชื่นชมยินดีกับการบาปนั้นมีอยู่เพียงชั่วคราว! (เฮ็บราย 11:25) เนื่องจากพวกเขาไม่ปฏิบัติตามมาตรฐานของคัมภีร์ไบเบิล เขาจึงยืน “ในที่ลื่น” และตกอยู่ในอันตรายที่จะประสบเหตุร้ายอันน่ากลัวได้เสมอ—โดยกะทันหันและไม่คาดคิด. พระคำของพระเจ้าแจ้งดังนี้: “คนใดหว่านอะไรลงก็จะเกี่ยวเก็บสิ่งนั้น.” (ฆะลาเตีย 6:7, ล.ม.) แน่นอน คุณคงเคยฟังข่าวที่หนุ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวกับคุณได้เสียชีวิตก่อนเวลาอันควร, เป็นโรคที่ติดต่อกันทางเพศสัมพันธ์, ตั้งครรภ์ที่ไม่พึงประสงค์, หรือติดคุกเนื่องจากพฤติการณ์ “สนุกสนาน” คึกคะนอง. เช่นนั้นแล้ว จะเป็นประโยชน์กับคุณมิใช่หรือ ที่พึงหลีกห่างจากสิ่งต่าง ๆ ดังกล่าว?—ยะซายา 48:17.
ซะโลโมให้คำแนะนำที่ดีเมื่อท่านตรัสว่า “อย่าให้ใจของเจ้าอิจฉาคนชั่ว; แต่จงยำเกรงพระยะโฮวาวันยังค่ำ: ด้วยว่าเวลาภายหน้าจะมีแน่, และความหวังใจของเจ้าจะไม่เสียเปล่า.” (สุภาษิต 23:17,18) จริง ๆ แล้ว ไม่มี “ความสนุก” ใด ๆ คุ้มกับการสูญเสียความหวังที่คนเราจะมีชีวิตตลอดไปในอุทยานบนแผ่นดินโลก.
ในเวลาเดียวกัน คุณจะสมหวังได้อย่างไรกับความปรารถนาตามปกติซึ่งคุณต้องการสนุกเพลิดเพลินจริง ๆ เป็นครั้งเป็นคราว? มีแนวทางใด ๆ ไหมซึ่งปลอดภัยและดีงามที่จะทำเช่นนั้น? จะว่าอย่างไรหากว่าการเงินทองและปัจจัยอื่น ๆ มีอยู่อย่างจำกัด? ตื่นเถิด! ได้ถามหนุ่มสาวรอบโลกเพื่อจะได้ข้อเสนอแนะและความคิดเห็นบางอย่าง. เรื่องดังกล่าวจะมีการพิจารณาในบทความชุดนี้คราวต่อไป.
[เชิงอรรถ]
a ดูบทความเรื่อง “หนุ่มสาวถามว่า . . . ฉันควรไปดูร็อกคอนเสิร์ตไหม?” ในวารสารตื่นเถิด! ฉบับ 8 มกราคม 1996.
[รูปภาพหน้า 26]
คุณจะรู้สึกไหมว่าขาดโอกาสร่วมสนุก เพราะคุณไม่อาจจะร่วมกับสิ่งที่โลกเรียกว่า ความสนุก?