สุนัขของดิฉันคอยฟังเสียงให้!
โดยผู้สื่อข่าว ตื่นเถิด! ในบริเตน
“ดิฉันไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรถ้าไม่มีเจ้าสุนัขตัวน้อยของดิฉัน!” โดโรทีอุทาน โดยมองไปที่สุนัขวัยเยาว์พันธุ์ผสมแจ็ก รัสเซลล์ เทอเรียร์สีขาวปนน้ำตาลซึ่งกำลังนอนอย่างสบายอยู่ใต้เก้าอี้ของเธอ. “ดิฉันได้เจ้าทวิงกีมาแค่ไม่กี่เดือน แต่มันก็ทำให้ชีวิตของดิฉันดีขึ้นมากแล้ว!”
เมื่อเข้าไปดูใกล้ ๆ ผมเห็นเจ้าทวิงกีใส่เสื้อสีเหลืองซึ่งมีตัวอักษรสีดำหนาพิมพ์ไว้ว่า “สุนัขฟังเสียงสำหรับคนหูหนวก.” ผมจำได้ว่าผมคิดอยู่ในใจว่า ‘สุนัขอะไรช่างแปลกจริง ๆ! มันทำอะไรได้บ้าง?’
เราพบกันโดยบังเอิญในหมู่ผู้เข้าร่วมประชุม 44,000 คนที่การประชุมนานาชาติ “วิถีชีวิตตามแนวทางของพระเจ้า” แห่งพยานพระยะโฮวาเมื่อเดือนกรกฎาคมปีที่แล้ว ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ. โดโรทีต้องนั่งใกล้กับลำโพงขยายเสียงจึงจะได้ยินระเบียบวาระ แล้วทำไมเธอยังต้องการสุนัขฟังเสียงอีกล่ะ? ขณะที่เรานั่งคุยกันตอนพักกลางวัน โดโรทีเล่าเรื่องของเธอให้ผมฟัง.
บทบาทของทวิงกี
โดโรทีหูหนวกสนิทเนื่องจากเป็นไข้รูมาติคตอนอายุสามขวบ. เธออยู่ตามลำพังนับตั้งแต่สามีของเธอเสียชีวิตไปเมื่อ 23 ปีที่แล้ว แต่ตามที่โดโรทีอธิบาย เธอไม่ได้ต้องการแค่เพื่อนเมื่อเธออายุมากขึ้น. เธอกล่าวว่า “คนหูหนวกรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างมากเมื่อมีอายุขนาดดิฉัน. ดิฉันอายุ 74 ปีและอยู่ในอพาร์ตเมนต์ที่มีผู้ดูแล แต่เมื่อผู้ดูแลมาหาดิฉัน ดิฉันไม่ได้ยินเสียงกระดิ่งประตูเลย. โดยคิดว่าดิฉันอาจไม่สบาย บางครั้งเขาเข้ามาโดยที่ดิฉันไม่รู้ตัว; และนั่นทำให้ดิฉันตกใจกลัว. แต่ตอนนี้ทวิงกีได้ยินเสียงกระดิ่ง และมันจะมาสะกิดขาดิฉันเบา ๆ และพาดิฉันไปที่ประตูหน้า. คล้ายคลึงกัน เมื่อทวิงกีได้ยินเสียงเตือนจากเตาอบที่ตั้งเวลาไว้ มันก็จะวิ่งมาหาดิฉัน แล้วดิฉันก็จะตามมันไป. ในกรณีที่เกิดสัญญาณไฟไหม้หรือควัน ทวิงกีถูกฝึกมาให้เรียกร้องความสนใจแล้วมันก็จะนอนลงเพื่อบอกว่ามีอันตราย. ทุกครั้งที่มันช่วยดิฉัน ดิฉันก็จะให้รางวัลมันเป็นพิเศษ คือขนมกินเล่นรสอร่อย.”
การฝึกทักษะ
ผมรู้สึกทึ่ง. ผมถามว่า “คุณยายได้สุนัขตัวนี้มาจากไหน และใครเป็นผู้ฝึกครับ?” นี่เป็นการบอกโดโรทีทางอ้อมเพื่อให้เธอเล่าเกี่ยวกับองค์กรสุนัขฟังเสียงสำหรับคนหูหนวก ซึ่งเป็นองค์กรการกุศลที่มีจุดประสงค์เพื่อช่วยคนหูหนวกในบริเตนให้พึ่งตนเองได้มากขึ้นและโดยวิธีนี้จึงทำให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น. ตั้งแต่ปี 1982 องค์กรนี้ได้มอบสุนัขหลายร้อยตัวให้คนหูหนวกในบริเตน. เมื่อถูกฝึกอย่างดีแล้ว สุนัขจะถูกนำไปให้เจ้าของคนใหม่ที่รับเลี้ยง ซึ่งไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายแต่อย่างใด.
สุนัขที่ถูกเลือกส่วนใหญ่เป็นสุนัขหลงทาง บ่อยครั้งมาจากสถานสงเคราะห์สัตว์ทั่วประเทศ แม้ว่ามีบางตัวได้รับมาจากการบริจาคของผู้เพาะพันธุ์สุนัขก็ตาม. เพื่อจะฝึกสุนัขตัวหนึ่งต้องใช้เวลาถึง 12 เดือน. ค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่ออกโดยผู้สนับสนุน ซึ่งอาจเป็นบริษัทหรือกลุ่มบุคคลที่ร่วมกันบริจาคเงิน. โดโรทีบอกผมว่าชมรมลดน้ำหนักได้กรุณาออกค่าใช้จ่ายสำหรับเจ้าทวิงกี.
เมื่อถูกเลือกแล้ว สุนัขแต่ละตัวที่มีศักยภาพจะเป็นสุนัขฟังเสียง ซึ่งมีอายุตั้งแต่เจ็ดสัปดาห์ไปจนถึงสามปี จะถูกฝึกให้ตอบสนองต่อเสียงเฉพาะอย่าง. อย่างไรก็ตาม ตอนแรกมันจะถูกมอบไว้กับผู้ฝึกสอนด้านสังคม ซึ่งเป็นอาสาสมัครที่นำสุนัขไปเลี้ยงที่บ้านเป็นเวลาสองถึงแปดเดือน แล้วแต่อายุและประสบการณ์ของสุนัข. การฝึกมารยาทสังคมอาจรวมถึงการฝึกขั้นพื้นฐานภายในบ้าน แต่จุดประสงค์หลักคือเพื่อทำให้สุนัขคุ้นเคยกับสถานที่สาธารณะและการโดยสาร และให้มันมีประสบการณ์หลากหลายกับผู้คนทุกวัย รวมทั้งเด็กและทารกด้วย. เป้าหมายคือเพื่อฝึกสุนัขให้มีนิสัยซึ่งเป็นที่ยอมรับได้ไม่ว่ามันจะได้ไปอยู่ในสภาพการณ์แบบใดก็ตาม.
นอกจากนั้น ผมได้รับทราบด้วยว่าองค์กรอื่น ๆ ใช้สุนัขเพื่อช่วยเหลือคนที่มีความจำเป็นพิเศษ. เช่นเดียวกับการฝึกให้เชื่อฟังคำสั่ง สุนัขเหล่านี้จะถูกสอนให้รู้จักภาพและกลิ่นเฉพาะอย่าง. สุนัขพันธุ์รีทริเวอร์ตัวหนึ่ง ซึ่งดูแลสตรีที่ต้องนั่งอยู่แต่ในเก้าอี้ล้อ ถูกฝึกให้รับโทรศัพท์และคาบจดหมายและเลียแสตมป์เพื่อส่งจดหมายด้วย! สุนัขอีกตัวหนึ่งตอบรับต่อคำสั่ง 120 คำสั่ง แม้แต่คาบกระป๋องและถุงต่าง ๆ จากชั้นวางของในซูเปอร์มาร์เกต. เจ้าของที่เป็นคนทุพพลภาพใช้เครื่องชี้เลเซอร์เพื่อชี้ของที่เขาเลือก แล้วสุนัขก็ไปเอาของนั้นมาให้เขา.
คู่หูที่ดี
ผมถามว่า “ทุกคนหยั่งรู้ค่าเจ้าทวิงกีไหมครับ?” โดโรทีตอบว่า “เจ้าของร้านค้าคนหนึ่งไม่ยอมให้สุนัขของดิฉันเข้าร้านของเขา. ดิฉันคิดว่าคงเป็นเพราะเขามีอาหารบางอย่างตั้งอยู่บนชั้นวางของ แต่ทัศนะแบบผู้ชายคนนี้เป็นกรณียกเว้น เพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมดิฉันต้องพึ่งเจ้าทวิงกี.”
ตอนนี้ผมเข้าใจคุณค่าของสุนัขฟังเสียงที่อยู่ในบ้านแล้ว แต่ผมมีคำถามอีกข้อหนึ่ง. ทวิงกีมีประโยชน์อะไรขณะที่โดโรทีมีความสุขอยู่ท่ามกลางเพื่อนคริสเตียนมากมาย? โดโรทีอธิบายว่า “ดิฉันอ่านริมฝีปากได้ดี และเครื่องช่วยฟังของดิฉันก็ช่วยดิฉันให้พูดคุยกับคนอื่นได้ เมื่อผู้คนเห็นเสื้อสีเหลืองของเจ้าทวิงกี พวกเขาก็จะรู้ทันทีเลยว่าดิฉันหูหนวก. แล้วพวกเขาก็จะพูดกับดิฉันตรง ๆ ตามปกติจะเป็นแบบที่ชัดเจนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้. ด้วยเหตุนี้ ดิฉันจึงไม่ต้องอธิบายความทุพพลภาพของดิฉัน และนั่นทำให้ชีวิตง่ายขึ้นสำหรับดิฉัน.”
ได้เวลาเริ่มการประชุมอีกครั้ง และจำเป็นต้องจูงเจ้าทวิงกีออกไปเดินก่อนที่มันจะต้องนั่งอยู่กับที่ในตอนบ่าย. แต่ก่อนที่จะจากกัน ผมก้มลงลูบหัวมันเบา ๆ. เจ้าทวิงกีลืมตาสดใสของมันขึ้น มองไปที่โดโรทีแล้วก็กระดิกหาง. ช่างเป็นเพื่อนตัวน้อยที่เชื่อฟังและเป็นประโยชน์จริง ๆ—และความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่ายก็สมบูรณ์!
[รูปภาพหน้า 20]
ความช่วยเหลือจากทวิงกีมีค่ามากที่การประชุมใหญ่