บทเรียนจากประสบการณ์ของลอยดา
บทความเรื่อง “ลอยดาหลุดพ้นจากความเงียบ” (8 พฤษภาคม 2000) ก่อให้เกิดการตอบรับอย่างกว้างขวางจากผู้อ่านของเรา. หลายคนรู้สึกประทับใจมากจากเรื่องราวชีวิตจริงของเด็กหญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นอัมพาตที่สมองใหญ่และไม่สามารถสื่อความได้จนกระทั่งอายุ 18 ปี. ต่อไปนี้เป็นความเห็นบางส่วนที่ได้รับ.
“ดิฉันร้องไห้ไม่หยุดเมื่ออ่านข้อความซึ่งลอยดาบอกกับครอบครัวของเธอตอนที่เธอสามารถสื่อความได้ในที่สุด. ความกล้าและความเข้มแข็งของเธอทั้ง ๆ ที่เผชิญสภาพการณ์ที่ยากลำบากเป็นสิ่งที่ดิฉันจะพยายามอย่างหนักเพื่อเลียนแบบ.”—เค. จี.
“ผมมีสุขภาพแข็งแรงดี แต่บางครั้งผมก็บ่นเกี่ยวกับหลายเรื่อง. หลังจากอ่านเรื่องราวของลอยดาแล้ว ผมอธิษฐานถึงพระยะโฮวา ขออภัยที่ไม่หยั่งรู้ค่าสิ่งที่ผมมี.”—อาร์. เอช.
“ในปี 1980 น้องชายของผมเกิดมาพร้อมกับปัญหาสุขภาพหลายอย่าง รวมทั้งเป็นอัมพาตที่สมองใหญ่ และเขาพูดไม่ได้. ประสบการณ์นี้ให้กำลังใจครอบครัวผมไม่ให้ยอมแพ้ ไม่ว่าจะลำบากมากสักเพียงไร.”—แอล. ดับเบิลยู.
“หนูเป็นเด็กหญิงอายุ 14 ปี และหนูคิดอยู่เสมอว่าหนูเป็นคนเดียวที่มีปัญหา. หนูอยากเห็นลอยดาหายดีและอยากคุยกับเธอในอุทยาน. เธอเป็นคนหนึ่งในรายชื่อคนที่หนูอยากจะพบและเป็นเพื่อนด้วยตลอดกาล.”—อาร์. เค.
“บทความนี้กระทบหัวใจของผม. ผมต้องทนกับความเจ็บป่วยทางจิตและทางอารมณ์สารพัดอย่าง. เมื่อได้อ่านว่าลอยดาคอยท่าโลกใหม่ของพระเจ้ามากสักเพียงไร นั่นทำให้ผมต้องการจะอยู่ที่นั่นมากยิ่งขึ้น.”—พี. บี.
“ดิฉันก็เป็นอัมพาตที่สมองใหญ่เช่นกัน แต่ดิฉันไม่มีปัญหาเรื่องการพูด. บทความนี้ทำให้ดิฉันทราบว่าพระยะโฮวาทรงเห็นทุกสิ่งที่เราประสบและทรงเห็นค่าเราแต่ละคนสำหรับสิ่งที่เราสามารถทำได้เพื่อรับใช้พระองค์.”—ดี. เจ.
“สิ่งที่กระตุ้นดิฉันมากที่สุดคือเมื่อได้อ่านเรื่องที่ลอยดาอุทิศชีวิตของเธอแด่พระยะโฮวาตอนที่อายุน้อยมากรวมทั้งวิธีที่เธอเข้าส่วนร่วมในงานเผยแพร่. พวกเราที่มีร่างกายแข็งแรงมากกว่าสามารถเรียนบทเรียนจากลอยดาได้ในหลายทาง.”—เอ. อาร์.
“ประสบการณ์ของลอยดาทำให้ดิฉันพยายามคิดถึงคนอื่นมากขึ้นและคิดว่าดิฉันจะทำอะไรเพื่อพวกเขาได้บ้าง. ดิฉันไม่ถือว่าสิทธิพิเศษที่สามารถพูดกับคนอื่นเกี่ยวกับพระยะโฮวาพระเจ้าเป็นเรื่องเล็กน้อย.”—บี. เอ็ม.
“เป็นบทความที่เยี่ยมยอดอะไรเช่นนี้! เรารู้จักคู่สมรสคู่หนึ่งในประชาคมใกล้เคียงที่มีลูกสาวเป็นอัมพาตที่สมองใหญ่. วันนี้ดิฉันจะส่งบัตรแสดงความปรารถนาดีไปให้พวกเขาเพื่อบอกว่าดิฉันหยั่งรู้ค่าพวกเขาและทุกสิ่งที่พวกเขาทำเพื่อลูกสาวจริง ๆ.”—ที. จี.
“เมื่อดิฉันรู้สึกซึมเศร้า บางครั้งดิฉันเริ่มเห็นแก่ตัว แต่ลอยดาสนใจคนอื่น ๆ เป็นพิเศษ. ดิฉันจะพยายามอย่างหนักเพื่อทำอย่างนั้น. นอกจากนี้ ดิฉันต้องพยายามมากขึ้นเพื่อจะเป็นเหมือนลอยดาและอธิษฐานถึงพระยะโฮวาเมื่อดิฉันรู้สึกกลัดกลุ้ม.”—เอ็น. ดี.
“หนูอายุ 14 ปี และหนูเป็นโรคหืด. บางครั้งหนูคิดว่าโรคที่หนูเป็นนี้แย่ที่สุดในบรรดาโรคทั้งหมด แต่พออ่านประสบการณ์นี้ หนูได้มารู้ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น. ขอบคุณค่ะสำหรับประสบการณ์ชีวิตที่เศร้าแต่ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีซึ่งให้ความหวังกับเรา.”—เอ็ม. ซี.