การแข่งขันกีฬาของเยาวชน—ความรุนแรงรูปแบบใหม่ที่แพร่ระบาด
◼ นักเรียนมัธยมกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นอเมริกันฟุตบอล. การแข่งขันจบลงด้วยการตะลุมบอน, การตะโกน, และการชกต่อยกันของพ่อแม่, ผู้ฝึกสอน, และนักกีฬา รวมแล้วกว่า 100 คน หลังจากมีการวางลูกทำแต้มชนะในช่วงทดเวลา.
◼ เด็กกลุ่มหนึ่งกำลังแข่งอเมริกันฟุตบอลโดยมีผู้เล่นทั้งชายและหญิง. เมื่อเด็กวัยสิบขวบคนหนึ่งรับลูกหลุดมือ ผู้ฝึกสอนจับเขาโยนลงไปบนพื้น ทำให้แขนของเด็กคนนั้นหักทั้งสองข้าง.
◼ ผู้ฝึกสอนของทีมเบสบอลเด็กทีมหนึ่งเปลี่ยนตัวผู้เล่นคนหนึ่งออก. พ่อของเด็กคนนั้นขู่จะฆ่าผู้ฝึกสอนและถูกตัดสินจำคุก 45 วัน.
◼ ขณะฝึกซ้อมในการแข่งขันฮอกกี้น้ำแข็งสำหรับเด็ก พ่อของเด็กสองคนทะเลาะกันเรื่องกฎการแข่งขัน. พ่อคนหนึ่งตีอีกคนหนึ่งจนเสียชีวิตต่อหน้าลูกสามคนของเขา.
ข่าวที่น่าขนลุกเหล่านี้กลายเป็นสิ่งที่แพร่หลายมากขึ้นอย่างน่าวิตก. ในสนามฟุตบอล, สนามบาสเกตบอล, ลานสเกต, และสนามเด็กเล่น ความรุนแรงรูปแบบใหม่ดูเหมือนแพร่ระบาดไปทั่ว. นั่นคือความรุนแรงของผู้เป็นพ่อแม่และผู้ฝึกสอนที่ยอมทะเลาะกันมากกว่ายอมรับความพ่ายแพ้. เจฟฟรีย์ เลสลี ประธานสมาคมนักกีฬาจูปีเตอร์-เทเควสตา (ฟลอริดา) กล่าวว่า “ผมเคยเห็นพ่อแม่ตะโกนใส่ลูก เร่งเร้ามากเกินไปให้พวกเขาเล่นดี ๆ; เห็นเด็กชกต่อยกันในการแข่งขัน เนื่องจากถูกกระตุ้นโดยพ่อแม่ของตน; เห็นเด็กบางคนร้องไห้บนเนินขว้างลูกเนื่องจากพ่อแม่ทำให้เขาอับอาย.” เขากล่าวอีกว่า “ไม่มีโอกาสไหนที่พ่อแม่จะประพฤติตัวได้แย่เท่ากับในการแข่งขันกีฬาของเยาวชนอีกแล้ว.” เพื่อป้องกันเด็กจากความรุนแรงเช่นนั้น ชุมชนบางแห่งเคยต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดโดยห้ามพ่อแม่บางคนไม่ให้เข้าชมการแข่งขันของลูก.
ผลจากความเดือดดาลที่แพร่ระบาดนี้คืออะไร? เฟรด เอ็ง ผู้ก่อตั้งและประธานสมาพันธ์แนวร่วมเพื่อกีฬาเยาวชนแห่งชาติ ซึ่งมีสำนักงานอยู่ที่ฟลอริดา กล่าวว่า “พฤติกรรมที่น่าขายหน้าของผู้ใหญ่จำนวนมากขึ้นนี้ก่อผลเสียต่อกีฬาของเยาวชน, ทำลายความสนุก, และเป็นการสื่อสิ่งที่น่าเกลียดให้เด็กหลายล้านคนได้เห็น.”
ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ชัยชนะ
ต้นเหตุของปัญหานี้ดูเหมือนจะอยู่ที่ความต้องการของพ่อแม่บางคนที่อยากเห็นลูกของตนเก่งกว่าเด็กคนอื่นและทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ชัยชนะ. ผู้แทนคนหนึ่งของสถาบันป้องกันการทำร้ายเด็ก ในแคนาดา กล่าวว่า “เมื่อชัยชนะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เมื่อพละกำลังเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ก็จะทำให้เกิดสภาพแวดล้อมที่ผู้อ่อนแอจะถูกรังแก. ในกรณีของกีฬาเหล่านี้ เด็ก ๆ เป็นผู้ที่อ่อนแอ.” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งของสมาคมการศึกษาด้านสุขภาพและกายภาพแห่งออนแทรีโอ (แคนาดา) กล่าวว่า เด็ก ๆ ที่ถูกกดดันเช่นนี้ “อาจเกิดปัญหาทางจิตตั้งแต่อายุยังน้อย. และเมื่อมีอายุมากขึ้น พวกเขา [อาจ] มีปัญหาในการรับมือกับความล้มเหลว.”
ไม่น่าแปลกใจที่บ่อยครั้งอารมณ์รุนแรงของพ่อแม่และผู้ฝึกสอนที่กระตือรือร้นเกินไปถูกถ่ายทอดสู่ตัวนักกีฬาเยาวชนเอง. ในการแข่งขันวอลเลย์บอลของเด็กผู้หญิงนัดหนึ่ง ผู้เล่นทำร้ายกรรมการถึงเจ็ดครั้ง. เด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งถูกไล่ออกจากการแข่งขันเทนนิสตอบโต้ด้วยการทำความเสียหายแก่รถยนต์ของกรรมการ. หลังจากถูกประกาศว่าทำผิดกติกา นักมวยปล้ำระดับมัธยมคนหนึ่งเอาหัวโขกกรรมการจนทำให้กรรมการหมดสติ. ดาร์เรลล์ เบอร์เนตต์ นักจิตวิทยาเด็กและนักจิตวิทยาการกีฬาเยาวชน กล่าวว่า “เมื่อก่อนกีฬาของเยาวชนเคยเต็มไปด้วยน้ำใจนักกีฬามากที่สุด. แต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นอย่างนั้นแล้ว. มันไม่ได้เป็นเพียงเกมกีฬาอีกต่อไป.”
สิ่งที่พ่อแม่ทำได้
ผู้เป็นพ่อแม่ควรจำไว้ว่าเด็ก ๆ เพลิดเพลินกับกีฬาก็เนื่องจากมีความสนุกและได้ออกกำลังกาย. การทำให้การแข่งขันกีฬาของเด็ก ๆ กลายเป็นกิจกรรมที่ตึงเครียดและทำให้พวกเขาได้ยินคำด่าว่าจึงเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับจุดประสงค์ และไม่ได้เป็นการแสดงความรัก. คัมภีร์ไบเบิลกล่าวว่า “ฝ่ายท่านทั้งหลายผู้เป็นบิดาอย่ายั่วบุตรของตนให้ขัดเคืองใจ.”—เอเฟโซ 6:4.
อะไรจะช่วยผู้เป็นพ่อแม่ให้รักษาความสมดุลในเรื่องนี้? ประการแรก อาจเป็นประโยชน์ถ้าคุณพยายามจำไว้ว่าเมื่อคุณเป็นเด็ก คุณเป็นอย่างไร. คุณสามารถเล่นกีฬาได้เกือบถึงระดับมืออาชีพไหม? เป็นเรื่องมีเหตุผลไหมที่จะคาดหมายให้ลูกชายหรือลูกสาวของคุณเป็นอย่างนั้น? ถึงอย่างไร “พวกเด็ก ๆ [ก็] บอบบาง.” (เยเนซิศ 33:13, ล.ม.) นอกจากนั้น จงพยายามมองเรื่องการแพ้ชนะอย่างเหมาะสม. คัมภีร์ไบเบิลเรียกการแข่งขันอย่างไม่มีการควบคุมว่า “เป็นอนิจจังเหมือนวิ่งไล่ตามลมไป.”—ท่านผู้ประกาศ 4:4.
น่าสนใจ อดีตนักเบสบอลอาชีพในเมเจอร์ลีกคนหนึ่งสนับสนุนผู้เป็นพ่อแม่ให้มองการแพ้ชนะอย่างเหมาะสม คือไม่โมโหเมื่อเด็กเล่นไม่ดีและไม่ตื่นเต้นเกินไปเมื่อเด็กชนะ. แทนที่จะเน้นว่าชัยชนะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด พ่อแม่ควรเน้นที่ความเพลิดเพลินของเด็กและผลประโยชน์ที่พวกเขามีร่างกายที่แข็งแรง.
ผู้เป็นพ่อแม่บางคนจึงลงความเห็นว่าการแข่งขันกีฬาของเด็ก ๆ ที่จัดกันนั้นมักจะกระตุ้นน้ำใจแข่งขันที่ไม่เหมาะสม. อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ได้หมายความว่าเด็ก ๆ ไม่ควรเล่นกีฬากับคนอื่นเลย. ตัวอย่างเช่น พ่อแม่คริสเตียนหลายคนพบว่าลูกของตนชอบเล่นกับเพื่อนร่วมความเชื่อในสวนหลังบ้านหรือที่สวนสาธารณะแถวบ้าน. วิธีนี้ทำให้พ่อแม่สามารถควบคุมการคบหาของลูก ๆ ได้มากกว่า. การออกไปเที่ยวเป็นครอบครัวอาจทำให้มีโอกาสมากขึ้นที่จะเล่นกีฬาที่มีประโยชน์. จริงอยู่ การเล่นกีฬาที่สวนหลังบ้านอาจไม่น่าตื่นเต้นเท่ากับการอยู่ในทีมชนะ. แต่อย่าลืมว่า อย่างมากที่สุด “การฝึกหัดกายนั้นให้ประโยชน์ [เพียง] เล็กน้อย; แต่ความเลื่อมใสในพระเจ้ามีประโยชน์ทุกทาง.” (1 ติโมเธียว 4:8, ล.ม.) โดยการรักษาทัศนะที่สมดุลในเรื่องกีฬา คุณสามารถป้องกันลูกของคุณจากการตกเป็นเหยื่อความรุนแรงรูปแบบใหม่ที่กำลังแพร่ระบาดนี้.
[ภาพหน้า 15]
กีฬาควรเป็นสิ่งที่ให้ความสนุกสนาน ไม่ใช่เป็นเหตุที่ทำให้ทะเลาะกัน