ทำไมสื่อลามกจึงมีแพร่หลายมากเหลือเกิน?
สิ่งลามกซึ่งทำขึ้นเพื่อปลุกเร้ากามารมณ์มีมาหลายพันปีแล้ว. แต่เท่าที่เคยมีมา ส่วนใหญ่แล้วการผลิตสิ่งลามกนั้นทำได้ยากและเฉพาะแต่คนที่มีฐานะดีกับชนชั้นปกครองเท่านั้นที่มีได้. การพิมพ์ปริมาณมาก ๆ และการคิดค้นวิธีถ่ายภาพและภาพยนตร์ทำให้เรื่องนี้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง. งานลามกกลายเป็นสิ่งที่ไม่แพงและคนที่มีฐานะปานกลางก็หาซื้อได้.
การประดิษฐ์เครื่องบันทึกวิดีโอทำให้แนวโน้มนี้เพิ่มขึ้น. ต่างจากม้วนภาพยนตร์และภาพถ่ายเก่า ๆ ตลับวิดีโอสามารถเก็บ, ทำสำเนา, และแจกจ่ายได้ง่าย แถมยังนำมาดูในบ้านส่วนตัวได้ด้วย. ไม่นานมานี้ การแพร่หลายของเคเบิลทีวีและอินเทอร์เน็ตทำให้สามารถหาสิ่งลามกเหล่านี้ได้สะดวกขึ้น. นักวิเคราะห์สื่อชื่อเดนนิส แมกแอลพิน กล่าวว่า ตอนนี้คนที่กลัวว่าเพื่อนบ้านจะเห็นเขาอยู่ในร้านขายหนังโป๊สามารถ “อยู่กับบ้านและสั่งซื้อได้โดยกดปุ่มในเคเบิลทีวี หรือในทีวีที่รับสัญญาณดาวเทียม.” ตามที่แมกแอลพินกล่าว การหารายการเหล่านี้ดูได้ง่าย ๆ มีส่วนทำให้สิ่งลามก “เป็นที่ยอมรับกันมากขึ้นเรื่อย ๆ.”
สิ่งลามกกลายเป็นเรื่องที่สังคมยอมรับ
หลายคนมีความรู้สึกคละเคล้ากันไปในเรื่องสิ่งลามกอนาจารเนื่องจากตอนนี้มันกลายเป็นสิ่งที่สังคมส่วนใหญ่ยอมรับ. นักเขียนชื่อเจอร์เมน กรีเออร์ กล่าวว่า “แม้แต่ในตอนนี้สิ่งลามกก็มีอิทธิพลต่อวัฒนธรรมของเรามากยิ่งกว่าโอเปร่า, บัลเลต์, ละคร, ดนตรีและวิจิตรศิลป์ทั้งหมดรวมกันหลายเท่า.” เจตคติสมัยใหม่เกี่ยวกับสิ่งลามกอนาจารอาจเห็นได้จากแฟชั่น ‘เก๋แบบผู้หญิงหากิน’ ของดาราที่มีชื่อเสียงหลายคน, จากมิวสิกวิดีโอที่โอ้อวดความเพ้อฝันในเรื่องเพศมากขึ้นทุกที, และจากสื่อโฆษณาที่ใช้ “ศิลปะแบบลามก.” แมกแอลพินสรุปว่า “สังคมยอมรับทุกสิ่งที่มีการป้อนให้. . . . นั่นมีส่วนทำให้เกิดแนวคิดที่ว่า สิ่งเหล่านั้นเป็นเรื่องที่ยอมรับได้.” ผลคือ “ดูเหมือนผู้คนไม่รู้สึกตกใจอีกต่อไป. พวกเขาดูเหมือนไม่สนใจด้วยซ้ำ” นักเขียนชื่อแอนเดรีย ดวอร์คิน โอดครวญ.
เหตุที่มีสิ่งลามกอนาจาร
โรเจอร์ ยัง เจ้าหน้าที่เอฟบีไอซึ่งเกษียณแล้ว มีความคิดเห็นคล้ายกับนักเขียนชื่อดวอร์คิน โดยชี้ว่าหลายคน “มองไม่เห็นความเสียหายทั้งหมดของความหยาบโลนและปัญหาที่มันก่อขึ้น.” บางคนเอนเอียงไปกับฝ่ายที่ปกป้องสิ่งลามก โดยอ้างว่าไม่มีข้อพิสูจน์ใด ๆ ว่าภาพลามกส่งผลเสียต่อผู้คน. นักเขียน เอฟ. เอ็ม. คริสเตนเซน เขียนว่า “ข้อเท็จจริงที่พวกผู้ต่อต้านดูเหมือนไม่ค่อยเข้าใจคือ สิ่งลามกเป็นแค่ความเพ้อฝัน.” แต่ถ้าความเพ้อฝันไม่มีผลใด ๆ แล้ว อุตสาหกรรมโฆษณาอาศัยอะไรเป็นพื้นฐาน? ทำไมบริษัทต่าง ๆ จึงใช้เงินหลายล้านดอลลาร์ในการผลิตภาพยนตร์โฆษณา, วิดีโอ, และสิ่งพิมพ์โฆษณา ถ้าสิ่งเหล่านี้ไม่มีผลต่อผู้คนอย่างถาวร?
ข้อเท็จจริงก็คือ เรื่องนี้เป็นเช่นเดียวกับการโฆษณาที่ประสบความสำเร็จทุกชนิด เป้าหมายหลักของสื่อลามกก็คือเพื่อสร้างความใคร่ที่แต่ก่อนไม่มี. นักวิจัยชื่อสตีเวน ฮิลล์ และ นีนา ซิลเวอร์ เขียนว่า “สิ่งลามกอนาจารเป็นเรื่องของผลกำไรแท้ ๆ หาใช่เรื่องอื่น. และในตลาดที่เติบโตจนเกินจะควบคุมได้นี้ ผู้คนมองว่าอะไร ๆ ก็ขายเอากำไรได้ทั้งนั้น โดยเฉพาะเรือนร่างของผู้หญิงและความสัมพันธ์ทางเพศของคนเรา.” กรีเออร์เทียบสื่อลามกกับอาหารฟาสต์ฟูดซึ่งกินแล้วติดได้ง่าย, ไม่มีคุณค่าทางอาหาร, แถมยังเต็มไปด้วยสารเคมีและสารปรุงแต่งเพื่อเพิ่มรสชาติ. เธอกล่าวว่า “ฟาสต์เซ็กซ์ที่วางขายกันนั้นเป็นเพศสัมพันธ์แบบจอมปลอม . . . การโฆษณาอาหารเสนออาหารที่ไม่มีคุณค่าฉันใด การโฆษณาเรื่องเพศก็ขายเพศสัมพันธ์ที่ไม่มีคุณค่าฉันนั้น.”
แพทย์บางคนอ้างว่าสิ่งลามกอนาจารอาจทำให้ติดแล้วเลิกยากกว่าการติดยาเสพติดหลายเท่า. การรักษาผู้ติดยาเสพติดมักเริ่มด้วยการถอนพิษเพื่อขจัดสารนั้นออกจากร่างกาย. แต่ตามที่ ดร. แมรี แอนน์ เลย์เดน แห่งมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนียอธิบาย การติดสิ่งลามกอนาจาร “ทำให้เกิดภาพซึ่งตราตรึงอยู่ในจิตใจของผู้ดูและกลายเป็นส่วนหนึ่งของสารเคมีในสมอง.” ด้วยเหตุนี้ คนเราอาจจดจำภาพลามกซึ่งเคยเห็นเมื่อหลายปีก่อนได้. เธอลงความเห็นว่า “นี่เป็นสารเสพติดชนิดแรกซึ่งไม่มีหวังจะถอนพิษได้.” แต่นี่หมายความว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะถอนตัวจากอิทธิพลของสิ่งลามกอนาจารอย่างนั้นหรือ? และกล่าวอย่างเจาะจงแล้วมีอันตรายอะไรบ้างซึ่งสิ่งลามกก่อให้เกิดขึ้น?
[กรอบหน้า 5]
ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับภาพลามกในอินเทอร์เน็ต
◼ ประมาณ 75 เปอร์เซ็นต์ของภาพลามกในอินเทอร์เน็ตมีต้นตอมาจากสหรัฐ. เกือบ 15 เปอร์เซ็นต์มีต้นตอมาจากยุโรป.
◼ ประมาณกันว่า มีราว ๆ 70 ล้านคนต่อสัปดาห์เข้าชมเว็บไซต์ลามก. ราว ๆ 20 ล้านคนในกลุ่มนี้อยู่ในแคนาดาและสหรัฐ.
◼ การศึกษารายหนึ่งแสดงว่า ในช่วงหนึ่งเดือนเมื่อไม่นานมานี้ เยอรมนีมีผู้เข้าชมภาพลามกในอินเทอร์เน็ตมากที่สุดในยุโรป ตามด้วยบริเตนใหญ่, ฝรั่งเศส, อิตาลี, และสเปน.
◼ ในเยอรมนี ผู้ชมภาพลามกทางอินเทอร์เน็ตใช้เวลาโดยเฉลี่ยเดือนละ 70 นาทีในการดูเว็บไซต์ลามก.
◼ ในหมู่ชาวยุโรปที่เข้าชมภาพลามกทางอินเทอร์เน็ต กลุ่มที่ใช้เวลาดูเว็บไซต์ลามกมากที่สุดคือคนที่มีอายุ 50 ปีขึ้นไป.
◼ ตามรายงานจากแหล่งหนึ่ง 70 เปอร์เซ็นต์ของการเข้าชมภาพลามกทางอินเทอร์เน็ตเกิดขึ้นในตอนกลางวัน.
◼ มีการกะประมาณว่า ราว ๆ 100,000 เว็บไซต์ที่มีภาพลามกของเด็ก.
◼ ราว ๆ 80 เปอร์เซ็นต์ของภาพลามกของเด็กในอินเทอร์เน็ตเพื่อการค้ามีต้นตอมาจากญี่ปุ่น.
[ภาพหน้า 4]
สิ่งลามกอนาจารหาได้ง่ายขึ้นเรื่อย ๆ