‘ผมน่าจะเลิกได้เร็วกว่านี้’
นับว่ามีเหตุผลทีเดียวที่เรียกสิ่งนี้ว่าการเสพติด. การสำรวจรายหนึ่งในสหรัฐพบว่า เด็กผู้ชายในชั้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่ง (อายุประมาณ 13 ปี) ใช้เวลาเฉลี่ยแล้วราว ๆ สัปดาห์ละ 23 ชั่วโมงเพื่อเล่นวิดีโอเกม. ผู้ใหญ่หลายคนก็ติดวิดีโอเกมด้วย. ขอพิจารณาคริสเตียนคนหนึ่งชื่อชาลส์.a เขากล่าวว่า “สำหรับผมแล้ว วิดีโอเกมเป็นทางที่จะหลบเลี่ยงปัญหาหรือความรับผิดชอบ, เป็นวิธีพักผ่อนหย่อนใจและหนีความเป็นจริงทุกอย่างในชีวิต. แต่ผมก็ติดมัน. ผมต้องพึ่งวิดีโอเกมแบบเดียวกับคนที่ต้องพึ่งยาเสพติดหรือแอลกอฮอล์.”
ชาลส์บอกว่าเขาเริ่มเล่นแบบ “ไม่หยุดหย่อน” ตอนอายุประมาณ 11 ปี. เขากล่าวว่า “ผมจะไม่เล่นเกมที่เกี่ยวกับผีปิศาจหรือความรุนแรง แต่ผมก็เล่นมากเกินไป. มีหลายครั้งที่ผมคิดอยู่ตลอดหลายสัปดาห์ว่าจะแก้เกมบางเกมอย่างไร ไม่ว่าจะอยู่ที่โรงเรียนหรือขณะที่กำลังทำกิจกรรมคริสเตียน.”
บทความชุดของตื่นเถิด! ฉบับวันที่ 8 มกราคม 2003 ที่มีชื่อว่า “เกมอิเล็กทรอนิกส์มีข้อเสียไหม?” มีผลกระทบต่อชาลส์. เขาบอกว่า “หลังจากอ่านบทความนั้นแล้ว ผมก็พยายามจำกัดเวลาเล่มเกมให้น้อยลง. แต่หลังจากที่เวลาผ่านไประยะหนึ่ง ผมก็หวนกลับไปเล่นแบบเดียวกับที่เคยเล่นมาตลอด.”
ระหว่างช่วงติดต่อฝากรักและหลังจากที่แต่งงานได้ระยะหนึ่งแล้ว ชาลส์ก็สามารถจำกัดการเล่นเกมให้น้อยลงได้. เขาบอกว่า “แต่แล้วเกมใหม่ที่ผมรอคอยมานานก็ออกสู่ตลาด. ผมต้องเป็นหนี้เพื่อซื้อคอมพิวเตอร์ที่มีความสามารถสูงเพื่อจะเล่นเกมนี้ได้. นี่เป็นวิดีโอเกมที่กินเวลามากที่สุดเท่าที่ผมเคยเล่นมา. มันแย่งเวลาที่ผมควรให้แก่พระยะโฮวา. ผมละเลยภรรยาของผมด้วย.” ไม่นานชาลส์ก็ตระหนักว่าจำเป็นต้องจัดการขั้นเด็ดขาด. เขาบอกว่า “ผมตัดสินใจทำลายวิดีโอเกมทั้งหมดที่ผมมีอยู่. ผมลบเกมเหล่านั้นออกจากคอมพิวเตอร์แล้วเอาเกมทั้งหมดไปโยนทิ้งในที่ทิ้งขยะของเมือง.”
ชาลส์รู้สึกเสียใจไหมที่ตัดสินใจทำเช่นนั้น? ไม่เลย! เขาบอกว่า “พูดไม่ออกเลยว่าผมรู้สึกโล่งอกสักเพียงไรหลังจากที่ได้ทำเช่นนั้นในที่สุด. ผมรู้สึกว่าภาระหนักหน่วงที่แบกอยู่ได้ถูกยกออกไป. ผมรู้สึกใกล้ชิดกับพระยะโฮวามากยิ่งกว่าที่เคยเป็นมา และผมพูดกับพระองค์เสมอในคำอธิษฐาน. ผมยังเอาใจใส่ภรรยามากขึ้นด้วย. ผมรู้สึกขอบพระคุณจริง ๆ ที่สามารถเลิกเล่นเกมซึ่งผมเคยติดจนงอมแงมได้. ที่ผมเสียใจอยู่อย่างเดียวก็คือผมน่าจะเลิกได้เร็วกว่านี้.”
[เชิงอรรถ]
a นามสมมุติ.