ดิฉันมีชีวิตที่น่าพอใจอย่างยิ่ง
เล่าโดยเฮราวาตี นอยฮาดท์
ดิฉันเกิดที่เมืองชีเรบอน ประเทศอินโดนีเซีย เมืองที่ขึ้นชื่อในเรื่องผ้าบาติคอันสวยหรู ซึ่งมีการวาดลวดลายบนผืนผ้าแล้วนำไปย้อม. ชีวิตดิฉันในฐานะมิชชันนารีในบางแง่ก็คล้าย ๆ กับผ้าบาติค ซึ่งเต็มไปด้วยสีสันของหลายวัฒนธรรมผสมผสานกันจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และแปซิฟิกตอนใต้. ดิฉันขอเล่าให้ฟัง.
ในปี 1962 เมื่อดิฉันอายุสิบขวบ แม่เริ่มศึกษาพระคัมภีร์กับพยานพระยะโฮวา. ต่อมา แม่กับพ่อซึ่งทั้งสองเป็นคนจีนเกิดในอินโดนีเซีย รวมทั้งดิฉันและพี่น้องอีกสี่คนได้เข้ามาเป็นพยานพระยะโฮวา.
เราต้อนรับมิชชันนารีและผู้ดูแลเดินทางเสมอ พวกเขาได้มาเยี่ยมประชาคมเพื่อสนับสนุนพวกเรา. ตัวอย่างอันดีของพวกเขาและการสนทนาในเชิงเสริมสร้างมีผลอย่างมากต่อชีวิตดิฉัน. เมื่ออายุ 19 ปีดิฉันได้ตัดสินใจที่จะรับใช้เต็มเวลา. ปีต่อมา ดิฉันแต่งงานกับโจเซฟ นอยฮาดท์ มิชชันนารีชาวเยอรมันซึ่งได้มาประเทศอินโดนีเซียในปี 1968. หลังจากเราไปฮันนีมูนแล้ว เราก็ย้ายไปสุมาตรา เกาะใหญ่อันดับสองของอินโดนีเซียซึ่งเป็นประเทศที่ประกอบด้วย 17,000 เกาะ. ตอนนั้นดิฉันร่วมเดินทางไปกับโจเซฟในการเยี่ยมประชาคมต่าง ๆ ของพยานพระยะโฮวาในฐานะที่เขาเป็นผู้ดูแลหมวด.
เผยแพร่ในสุมาตรา
หมวดหรือเขตมอบหมายของเราแผ่กว้างจากเมืองปาดังที่มีอากาศร้อนและอึกทึกทางตะวันตกของสุมาตรา จนถึงทะเลสาบโตบาที่สวยงาม ซึ่งเป็นทะเลสาบปากปล่องภูเขาไฟขนาดใหญ่บนเทือกเขาทางเหนือของสุมาตรา. ต่อมา เราเดินทางไปทั่วภาคใต้ของเกาะนี้. เราเดินทางอยู่เรื่อย ๆ ด้วยรถโฟล์กเต่าคันเก่า และถูกเขย่าเมื่อรถตกหลุมตกบ่อบนถนนในป่าดง รถได้พาเราข้ามสะพานที่ง่อนแง่นซึ่งสร้างจากต้นมะพร้าว และลัดเลาะไปตามเชิงภูเขาไฟ บางลูกสงบแล้ว แต่บางลูกยังคุกรุ่นอยู่. ตกกลางคืน เราหลับบนพื้นในกระท่อมที่ไม่มีไฟฟ้า น้ำประปา ไม่มีห้องน้ำ. เราอาบน้ำและซักเสื้อผ้าในทะเลสาบและในแม่น้ำลำธาร. มันเป็นชีวิตที่เรียบง่ายและเรารักผู้คนที่นั่น. พวกเขาต้อนรับและให้ข้าวปลาอาหารเราอย่างดี และหลายคนก็สนใจข่าวสารในคัมภีร์ไบเบิล.
รอบ ๆ เมืองปาดัง ชาวมีนังกาเบาซึ่งส่วนใหญ่เป็นมุสลิม ต่างก็แปลกใจและพอใจเมื่อเราให้เขาดูในคัมภีร์ไบเบิลว่าพระเจ้ามีองค์เดียว ไม่ใช่สามองค์เป็นหนึ่งอย่างที่คริสตจักรต่าง ๆ สอน. (พระบัญญัติ 6:4) หลายคนยินดีรับเอาวารสารหอสังเกตการณ์ และตื่นเถิด! และในเวลาต่อมาผู้สนใจบางคนก้าวหน้าเป็นอย่างดี. ที่ทะเลสาบโตบา ชาวบาตักซึ่งส่วนใหญ่อ้างตัวเป็นคริสเตียนรู้จักพระนามยะโฮวาของพระเจ้า เนื่องจากพวกเขาเห็นพระนามนั้นในคัมภีร์ไบเบิลภาษาบาตัก. (บทเพลงสรรเสริญ 83:18) แต่พวกเขาก็ยังคงต้องเข้าใจเรื่องพระเจ้าและพระประสงค์ของพระองค์สำหรับมนุษยชาติมากยิ่งขึ้น. พวกเขาหลายคนตกลงศึกษาพระคัมภีร์และเข้ามาเป็นคริสเตียนผู้เผยแพร่ที่มีใจแรงกล้า.
ประกาศความหวังแก่ชาวชวา
ในปี 1973 ดิฉันและโจเซฟได้รับมอบหมายให้ไปเกาะชวา ซึ่งมีขนาดครึ่งหนึ่งของเกาะบริเตนใหญ่ มีประชากรมากกว่า 80 ล้านคน.a เราประกาศข่าวดีแก่ชาวชวา ชาวซุนดา, และชนกลุ่มน้อยชาวจีน.
เนื่องจากดิฉันเติบโตมาในครอบครัวชาวอินโดนีเซียเชื้อสายจีน ดิฉันจึงพูดได้หลายภาษา รวมทั้งชวา, ซุนดา, และอินโดนีเซีย รวมทั้งภาษาอังกฤษด้วย. ดังนั้น ดิฉันจึงได้คุยเรื่องคัมภีร์ไบเบิลอย่างน่าสนใจกับผู้คนในภาษาของเขาเอง.
ในกรุงจาการ์ตา เมืองหลวงของอินโดนีเซีย ซึ่งอยู่ในเกาะชวา ดิฉันได้ประกาศเรื่องชีวิตนิรันดร์ในอุทยานบนแผ่นดินโลกให้แก่เด็กสาววัย 19 ปีที่ดูหน้าตาเศร้าหมอง. ขณะที่ดิฉันอ่านคัมภีร์ไบเบิล เธอก็ร้องไห้เสียงดัง. เธอพูดด้วยความเคารพนับถือว่า “ขอบคุณมากค่ะคุณป้าที่บอกเรื่องนี้ให้หนูฟัง.” และเธอเสริมว่า “พรุ่งนี้หนูต้องการเงินอีก 1.5 ล้านรูเปีย [4,800 บาท] เป็นค่าเล่าเรียนมหาวิทยาลัยและกำลังคิดจะขายตัวเพื่อเอาเงินเป็นค่าเล่าเรียน. ก่อนป้ามาหนูอธิษฐานขอการชี้นำ. ตอนนี้หนูได้คำตอบแล้ว. หนูตั้งใจจะพักการเรียนไว้ก่อนและจะไม่ทำผิดศีลธรรม.” เด็กสาวคนนี้ดีใจที่ได้รับความช่วยเหลือให้เรียนรู้เกี่ยวกับคัมภีร์ไบเบิลมากขึ้น.
ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น ชาวชวาอีกหลายคน ทั้งชาวซุนดาและชาวจีน ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตให้สอดคล้องกับมาตรฐานอันดีงามในพระคำของพระเจ้า. เมื่อได้ทำเช่นนั้น พวกเขาก็มีความสงบใจและความสุขแท้อย่างที่พระเจ้าทรงสัญญา.—ยะซายา 48:17, 18
กะลิมันตัน—ดินแดนชาวดายัก
จากเกาะชวา ดิฉันกับโจเซฟได้ย้ายไปกะลิมันตัน จังหวัดหนึ่งบนเกาะบอร์เนียวของอินโดนีเซีย ซึ่งเป็นเกาะใหญ่อันดับสามของโลก (รองจากเกาะกรีนแลนด์และเกาะนิวกินี). บอร์เนียวเป็นแดนป่าดงดิบ เต็มไปด้วยเทือกเขาอันขรุขระและแม่น้ำที่เชี่ยวกราก และเป็นที่อยู่ของชาวจีน มุสลิม มาเลย์ และชาวดายักพื้นเมือง ซึ่งเป็นชนเผ่าที่อยู่ตามฝั่งแม่น้ำและเคยเป็นนักล่าหัวมนุษย์.
การจะเข้าถึงชุมชนชาวดายักที่อยู่ห่างไกล เราต้องใช้เรือหรือเรือแคนูขึ้นล่องไปตามลำน้ำในป่าดงพงดิบ. จระเข้ตัวใหญ่นอนอาบแดดบนสองฟากฝั่ง ฝูงลิงจ้องมองเราจากต้นไม้ นกนานาชนิดที่มีสีสันสวยงามโบยบินไปมา. แน่นอน งานมิชชันนารีก็คือการผจญภัยนั่นเอง.
ครอบครัวชาวดายักส่วนใหญ่อยู่อาศัยในบ้านใต้ถุนสูงซึ่งสร้างจากต้นไม้ใบหญ้า. บ้านบางหลังเล็ก บางหลังก็ปลูกเป็นเรือนยาวอยู่รวมกันหลายครอบครัว. คนส่วนมากไม่เคยพบเห็นคนฝรั่งผิวขาว ดังนั้น โจเซฟเลยกลายเป็นคนดังไปเลย. เด็ก ๆ จะวิ่งไปทั่วหมู่บ้านร้องตะโกนว่า “นักเทศน์มาแล้ว! นักเทศน์มาแล้ว!” แล้วทุกคนก็จะพากันมามุงดูเพื่อฟังนักเทศน์ฝรั่ง. เมื่อโจเซฟพูด พยานฯ คนท้องถิ่นก็เป็นล่ามให้ แล้วจัดให้มีการศึกษากับผู้สนใจ.
ไปปาปัวนิวกินี
เนื่องจากได้รับความกดดันเพิ่มขึ้นจากพวกหัวหน้าศาสนา รัฐบาลอินโดนีเซียจึงสั่งห้ามพยานพระยะโฮวาในเดือนธันวาคม 1976. ทำให้ดิฉันและโจเซฟถูกมอบหมายไปยังปาปัวนิวกินี.
หลังจากมาถึงพอร์ตมอร์สบี เมืองหลวง เราก็เรียนภาษาฮีรีโมตูซึ่งเป็นภาษากลางของที่นั่นเป็นเวลาสองเดือน. แล้วเราก็ย้ายไปดารู ซึ่งเป็นเกาะเล็กในจังหวัดทางตะวันตกที่ห่างไกล. ดิฉันได้พบกับยูนิซ หญิงน่ารักร่างใหญ่แข็งแรง ฟันเธอดำเพราะเคี้ยวหมากมาเป็นเวลาหลายปี. เมื่อยูนิซมาเรียนรู้ว่าพระเจ้าต้องการให้ผู้รับใช้ของพระองค์สะอาดทั้งร่างกาย ศีลธรรม และในการนมัสการ เธอก็เลยเลิกเคี้ยวหมากแล้วมาเป็นคริสเตียนที่ซื่อสัตย์. (2 โครินท์ 7:1) ทุกครั้งที่เราเห็นคนถ่อมเปลี่ยนชีวิตเพราะเรียนความจริงจากคัมภีร์ไบเบิล ทำให้เรายิ่งซึ้งกับถ้อยคำในบทเพลงสรรเสริญ 34:8 ที่ว่า “จงชิมดูจึงจะรู้ว่าพระยะโฮวาเป็นผู้ประเสริฐ.”
ต่อมา โจเซฟถูกแต่งตั้งเป็นผู้ดูแลเดินทางอีกครั้งหนึ่ง และเราก็ได้เยี่ยมเกือบทั่วทุกส่วนของปาปัวนิวกินี ประเทศที่ใช้ภาษาต่าง ๆ ถึง 820 ภาษา. เราเลยต้องเรียนภาษาต๊อกพิซินซึ่งเป็นภาษากลางของที่นั่นเพื่อจะได้พูดกับผู้คนมากขึ้น. ที่จะเข้าถึงหมู่บ้านต่าง ๆ เราต้องเดินเท้า นั่งรถ นั่งเรือ และนั่งเครื่องบินเล็ก และต้องทนกับความร้อนอบอ้าว ยุง และไข้มาลาเรีย.
ครั้นแล้ว ในปี 1985 เราตอบรับเขตงานมิชชันนารีอีกแห่งหนึ่งที่หมู่เกาะโซโลมอน ทางตะวันออกของปาปัวนิวกินี. ที่นั่นเราทำงานที่สำนักงานสาขาของพยานพระยะโฮวา ทั้งยังได้เดินทางไปสนับสนุนประชาคมต่าง ๆ ทั่วเกาะเล็กเกาะน้อย และเข้าร่วมการประชุมใหญ่ ๆ ด้วย. อีกครั้งหนึ่ง เราต้องพยายามเรียนภาษาใหม่ คราวนี้คือภาษาพิดจินของหมู่เกาะโซโลมอน. แต่เราก็รู้สึกชื่นชมยินดีที่ได้พูดคุยกับชาวเกาะโซโลมอนที่มีใจรักพระคำของพระเจ้า.
การเดินทางที่ยากที่สุดของดิฉัน
ในปี 2001 อินโดนีเซียได้เพิกถอนคำสั่งห้ามกิจการของพยานพระยะโฮวา ดิฉันกับโจเซฟจึงกลับไปที่กรุงจาการ์ตา. หลังจากนั้นไม่นาน สามีที่รักของดิฉันได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งผิวหนังชนิดลุกลามเร็ว. เราจึงเดินทางกลับเยอรมนีเพื่อรับการรักษา. แต่น่าเศร้า ในปี 2005 ซึ่งเป็นปีที่ 33 ที่เราแต่งงานกัน เขาก็เสียชีวิต และรอการปลุกให้เป็นขึ้นมาในโลกใหม่ที่เป็นอุทยาน. (โยฮัน 11:11-14) โจเซฟอายุ 62 ปีและรับใช้เต็มเวลานาน 40 ปี.
ดิฉันยังคงเป็นมิชชันนารีและอยู่ในกรุงจาการ์ตา. ดิฉันคิดถึงสามีมาก. แต่การสอนความจริงอันล้ำค่าในพระคำของพระเจ้าช่วยดิฉันรับมือได้ เพราะงานเผยแพร่ทำให้ดิฉันอิ่มอกอิ่มใจและมีจุดมุ่งหมายในชีวิต. ดิฉันพูดได้อย่างมั่นใจว่าพระยะโฮวาได้โปรดให้ดิฉันมีชีวิตที่มีสีสันและน่าพอใจอย่างยิ่ง.
[เชิงอรรถ]
a ปัจจุบันประชากรในเกาะชวามีมากกว่า 120 ล้านคน.
[แผนที่หน้า 25]
(ดูรายละเอียดในวารสาร)
อินโดนีเซีย
ชวา
จาการ์ตา
ชีเรบอน
สุมาตรา
ปาดัง
ทะเลสาบโตบา
บอร์เนียว
ปาปัวนิวกินี
พอร์ตมอร์สบี
ดารู
หมู่เกาะโซโลมอน
[ภาพหน้า 26]
เฮราวาตีกับนักศึกษาพระคัมภีร์ในหมู่เกาะโซโลมอน
[ภาพหน้า 26]
กับโจเซฟในฮอลแลนด์ไม่นานก่อนเขาเสียชีวิตในปี 2005