บท 52
พระเยซูทรงทำการอัศจรรย์เลี้ยงอาหารหลายพันคน
อัครสาวก 12 คนได้เดินทางประกาศทั่วมณฑลฆาลิลายด้วยความตื่นเต้น. บัดนี้ หลังจากโยฮันถูกประหารชีวิตไม่นาน พวกเขาได้กลับไปหาพระเยซูและเล่าประสบการณ์ที่ตนได้พานพบ. ครั้นทรงเห็นว่าพวกเขาเหนื่อย และมีผู้คนเป็นอันมากผ่านเข้าออกกระทั่งไม่มีเวลารับประทานอาหาร พระเยซูจึงตรัสว่า ‘ให้พวกเราออกไปยังที่สงัดกันเถอะเพื่อท่านทั้งหลายจะพักผ่อนได้.’
เมื่อลงเรือแล้ว อาจอยู่ใกล้ ๆ เมืองกัปเรนาอูมก็ได้ พวกเขาก็บ่ายหน้าหาที่สงัด ดูเหมือนว่าอยู่ทางฝั่งตะวันออกของแม่น้ำยาระเดน เลยเมืองเบธซายะดาไป. อย่างไรก็ดี มีหลายคนเห็นพวกเขาออกไปและคนอื่น ๆ ก็ได้ข่าวเรื่องนั้น. คนเหล่านั้นจึงรีบรุดเลียบไปตามชายฝั่ง พอเรือไปถึงที่ คนเหล่านั้นก็อยู่ที่นั่นรออยู่ก่อนแล้ว.
ครั้นขึ้นจากเรือและทรงเห็นชนฝูงใหญ่ พระเยซูทรงรู้สึกสงสาร เนื่องจากสภาพของประชาชนเป็นเหมือนแกะไม่มีผู้เลี้ยง. ดังนั้น พระองค์ทรงรักษาคนเจ็บป่วยและเริ่มสั่งสอนพวกเขาหลายประการ.
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และสาวกมาเฝ้าพระองค์ทูลว่า “ตำบลนี้เป็นป่ากันดาร และบัดนี้ก็เย็นลงมากแล้ว. ขอทรงบอกให้ประชาชนไป เพื่อเขาจะได้ซื้ออาหารรับประทานตามหมู่บ้าน.”
แต่พระเยซูตรัสตอบว่า “พวกท่านจงเลี้ยงเขาเถิด.” เนื่องจากพระเยซูทราบแล้วว่าพระองค์จะทำอะไร ดังนั้น พระองค์จึงลองใจฟิลิปโดยถามเขาว่า “เราจะซื้ออาหารที่ไหนให้คนเหล่านี้กินได้?”
จากแง่คิดของฟิลิปก็เห็นว่าจะทำไม่ได้. คิดดูเถอะ ลำพังผู้ชายก็ประมาณ 5,000 คน และอาจมีจำนวนมากกว่า 10,000 คนเมื่อนับรวมทั้งผู้หญิงและเด็ก ๆ! ฟิลิปทูลตอบว่า “อาหารสองร้อยบาท [หนึ่งบาทเท่ากับค่าจ้างหนึ่งวันในสมัยนั้น] ก็ไม่พอให้เขากินคนละเล็กละน้อย.”
บางทีเพื่อชี้ให้เห็นถึงความเป็นไปไม่ได้ที่จะเลี้ยงอาหารคนมากมายเช่นนั้น อันดะเรอาได้เสนอว่า “ที่นี่เด็กคนหนึ่งมีขนมบาระลีห้าอันกับปลาสองตัว” แล้วเสริมว่า “แต่เท่านั้นจะพออะไรสำหรับคนมากอย่างนี้?”
เนื่องจากเป็นฤดูใบไม้ผลิ ไม่นานก่อนเทศกาลปัศคาแห่งปีสากลศักราช 32 หญ้าเขียวสดได้ขึ้นคลุมพื้นดินทั่วไป. ดังนั้น พระเยซูทรงสั่งพวกสาวกประกาศให้ประชาชนนั่งลงบนพื้นดินซึ่งเขียวไปด้วยหญ้าเป็นหมู่ ๆ ละ 50 คน และ 100 คน. พระองค์ทรงรับขนมปังห้าอันและปลาสองตัวมา แล้วเงยพระพักตร์ดูฟ้าและทูลขอพร. แล้วพระองค์ได้ทรงหักขนมปังและแบ่งปลา. พระองค์ทรงมอบทั้งสองอย่างให้สาวกนำออกไปแจกฝูงชน. น่าอัศจรรย์ ทุกคนได้กินอิ่มกันถ้วนหน้า!
หลังจากนั้น พระเยซูตรัสแก่สาวกของพระองค์ว่า “จงเก็บเดนที่เหลือนั้นเพื่อมิให้สิ่งใดเสียไป.” เมื่อเขาทำตามรับสั่ง เขาเก็บส่วนที่เหลือกินได้ถึงสิบสองกระบุงเต็ม! มัดธาย 14:13-21; มาระโก 6:30-44; ลูกา 9:10-17; โยฮัน 6:1-13.
▪ ทำไมพระเยซูจึงแสวงหาที่สงัดให้พวกอัครสาวก?
▪ พระเยซูทรงพาพวกสาวกไปที่ไหน และทำไมพวกเขาจึงไม่ได้พักผ่อนตามที่ต้องการ?
▪ พอตกเย็นพวกสาวกเร่งเร้าขอให้พระเยซูทำประการใด แต่พระองค์ทรงเลี้ยงประชาชนโดยวิธีใด?