บท 92
รักษาคนโรคเรื้อนสิบคนระหว่างทางไปยะรูซาเลมเที่ยวสุดท้าย
พระเยซูสร้างความผิดหวังแก่ศาลซันเฮดรินซึ่งคบคิดกันจะสังหารพระองค์ โดยเสด็จไปจากกรุงยะรูซาเลมไปเมืองเอ็ฟรายิม ระยะทางห่างไปราว ๆ 24 กิโลเมตรทางตะวันออกเฉียงเหนือของกรุงยะรูซาเลม. พระองค์ทรงพำนักที่นั่นกับสาวก ห่างจากพวกศัตรู.
อย่างไรก็ดี จวนถึงเวลาฉลองปัศคาประจำปีสากลศักราช 33 และไม่ช้าพระเยซูเดินทางอีก. พระองค์เสด็จผ่านซะมาเรียและขึ้นไปทางฆาลิลาย. การเยือนมณฑลครั้งนี้เป็นรอบสุดท้ายก่อนถูกปลงพระชนม์. เมื่ออยู่ที่ฆาลิลาย พระองค์กับสาวกคงจะร่วมเดินทางกับคนอื่นไปฉลองปัศคา ณ กรุงยะรูซาเลม. พวกเขาเดินทางผ่านมณฑลพีเรีย ฟากตะวันออกแม่น้ำยาระเด็น.
ครั้นเดินทางไปไม่นาน ขณะที่พระเยซูไปถึงหมู่บ้านหนึ่งในซะมาเรียหรือไม่ก็ในฆาลิลาย มีคนเป็นโรคเรื้อนสิบคนพบพระองค์. โรคที่น่าเกลียดนี้จะกัดอวัยวะบางส่วนจนร่างกายพิการไปเช่น—นิ้วมือ นิ้วเท้ากุด หรือที่เรียกว่าหูหนาตาเล่อ. เพื่อป้องกันมิให้โรคติดต่อ พระบัญญัติของพระเจ้าสั่งคนโรคเรื้อนว่า “เขาควรปิดหนวดไว้และร้องว่า ‘มลทิน มลทิน!’ ตลอดวันทั้งหลายที่โรคนั้นอยู่ในตัวเขา เขาจะเป็นมลทิน. . . . เขาควรจะแยกอยู่ต่างหาก.”
คนเป็นโรคเรื้อนสิบคนปฏิบัติตามพระบัญญัติกวดขันเรื่องโรคเรื้อน เขาอยู่ห่างจากพระเยซูไปมาก. แต่เขาร้องเสียงดังว่า “พระเยซู นายเจ้าข้า ขอเอ็นดูข้าพเจ้าทั้งหลายเถิด!”
ครั้นพระเยซูทรงเห็นเขาแต่ไกล จึงตรัสว่า “จงไปสำแดงตัวแก่พวกปุโรหิตเถิด.” พระเยซูตรัสเช่นนี้เพราะกฎหมายของพระเจ้าให้อำนาจพวกปุโรหิตประกาศว่าคนเป็นโรคเรื้อนหายสะอาดแล้ว. วิธีนี้เป็นการยอมรับคนที่เคยเป็นโรคเรื้อนกลับมาอยู่กับคนปกติได้อีก.
คนโรคเรื้อนทั้งสิบคนมีความเชื่อมั่นในฤทธิ์อำนาจอันมหัศจรรย์ของพระเยซู. ดังนั้น พวกเขาจึงรีบไปพบปุโรหิตถึงแม้ว่าโรคเรื้อนยังไม่หายก็ตาม. ระหว่างเดินทาง ความเชื่อที่เขามีในพระเยซูนั้นก็มีรางวัลตอบแทน. พวกเขาเริ่มเห็นและรู้สึกว่า ตัวเองหายโรคมีสุขภาพปกติอีก!
คนโรคเรื้อนเก้าคนที่หายสะอาดก็แยกย้ายกันไป แต่คนหนึ่งซึ่งเป็นชาวซะมาเรียย้อนไปหาพระเยซู ทำไม? เพราะเขาสำนึกรู้คุณต่อสิ่งที่อุบัติขึ้นกับเขา. เขาสรรเสริญพระเจ้าด้วยเสียงดัง และเมื่อได้พบพระเยซู เขาซบหน้าลงแทบพระบาทพระองค์กล่าวขอบคุณ.
พระเยซูทรงถามว่า “มีสิบคนหายโรคและสะอาดมิใช่หรือ? แต่เก้าคนนั้นอยู่ที่ไหน? ไม่เห็นผู้ใดกลับมาสรรเสริญพระเจ้า เว้นไว้คนต่างชาติคนนี้?”
แล้วพระองค์ตรัสแก่ชายชาวซะมาเรียนั้นว่า “จงลุกขึ้นไปเถิด ความเชื่อของเจ้าได้กระทำให้ตัวเจ้าหายปกติ.”
เมื่อเราอ่านเรื่องการรักษาคนโรคเรื้อนสิบคน เราควรจำบทเรียนจากคำถามของพระเยซูที่ว่า “แต่เก้าคนนั้นอยู่ไหน?” ที่เก้าคนแสดงความอกตัญญูนั้นเป็นข้อผิดพลาดอย่างร้ายแรง. เราจะแสดงตัวสำนึกบุญคุณเหมือนชาวซะมาเรียคนนั้นไหมสำหรับสิ่งต่าง ๆ ที่เราได้รับจากพระเจ้า รวมทั้งคำสัญญาที่กล่าวถึงชีวิตนิรันดรในโลกใหม่อันชอบธรรมของพระเจ้า? โยฮัน 11:54, 55; ลูกา 17:11-19; เลวีติโก 13:16, 17, 45, 46; วิวรณ์ 21:3, 4.
▪ พระเยซูสร้างความผิดหวังอย่างไรแก่พวกที่คิดจะสังหารพระองค์?
▪ ต่อจากนั้น พระเยซูทรงเดินทางไปที่ไหน และจุดหมายปลายทางของพระองค์อยู่ที่ไหน?
▪ ทำไมคนโรคเรื้อนจึงยืนอยู่แต่ไกล และทำไมพระเยซูตรัสสั่งพวกเขาให้ไปหาพวกปุโรหิต?
▪ เราน่าจะได้บทเรียนอะไรจากเรื่องนี้?