“พันธสัญญาเดิม” หรือ“พระคัมภีร์ภาคภาษาฮีบรู”—อะไรกันแน่?
ทุกวันนี้ เป็นกิจปฏิบัติทั่วไปในคริสต์ศาสนจักรที่จะใช้สำนวน “พันธสัญญาเดิม” และ “พันธสัญญาใหม่” เรียกส่วนแห่งคัมภีร์ไบเบิลซึ่งทีแรกเขียนเป็นภาษาฮีบรู/อะราเมอิกและภาษากรีก. แต่การใช้สำนวนเหล่านี้มีพื้นฐานใด ๆ ทางคัมภีร์ไบเบิลบ้างไหม? และด้วยเหตุผลอะไรที่พยานพระยะโฮวาโดยทั่วไปเลี่ยงการใช้สำนวนเหล่านี้ในสรรพหนังสือของพวกเขา?
จริงอยู่ 2 โกรินโธ 3:14 ตามฉบับคิง เจมส์ รวมทั้งฉบับแปลอื่น ๆ บางฉบับที่เก่าแก่กว่า เช่น ฉบับแปลเซพเทมเบอร์เทสทาเมนต์ ในภาษาเยอรมัน ฉบับแปลแรกของมาร์ติน ลูเทอร์ (ปี 1522) อาจดูเหมือนสนับสนุนกิจปฏิบัติเช่นนี้. ในฉบับคิง เจมส์ ข้อนี้อ่านว่า “แต่ใจของพวกเขาถูกทำให้มืดไป: ด้วยว่ากระทั่งวันนี้ ผ้าคลุมหน้าผืนเดียวกันนั้นก็ยังไม่ได้ถูกเปิดออกเมื่ออ่านพันธสัญญาเดิม ผ้าคลุมหน้าผืนนั้นเองพระคริสต์ได้ทรงเปิดออกแล้ว.”
อย่างไรก็ตาม ณ ที่นี้อัครสาวกพูดถึงพระธรรม 39 เล่มที่เรียกกันทั่วไปว่า “พันธสัญญาเดิม” ไหม? คำภาษากรีกซึ่งในที่นี้ได้รับการแปลว่า “พันธสัญญา” คือดิอาเทʹเค. เทโอโลกิเช เรอาลเอ็นซีโคลแพดี สารานุกรมเทววิทยาภาษาเยอรมันที่มีชื่อ เมื่ออธิบาย 2 โกรินโธ 3:14 กล่าวว่า ‘การอ่านดิอาเทʹเค เดิม’ ในข้อนี้หมายถึงสิ่งเดียวกันกับ ‘การอ่านคำของโมเซ’ ในข้อถัดไป. ดังนั้น สารานุกรมนั้นจึงกล่าวต่อไปว่า ‘ดิอาเทʹเค เดิม’ หมายถึงพระบัญญัติของโมเซ หรืออย่างมากที่สุด คือพระธรรมห้าเล่มแรกที่โมเซได้เขียน. เป็นที่แน่นอนว่า สำนวนนั้นไม่ได้หมายถึงพระธรรมทั้งหมดที่ได้เขียนโดยการดลใจก่อนสมัยพระคริสต์.
อัครสาวกเปาโลอ้างถึงเพียงส่วนหนึ่งของพระคัมภีร์ภาคภาษาฮีบรู คือคำสัญญาไมตรีเดิม ซึ่งได้รับการบันทึกโดยโมเซในเพ็นทาทุก ท่านไม่ได้อ้างถึงพระคัมภีร์ภาคภาษาฮีบรูและอะราเมอิกทั้งหมด. ยิ่งกว่านั้น ท่านไม่ได้หมายความว่า งานเขียนต่าง ๆ ฝ่ายคริสเตียนที่มีขึ้นโดยการดลบันดาลแห่งศตวรรษแรกสากลศักราชประกอบกันขึ้นเป็น “พันธสัญญาใหม่.”
เป็นที่น่าสังเกตเช่นกันว่า คำภาษากรีก ดิอาเทʹเค ที่เปาโลใช้ ณ ที่นี้แท้จริงหมายถึง “คำสัญญาไมตรี.” (เพื่อได้ข้อมูลเพิ่มเติม โปรดดูพระคัมภีร์ฉบับแปลโลกใหม่ที่มีข้ออ้างอิง, ภาษาอังกฤษ, ภาคผนวก 7E หน้า 1585 จัดพิมพ์โดยสมาคมว็อชเทาเวอร์ ไบเบิล แอนด์ แทร็กต์แห่งนิวยอร์ก ปี 1984.) ดังนั้น ฉบับแปลต่าง ๆ ปัจจุบันหลายฉบับจึงอ่านอย่างถูกต้องว่า “คำสัญญาไมตรีเดิม” แทนที่จะเป็น “พันธสัญญาเดิม.”
เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มีการกล่าวถึงในวารสาร “แนชันแนล คาทอลิก รีพอร์เตอร์” ว่า “สำนวน ‘พันธสัญญาเดิม’ ก่อให้เกิดความรู้สึกอันเลี่ยงไม่ได้เกี่ยวกับการด้อยค่าและความล้าสมัย.” แต่แท้จริงแล้วคัมภีร์ไบเบิลเป็นผลงานชิ้นเดียว และไม่มีส่วนไหนล้าสมัย หรือ “เก่า.” ข่าวสารของคัมภีร์ไบเบิลสอดคล้องกันตั้งแต่หนังสือเล่มแรกในภาคภาษาฮีบรูถึงเล่มสุดท้ายในภาคภาษากรีก. (โรม 15:4; 2 ติโมเธียว 3:16, 17) ดังนั้น เรามีเหตุผลถูกต้องที่จะหลีกเลี่ยงสำนวนเหล่านี้ซึ่งอาศัยข้อสันนิษฐานต่าง ๆ ที่ไม่ถูกต้อง และเราชอบที่จะใช้สำนวนที่ถูกต้องกว่าคือ “พระคัมภีร์ภาคภาษาฮีบรู” และ “พระคัมภีร์คริสเตียนภาคภาษากรีก.”