พวก​เขา​ทำ​ตาม​พระทัย​ประสงค์​ของ​พระ​ยะโฮวา

บิดา​ผู้​ซึ่ง​พร้อม​จะ​ให้​อภัย

กล่าว​กัน​ว่า​รื่อง​นี้​เป็น​เรื่อง​สั้น​ที่​เยี่ยม​ที่​สุด​เท่า​ที่​เคย​มี​การ​เขียน​มา—นั่น​นับ​ว่ามี​เหตุ​ผล. คำ​อุปมา​ของ​พระ​เยซู​เกี่ยว​กับ​ความ​รัก​ของ​บิดา​ที่​มี​ต่อ​บุตร​ที่​หลง​ไป​นั้น​เป็น​ดุจ​หน้าต่าง​ซึ่ง​เรา​มอง​เห็น​ภาพ​งดงาม​เกี่ยว​กับ​ความ​เมตตา​สงสาร​ของ​พระเจ้า​ต่อ​ผู้​ทำ​บาป​ที่​กลับ​ใจ.

หาย​ไป​แล้ว​แต่​ได้​พบ​กัน​อีก

ชาย​คน​หนึ่ง​มี​บุตร​สอง​คน. บุตร​คน​เล็ก​บอก​แก่​เขา​ว่า ‘ข้าพเจ้า​ต้องการ​มรดก​ของ​ข้าพเจ้า​ตอน​นี้ แทน​ที่​จะ​รอ​จน​กว่า​ท่าน​ตาย.’ บิดา​ยอม​ทำ​ตาม​คำ​ขอร้อง​และ​ได้​มอบ​ทรัพย์​ให้​แก่​บุตร​คน​เล็ก ดู​เหมือน​จะ​เป็น​หนึ่ง​ใน​สาม​ของ​ทรัพย์​ทั้ง​หมด​ที่​เขา​เป็น​เจ้าของ—ส่วน​ที่​ถูก​ต้อง​ตาม​กฎหมาย​สำหรับ​คน​น้อง​ใน​บุตร​สอง​คน​นั้น. (พระ​บัญญัติ 21:17) หนุ่ม​น้อย​รีบ​รวบ​รวม​ทรัพย์​สมบัติ​ของ​เขา​แล้ว​เดิน​ทาง​ไป​ดินแดน​ที่​ห่าง​ไกล ที่​นั่น​เขา​ใช้​เงิน​ทั้ง​หมด​ใน​การ​ดำเนิน​ชีวิต​แบบ​สำมะเลเทเมา.—ลูกา 15:11-13.

ครั้น​แล้ว​ได้​เกิด​การ​กันดาร​อาหาร​อย่าง​รุนแรง. ด้วย​สภาพ​จน​ตรอก ชาย​หนุ่ม​ได้​ยอม​รับ​งาน​เป็น​คน​เลี้ยง​หมู—อาชีพ​พึง​รังเกียจ​สำหรับ​ชาว​ยิว. (เลวีติโก 11:7, 8) อาหาร​หา​ยาก​เสีย​จน​เขา​เริ่ม​อยาก​กิน​ฝัก​ถั่ว​ซึ่ง​ใช้​เป็น​อาหาร​หมู! ใน​ที่​สุด ชาย​หนุ่ม​ก็​สำนึก​ตัว. เขา​บอก​กับ​ตัว​เอง​ว่า ‘คน​ใช้​ของ​พ่อ​ก็​ยัง​กิน​ดี​กว่า​เรา​เสีย​อีก! เรา​จะ​กลับ​บ้าน ยอม​รับ​ผิด แล้ว​ขอ​เป็น​ลูกจ้าง​คน​หนึ่ง​ของ​พ่อ​ก็​แล้ว​กัน.’a—ลูกา 15:14-19.

ชาย​หนุ่ม​เดิน​กลับ​บ้าน​อย่าง​เหนื่อย​ล้า. ไม่​ต้อง​สงสัย​ว่า​รูป​ร่าง​ของ​เขา​ได้​เปลี่ยน​ไป​มาก​ที​เดียว. กระนั้น บิดา​ก็​ยัง​จำ​เขา​ได้ “เมื่อ​เขา​ยัง​อยู่​แต่​ไกล.” เพราะ​รู้สึก​ตื้นตัน​ใจ​ด้วย​ความ​สงสาร เขา​วิ่ง​ไป​หา​บุตร กอด​เขา​ไว้​และ “จุบ​เขา​มาก.”—ลูกา 15:20.

การ​ต้อนรับ​ด้วย​ความ​รักใคร่​เช่น​นี้​ทำ​ให้​ง่าย​ขึ้น​ที่​ชาย​หนุ่ม​จะ​ระบาย​ความ​ใน​ใจ​ออก​มา. เขา​บอก​ว่า “บิดา​เจ้าข้า. ข้าพเจ้า​ได้​ผิด​ต่อ​สวรรค์​และ​ผิด​ต่อ​ท่าน​ด้วย ข้าพเจ้า​ไม่​สม​ควร​จะ​ได้​ชื่อ​ว่า​เป็น​ลูก​ของ​ท่าน ขอ​ท่าน​ให้​ข้าพเจ้า​เป็น​เหมือน​ลูกจ้าง​ของ​ท่าน​คน​หนึ่ง​เถิด.” บิดา​จึง​เรียก​ทาส​มา​สั่ง​ว่า “จง​รีบ​ไป​เอา​เสื้อ​อย่าง​ดี​ที่​สุด​มา​สวม​ให้​เขา, และ​เอา​แหวน​มา​สวม​นิ้ว​มือ, กับ​เอา​รอง​เท้า​มา​สวม​ให้​เขา. จง​เอา​ลูก​วัว​อ้วน​พี​มา​ฆ่า​เลี้ยง​กัน​เพื่อ​ความ​รื่น​เริง​ยินดี​เถิด เพราะ​ว่า​ลูก​ของ​เรา​คน​นี้​ตาย​แล้ว​แต่​กลับ​เป็น​อีก, หาย​ไป​แล้ว​แต่​ได้​พบ​กัน​อีก.”—ลูกา 15:18-24.

มี​การ​จัด​งาน​เลี้ยง​อย่าง​ดี ประกอบ​ด้วย​ดนตรี​และ​การ​เต้น​รำ. บุตร​คน​โต​ได้​ยิน​เสียง​เอิกเกริก​ขณะ​กลับ​จาก​ทุ่ง​นา. เมื่อ​เขา​ทราบ​ว่า​น้อง​ชาย​กลับ​บ้าน​แล้ว​และ​นี่​เป็น​เหตุ​ที่​มี​การ​เลี้ยง​ฉลอง เขา​รู้สึก​ขุ่นเคือง. เขา​บ่น​กับ​บิดา​ว่า ‘ข้าพเจ้า​ได้​ปรนนิบัติ​ท่าน​หลาย​ปี​แล้ว และ​ไม่​เคย​ขัด​ขืน​ท่าน​เลย แต่​ท่าน​ไม่​เคย​ให้​ลูก​แพะ​ข้าพเจ้า​สัก​ตัว​หนึ่ง​เพื่อ​จะ​เลี้ยง​กัน​เป็น​ที่​รื่นเริง​กับ​เพื่อน​ฝูง​ของ​ข้าพเจ้า. แต่​ตอน​นี้​ทันที​ที่​ลูก​ชาย​ซึ่ง​ผลาญ​ทรัพย์​ของ​ท่าน​กลับ​มา ท่าน​กลับ​จัด​งาน​เลี้ยง​ให้​เขา.’ บิดา​ตอบ​อย่าง​นุ่มนวล​ว่า ‘ลูก​เอ๋ย เจ้า​อยู่​กับ​เรา​เสมอ, และ​ของ​ทั้ง​หมด​ของ​เรา​ก็​เป็น​ของ​เจ้า. แต่​เรา​สม​ควร จะ​ยินดี​เพราะ​น้อง​ของ​เจ้า​ตาย​แล้ว​แต่​กลับ​เป็น​ขึ้น​อีก. เขา​หาย​ไป แต่​ได้​พบ​กัน​อีก.’—ลูกา 15:25-32.

บทเรียน​สำหรับ​เรา

บิดา​ใน​คำ​อุปมา​ของ​พระ​เยซู​เป็น​ภาพ​แสดง​ถึง​พระ​ยะโฮวา พระเจ้า​ของ​เรา​องค์​เปี่ยม​ด้วย​ความ​เมตตา. เช่น​เดียว​กับ​บุตร​ที่​หลง​ไป บาง​คน​ได้​ออก​จาก​สภาพ​ปลอด​ภัย​ใน​ครอบครัว​ของ​พระเจ้า​ไป​ชั่ว​ระยะ​หนึ่ง แต่​ได้​กลับ​มา​ใน​ภาย​หลัง. พระ​ยะโฮวา​มี​ทัศนะ​อย่าง​ไร​ต่อ​คน​เช่น​นั้น? คน​เหล่า​นั้น​ซึ่ง​กลับ​มา​หา​พระ​ยะโฮวา​ด้วย​การ​กลับ​ใจ​อย่าง​จริง​ใจ​สามารถ​มั่น​ใจ​ได้​ว่า “พระองค์​จะ​ไม่​ทรง​ติเตียน​เป็น​นิตย์; หรือ​ทรง​พระ​พิโรธ​ตลอด​ชั่วนิรันดร์.” (บทเพลง​สรรเสริญ 103:9) ใน​คำ​อุปมา​นี้ บิดา​วิ่ง ไป​ต้อนรับ​บุตร​กลับ​มา. เช่น​กัน พระ​ยะโฮวา​ไม่​เพียง​แต่​เต็ม​พระทัย แต่​ทรง​กระตือรือร้น​ที่​จะ​อภัย​ให้​ผู้​ทำ​ผิด​ที่​กลับ​ใจ. พระองค์​ทรง “พร้อม​ที่​จะ​ประทาน​อภัย” และ​พระองค์​ทรง​ทำ​เช่น​นั้น “อย่าง​ล้น​เหลือ.”—บทเพลง​สรรเสริญ 86:5, ฉบับ​แปล​ใหม่; ยะซายา 55:7, ฉบับ​แปล​ใหม่; ซะคาระยา 1:3.

ใน​คำ​อุปมา​ของ​พระ​เยซู ความ​รัก​อย่าง​แท้​จริง​ของ​บิดา​ทำ​ให้​ง่าย​ขึ้น​ที่​บุตร​จะ​รวบ​รวม​ความ​กล้า​ที่​จะ​กลับ​ไป​หา​เขา. แต่​ขอ​ให้​พิจารณา: จะ​เกิด​อะไร​ขึ้น​ถ้า​บิดา​ได้​บอก​ตัด​พ่อ​ตัด​ลูก​หรือ​พูด​ใส่​ลูก​ด้วย​ความ​เดือดดาล​ว่า​อย่า​ได้​กลับ​มา​อีก? ท่าที​ดัง​กล่าว​คง​จะ​ทำ​ให้​เด็ก​หนุ่ม​นั้น​เตลิด​ไป​ไม่​กลับ​มา​อีก.—เทียบ​กับ 2 โกรินโธ 2:6, 7.

ใน​แง่​ความหมาย​หนึ่ง​แล้ว ตอน​ที่​บุตร​ออก​เดิน​ทาง​ไป​นั้น ผู้​เป็น​พ่อ​ได้​วาง​พื้น​ฐาน​ไว้​สำหรับ​การ​ที่​บุตร​จะ​กลับ​มา. บาง​ครั้ง คริสเตียน​ผู้​ปกครอง​ใน​ทุก​วัน​นี้​ต้อง​ขับ​ไล่​ผู้​ทำ​ผิด​ที่​ไม่​กลับ​ใจ​ออก​จาก​ประชาคม. (1 โกรินโธ 5:11, 13) ใน​การ​ทำ​เช่น​นั้น เขา​อาจ​เริ่ม​ปู​ทาง​ไว้​สำหรับ​การ​กลับ​มา​ของ​ผู้​ทำ​ผิด​โดย​การ​ชี้​แจง​ด้วย​ความ​รัก​ถึง​ขั้น​ตอน​ที่​ผู้​นั้น​อาจ​ดำเนิน​การ​เพื่อ​กลับ​คืน​สู่​ฐานะ​เดิม​ใน​วัน​ข้าง​หน้า. การ​รำลึก​ถึง​การ​วิงวอน​ด้วย​น้ำ​ใส​ใจ​จริง​ของ​ผู้​ปกครอง​เช่น​นั้น​ภาย​หลัง​ได้​กระตุ้น​ผู้​หลง​ไป​ด้าน​วิญญาณ​หลาย​คน​ให้​กลับ​ใจ​และ​ปลุก​เร้า​เขา​ให้​กลับ​คืน​สู่​ครอบครัว​ของ​พระเจ้า.—2 ติโมเธียว 4:2.

บิดา​ได้​แสดง​ความ​เมตตา​สงสาร​ด้วย​เมื่อ​บุตร​กลับ​มา. เขา​ไม่​ต้อง​ใช้​เวลา​นาน​ที่​จะ​สังเกต​ออก​ถึง​การ​กลับ​ใจ​อย่าง​จริง​ใจ​ของ​บุตร​น้อย. ต่อ​จาก​นั้น แทน​ที่​จะ​ยืนกราน​ให้​บุตร​สาธยาย​ราย​ละเอียด​ทุก​อย่าง​เกี่ยว​กับ​ความ​ผิด​ที่​ได้​ทำ​ไป​นั้น เขา​เพียง​แต่​ให้​การ​ต้อนรับ และ​แสดง​ความ​พอ​ใจ​อย่าง​ยิ่ง​ใน​การ​ทำ​เช่น​นั้น. คริสเตียน​อาจ​เลียน​แบบ​ตัว​อย่าง​นี้​ได้. เขา​ควร​ชื่นชม​ยินดี​ที่​ผู้​หลง​ไป​นั้น​ได้​ถูก​พบ​แล้ว.—ลูกา 15:10.

การ​ปฏิบัติ​ของ​บิดา​แสดง​อย่าง​ชัด​แจ้ง​ว่า เขา​คาด​ล่วง​หน้า​เป็น​เวลา​นาน​ถึง​การ​กลับ​มา​ของ​บุตร​ที่​ออก​นอก​ลู่​นอก​ทาง. แน่นอน นั่น​เป็น​เพียง​แต่​ภาพ​แสดง​ราง ๆ ถึง​ความ​ปรารถนา​ที่​พระ​ยะโฮวา​ทรง​มี​ต่อ​ทุก​คน​ที่​ได้​ออก​จาก​ครอบครัว​ของ​พระองค์​ไป. พระองค์ “ไม่​ทรง​ประสงค์​จะ​ให้​คน​หนึ่ง​คน​ใด พินาศ​เลย, แต่​ทรง​ปรารถนา​จะ​ให้​คน​ทั้ง​ปวง กลับ​ใจ​เสีย​ใหม่.” (2 เปโตร 3:9) เพราะ​ฉะนั้น คน​เหล่า​นั้น​ที่​กลับ​ใจ​จาก​บาป​ของ​เขา​สามารถ​มั่น​ใจ​ได้​ว่า เขา​จะ​ได้​รับ​พระ​พร​ด้วย “ฤดู​แห่ง​ความ​สดชื่น . . . จาก​พระ​พักตร์​ของ​พระ​ยะโฮวา.”—กิจการ 3:19, ล.ม.

[เชิงอรรถ]