จงแสดงการคำนึงถึงผู้อื่น—ตอน 2
1 เท่าที่เป็นไปได้ตามความเหมาะสม เราอยากจะรักษาสายสัมพันธ์อันดีกับผู้คนที่อาศัยในชุมชนที่เราอยู่. ทั้งนี้เรียกร้องให้เราแสดงการคำนึงถึงและความเคารพต่อสิทธิและความรู้สึกของพวกเขา.
2 พยานพระยะโฮวาเป็นที่รู้จักเนื่องจากกิริยามารยาทอันดี. มาตรฐานของเราในเรื่องมารยาทในละแวกบ้าน, ที่โรงเรียน, และในที่ทำงาน รวมทั้งที่การประชุมใหญ่ของเรา เคยเป็นเรื่องที่วิพากษ์วิจารณ์กันมากมายด้วยความชื่นชม.—ดูหอสังเกตการณ์ ฉบับ 15 มิถุนายน 1989 หน้า 25.
3 แน่นอน ความประพฤติอันดีย่อมรวมถึงหลายสิ่ง เช่น ความซื่อสัตย์, ความขยันหมั่นเพียร, และศีลธรรมอันดี. นอกจากนี้ ยังรวมถึงการแสดงความนับถือผู้อยู่อาศัยในบริเวณรอบ ๆ หอประชุมของเราด้วย. ความประพฤติอย่างที่เลื่อมใสพระเจ้าของเราในแง่มุมอื่นอาจถูกมองข้ามหากเราไม่คำนึงถึงเพื่อนบ้าน. เปาโลกระตุ้นเราให้ “ประพฤติให้สมกับกิตติคุณนั้น.”—ฟิลิป. 1:27.
4 เป็นครั้งคราว มีการร้องเรียนจากผู้อยู่อาศัยในละแวกใกล้เคียงหอประชุมบางแห่งเนื่องจากพวกเขารู้สึกว่าผู้ที่เข้าร่วมการประชุมขาดการคำนึงถึงผู้อื่น. พี่น้องควรเลี่ยงการรวมกลุ่มกันบนทางเท้าหน้าหอประชุมและพูดคุยกันอย่างออกรสจนได้ยินไปถึงบ้านในละแวกนั้น. ไม่ควรอนุญาตให้เด็ก ๆ วิ่งเข้า ๆ ออก ๆ หอประชุม. การปิดประตูรถยนต์อย่างแรงหรือกดแตรโดยไม่ยั้งคิดอาจรบกวนเพื่อนบ้านได้. ความประพฤติแบบนี้ก่อผลสะท้อนในทางไม่ดีต่อประชาคม. นอกจากนี้ เป็นสิ่งสำคัญที่เราจะปฏิบัติตามกฎจราจรทุกข้อเมื่อขับรถในบริเวณนั้น.—โรม 13:1, 2, 5.
5 ไม่ควรจอดรถในที่ส่วนบุคคลหรือในที่ซึ่งกีดขวางการจราจรหรือปิดกั้นทางเข้าออก. ไม่ควรใช้ที่จอดรถซึ่งบริษัทในละแวกนั้นสงวนไว้สำหรับลูกค้าเว้นแต่จะได้รับอนุญาต. ในที่ซึ่งสามหรือสี่ประชาคมใช้หอประชุมเดียวกันนั้นตามจริงแล้วมีการจัดการประชุมแทบทุกวัน และการนี้เรียกร้องการร่วมมือกันอย่างใกล้ชิดระหว่างคณะผู้ปกครอง.—ดูหอสังเกตการณ์ ฉบับ 1 ตุลาคม 1988 หน้า 20 วรรค 13.
6 คัมภีร์ไบเบิลสนับสนุนเราให้ “ทำทุกสิ่งให้เป็นที่ถวายเกียรติยศแก่พระเจ้า” และนั่นรวมถึงการแสดงการคำนึงถึงบุคคลภายนอกด้วย. (1 โก. 10:31-33) ถ้าเรา ‘เอาใจใส่ประโยชน์ของคนอื่น’ เราจะไม่บุกล่วงล้ำเข้าไปในที่ดินของเขาอย่างไม่คำนึงถึงผู้อื่น. (ฟิลิป. 2:4) อนึ่ง เราจะหลีกเลี่ยงการรบกวนธุรกิจของพวกพ่อค้าในบริเวณนั้นด้วย.
7 การแสดงการคำนึงถึงผู้อื่น ทั้งภายในและภายนอกประชาคม เป็นการแสดงความรู้สึกในหัวใจเราออกมา. สิ่งที่เราทำและพูดควรแสดงว่า เรา ‘รักเพื่อนบ้านของเราเหมือนรักตัวเอง.’—มัด. 7:12; 22:39.