จงเป็นแบบอย่างในการพูดและความประพฤติ
1 อัครสาวกเปาโลกระตุ้นเตือนติโมเธียวให้เป็นแบบอย่างในการพูดและความประพฤติ. (1 ติโม. 4:12) เราก็เช่นกัน ควรแสดงให้เห็นคำพูดและความประพฤติที่เป็นแบบอย่างอันดี โดยเฉพาะเมื่อทำงานเผยแพร่ เพราะว่าเราเข้าถึงหัวใจของผู้ที่เราพบหรือไม่ อาจขึ้นอยู่กับการทำเช่นนั้น.
2 เราจำต้องสำแดงกิริยาอันดีในทุกด้าน ซึ่งรวมถึงมารยาท, การคำนึงถึงผู้อื่น, ความกรุณา, ความสุภาพ, และการรู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา. ด้วยการสำแดงคุณสมบัติเหล่านี้ เราเผยให้เห็นว่า เรารู้ว่าการกระทำของเราส่งผลอย่างไรต่อความรู้สึกของคนอื่น. กิริยาอันดีในงานเผยแพร่อาจเทียบได้กับเครื่องปรุงรสซึ่งใช้เพิ่มรสชาติอาหาร. หากไม่มีเครื่องปรุงรส อาหารที่มีประโยชน์ต่อสุขภาพอาจไม่มีรสชาติและไม่น่ารับประทาน. การที่เราไม่แสดงกิริยาอันดีในการปฏิบัติกับคนอื่น ๆ อาจส่งผลกระทบคล้ายคลึงกัน.—โกโล. 4:6.
3 จงเป็นแบบอย่างในการพูด: รอยยิ้มฉันมิตรและการทักทายอย่างอบอุ่นเป็นองค์ประกอบสำคัญในการเสนอข่าวดีของเรา. เมื่อเราปรุงแต่งการแนะนำตัวเราด้วยความอบอุ่นและจริงใจ เราก็ให้เจ้าของบ้านรู้ว่า เราสนใจเขาอย่างแท้จริง. เมื่อเขาพูด จงฟังอย่างถี่ถ้วนและแสดงความนับถืออย่างเหมาะสมต่อความคิดเห็นของเขา. เมื่อคุณพูด ให้พูดด้วยความผ่อนหนักผ่อนเบาและสุภาพ.—เทียบกับกิจการ 6:8.
4 บางโอกาสเราพบคนที่อาจไม่เป็นมิตร กระทั่งเป็นปฏิปักษ์ด้วยซ้ำ. เราควรมีปฏิกิริยาอย่างไร? เปโตรสนับสนุนเราให้พูดอย่างที่แสดงออกซึ่ง “อารมณ์อ่อนโยนและความนับถือสุดซึ้ง.” (1 เป. 3:15; โรม 12:17, 18, ล.ม.) พระเยซูตรัสว่า ถ้าเจ้าของบ้านปฏิเสธข่าวสารราชอาณาจักรอย่างหยาบคาย เราควรเพียงแต่ ‘สะบัดผงคลีที่ติดเท้าเราออก.’ (มัด. 10:14) การที่เราสำแดงกิริยาอันเป็นแบบอย่างที่ดีเมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นอาจทำให้หัวใจผู้ต่อต้านอ่อนลงในที่สุด.
5 จงเป็นแบบอย่างในความประพฤติ: การประกาศข่าวดีตามถนนในย่านธุรกิจและในที่สาธารณะเรียกร้องให้เราคำนึงถึงผู้อื่น, ไม่ส่งเสียงดังหรือยืนกราน และเราต้องไม่ทำให้ผู้คนผ่านไปมาไม่สะดวก. เมื่ออยู่ในบ้านผู้สนใจ เราพึงรักษามารยาทที่เหมาะสมและประพฤติตัวในฐานะแขกที่สุภาพ แสดงความหยั่งรู้ค่าต่อน้ำใจต้อนรับของพวกเขา. เด็ก ๆ ที่ไปกับเราก็ต้องแสดงความนับถือต่อเจ้าของบ้านและทรัพย์สินของเขาและควรสำแดงกิริยาอันดีและตั้งใจฟังเมื่อเราสนทนาอยู่. หากเด็ก ๆ ซน นั่นย่อมละความประทับใจที่ไม่ดีไว้.—สุภา. 29:15.
6 การปรากฏตัวของเราควรทำให้คนอื่น ๆ เห็นชัดว่าเราเป็นผู้เผยแพร่พระคำของพระเจ้า. ในการแต่งกายและการประดับตัวของเรา เราไม่ควรสะเพร่าและรุ่มร่ามและไม่ควรโอ้อวดและแต่งมากเกินไป. การปรากฏตัวของเราพึงเหมาะสมคู่ควรกับข่าวดีเสมอ. (เทียบกับฟิลิปปอย 1:27.) ด้วยการเอาใจใส่อย่างรอบคอบต่อการปรากฏตัวและอุปกรณ์ของเรา เราก็จะไม่เป็นเหตุให้คนอื่น ๆ สะดุดหรือจับผิดงานเผยแพร่ของเรา. (2 โก. 6:3, 4) การพูดและความประพฤติอันเป็นแบบอย่างของเราจะเสริมคุณลักษณะที่ดึงดูดใจให้กับข่าวสารราชอาณาจักร ซึ่งจะนำพระเกียรติสู่พระยะโฮวา.—1 เป. 2:12.