ทำไมเราจึงกลับไปอยู่เรื่อย ๆ
1 คุณเคยถามตัวเองด้วยคำถามนี้ไหม บางทีในขณะที่คุณกำลังเตรียมตัวออกไปประกาศ? ในบางบริเวณที่เขตประกาศของเรามีการทำซ้ำแล้วซ้ำอีก เจ้าของบ้านอาจจำได้ว่าเราเป็นใครและรีบบอกให้เราจากไป. มีแค่ไม่กี่คนที่อาจตอบรับอย่างน่าพอใจ. กระนั้น ก็มีเหตุผลหนักแน่นหลายประการที่เรากลับไปอีกเรื่อย ๆ.
2 ประการแรก เราได้รับคำสั่งให้ประกาศข่าวสารราชอาณาจักรต่อ ๆ ไปจนกว่าอวสานจะมาถึง. (มัด. 24:14; 28:19, 20) ผู้พยากรณ์ยะซายามีข้อข้องใจว่าท่านจะต้องทำงานประกาศต่อไปอีกนานแค่ไหน. คำตอบที่ท่านได้รับมีบันทึกไว้ที่ยะซายา 6:11. ไม่มีข้อสงสัย ท่านได้รับแจ้งให้กลับไปหาประชาชนอยู่เรื่อย ๆ พร้อมกับข่าวสารจากพระเจ้า. เช่นเดียวกันกับในทุกวันนี้ แม้คนเหล่านั้นอาจบอกให้เราจากไป พระยะโฮวาทรงคาดหมายให้เราไปหาผู้คนที่อยู่ในเขตประกาศของเราต่อ ๆ ไป. (ยเอศ. 3:10, 11) นี่เป็นหน้าที่รับผิดชอบอันศักดิ์สิทธิ์ซึ่งมอบให้เราทำ.—1 โก. 9:17.
3 เหตุผลอีกประการหนึ่งที่เรากลับไปอยู่เรื่อย ๆ คือ การทำเช่นนี้เปิดโอกาสให้เราแสดงว่า ความเลื่อมใสที่เรามีต่อพระยะโฮวาลึกซึ้งแค่ไหน. (1 โย. 5:3) นอกจากนี้ เมื่อเราใคร่ครวญสิ่งที่อนาคตมีไว้สำหรับมนุษยชาติ เราจะยับยั้งตัวเราไว้จากการพยายามเตือนเพื่อนบ้านของเราด้วยความรักได้หรือ? (2 ติโม. 4:2; ยโก. 2:8) การที่เราปฏิบัติงานที่ได้รับมอบหมายด้วยความซื่อสัตย์ให้โอกาสคนเหล่านั้นหลายครั้งหลายหนที่จะตอบรับข่าวสารแห่งความรอดจากพระเจ้า เพื่อว่าพวกเขาจะไม่อาจบอกได้ว่า เขายังไม่ได้รับคำเตือน.—ยเอศ. 5:13.
4 นอกจากนั้น เราไม่มีทางรู้เลยว่าเมื่อไรคนใดจะเปลี่ยนใจ. อาจเป็นการกระตุ้นจากการเปลี่ยนแปลงในสภาพการณ์ส่วนตัวเขา, เรื่องน่าเศร้าในครอบครัวเขา, หรือสภาพการณ์ของโลกก็ได้ที่ทำให้เขาคิดอย่างจริงจังถึงอนาคต. นอกจากนั้น สิ่งที่เราพูดกับเขาไว้อาจกระตุ้นให้มีการตอบรับที่น่าพอใจ. (ผู้ป. 9:11; 1 โก. 7:31) อีกประการคือ ผู้คนย้ายที่อยู่. เราอาจพบผู้อาศัยคนใหม่ในเขตประกาศของเราซึ่งจะตอบรับข่าวดี บางทีผู้ที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะซึ่งตอนนี้อยู่คนเดียวและกำลังคิดอย่างจริงจังถึงจุดมุ่งหมายของตนในชีวิต.
5 เราจะกลับไปอีกเรื่อย ๆ ไหม? ใช่! พระคัมภีร์ก่อแรงดลใจแก่เรามากพอจะกลับไปหาผู้คนครั้งแล้วครั้งเล่า. ในคราวอวสาน เมื่องานประกาศสิ้นสุด พระยะโฮวาจะทรงอวยพรแก่การที่เราพยายามอย่างต่อเนื่องในงานรับใช้ และพระองค์จะทรงอวยพรผู้ที่ได้ตอบรับด้วยความหยั่งรู้ค่าต่อข่าวดีเรื่องราชอาณาจักร.—1 ติโม. 4:16.