ความรักกระตุ้นเราให้ประกาศ
1 ในฐานะพยานพระยะโฮวา เราเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องการเป็นผู้ประกาศข่าวสารแห่งราชอาณาจักรที่มีใจแรงกล้า. (มัด. 24:14) มากกว่าหกล้านคนกำลังทำการประกาศอยู่ทั่วโลก; มีคนใหม่ ๆ เพิ่มเข้ามาเมื่อพวกเขามาสมทบกับเราในงานประกาศ. จำนวนนี้หมายถึงคนที่มีส่วนร่วมในงานนี้.
2 อะไรกระตุ้นเราให้อาสาสมัครทำงานมอบหมายที่ท้าทายนี้? เราไม่ได้ถูกบังคับ, ถูกล่อใจด้วยผลประโยชน์ทางวัตถุ, หรือมีการเสนอจะให้เกียรติเป็นพิเศษ. ในตอนแรก เราหลายคนวิตกกังวลเพราะเรารู้สึกว่าตนเองไม่มีคุณวุฒิเพียงพอ และผู้คนก็มักไม่ค่อยตอบรับ. (มัด. 24:9) ผู้สังเกตการณ์ส่วนใหญ่ไม่เข้าใจว่าอะไรกระตุ้นเรา. ต้องมีเหตุผลอันหนักแน่นที่ทำให้เราพากเพียร.
3 พลังแห่งความรัก: พระเยซูทรงชี้ถึงพระบัญชาที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาพระบัญชาทั้งปวงเมื่อพระองค์ตรัสว่าเรา ‘ต้องรักพระยะโฮวาด้วยสุดหัวใจ, สุดจิตวิญญาณ, สุดจิตใจ, และสุดกำลังของเรา.’ (มโก. 12:30, ล.ม.) ความรักที่เรามีต่อพระยะโฮวาอยู่บนพื้นฐานของความรู้สึกหยั่งรู้ค่าอย่างสุดซึ้งต่อพระองค์และสิ่งที่พระองค์ทรงเป็น—ผู้ครอบครององค์บรมมหิศร, ผู้สร้างสิ่งสารพัด, ผู้ “สมควรจะรับสง่าราศีและยศศักดิ์และฤทธานุภาพ.” (วิ. 4:11) คุณลักษณะอันเยี่ยมยอดของพระองค์นั้นไม่มีใดเทียบได้.—เอ็ก. 34:6, 7.
4 การรู้จักและรักพระยะโฮวากระตุ้นเราให้ฉายความสว่างของเราออกไปต่อหน้าผู้คน. (มัด. 5:16) ความสว่างของเราส่องออกไปเมื่อเราสรรเสริญพระองค์อย่างเปิดเผย, พูดถึงราชกิจอันมหัศจรรย์ของพระองค์, และเผยแพร่ข่าวสารเรื่องราชอาณาจักรของพระองค์. เช่นเดียวกับทูตสวรรค์ที่อยู่กลางฟ้าสวรรค์ เรามี “ข่าวดีนิรันดร์จะประกาศเป็นข่าวน่ายินดี . . . แก่ทุกชาติและทุกตระกูล และทุกภาษาและทุกชนชาติ.” (วิ. 14:6, ล.ม.) ความรักของเราเป็นแรงผลักดันอยู่เบื้องหลังงานประกาศทั่วโลก.
5 โลกถือว่างานประกาศของเราเป็น “เรื่องโง่” ซึ่งไม่ควรจะสนใจ. (1 โก. 1:18) มีการใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อระงับงานของเรา. ความรักภักดีของเราเสริมกำลังให้เราประกาศออกมาเช่นเดียวกับเหล่าอัครสาวกว่า “พวกข้าพเจ้าจะหยุดพูดถึงเรื่องต่าง ๆ ที่ได้เห็นและได้ยินนั้นไม่ได้. . . . พวกข้าพเจ้าจำต้องเชื่อฟังพระเจ้าในฐานะเป็นผู้ปกครองยิ่งกว่ามนุษย์.” (กิจ. 4:20; 5:29, ล.ม.) งานประกาศยังคงแผ่ขยายต่อไปในทุกส่วนของแผ่นดินโลกทั้ง ๆ ที่ถูกต่อต้าน.
6 ความรักที่เรามีต่อพระยะโฮวาเป็นเสมือนไฟที่ลุกโชนอยู่ซึ่งกระตุ้นเราให้ประกาศความดีเลิศของพระองค์ออกไปอย่างกว้างขวาง. (ยิระ. 20:9; 1 เป. 2:9) เราจะไม่หยุด “ประกาศพระราชกิจของพระองค์ในหมู่ประชาชนทั้งหลาย . . . เพราะพระองค์ได้ทรงกระทำกิจอันประเสริฐเลิศ”!—ยซา. 12:4, 5.