เราเป็นหนี้ผู้อื่น
1 อัครสาวกเปาโลรู้สึกว่าท่านมีพันธะที่จะต้องประกาศข่าวดีแก่คนอื่น. ท่านทราบว่าพระยะโฮวาทรงเปิดโอกาสให้คนทุกชนิดได้รับการช่วยให้รอดโดยทางพระโลหิตอันล้ำค่าแห่งพระบุตรของพระองค์. (1 ติโม. 2:3-6) ฉะนั้น เปาโลจึงกล่าวว่า “ข้าพเจ้าเป็นหนี้ทั้งพวกเฮเลนและพวกต่างประเทศด้วย, เป็นหนี้ทั้งนักปราชญ์และคนเขลาด้วย.” ท่านบากบั่นใช้หนี้เพื่อนมนุษย์ด้วยความกระตือรือร้นและไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยโดยการแบ่งปันข่าวดีแก่พวกเขา.—โรม 1:14, 15.
2 เช่นเดียวกับเปาโล คริสเตียนในปัจจุบันก็หาทางแบ่งปันข่าวดีกับเพื่อนบ้านในทุกโอกาส. เนื่องจาก “ความทุกข์ลำบากใหญ่” คืบใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว การแสวงหาผู้มีหัวใจสุจริตจึงเป็นงานที่เร่งด่วน. ขอให้ความรักอันแท้จริงที่เรามีต่อผู้คนกระตุ้นเราให้ขยันขันแข็งทำงานช่วยชีวิตนี้.—มัด. 24:21, ล.ม.; ยเอศ. 33:8.
3 การใช้หนี้ของเรา: วิธีหลักที่เราใช้เพื่อพูดคุยกับผู้คนคือ การประกาศตามบ้าน. ในเขตที่หลายคนไม่อยู่บ้าน การจดบันทึกอย่างถูกต้องและกลับไปเยี่ยมในเวลาอื่นจะทำให้เรามีโอกาสพูดคุยกับผู้คนได้มากขึ้น. (1 โก. 10:33) เราอาจพูดคุยกับผู้คนได้โดยการให้คำพยานในเขตธุรกิจ, ตามถนนหนทาง, ตามสวนสาธารณะ, ในที่จอดรถ, และทางโทรศัพท์. เราอาจถามตัวเองว่า “ฉันพยายามสุดความสามารถแล้วหรือยังในการใช้วิธีประกาศทุกรูปแบบเพื่อแบ่งปันข่าวสารที่ให้ชีวิต?”—มัด. 10:11.
4 ไพโอเนียร์คนหนึ่งเห็นความสำคัญอย่างยิ่งที่จะเข้าถึงทุกคนในเขตงานของเธอ. มีบ้านหลังหนึ่ง ม่านปิดอยู่เสมอ และไม่มีใครอยู่บ้านเลย. แต่วันหนึ่ง ขณะที่ไพโอเนียร์คนนี้ไม่ได้ทำงานประกาศ เธอเห็นรถยนต์จอดอยู่หน้าบ้านที่ปิดมาตลอดนี้. เธอจึงกดกริ่งเรียกเพราะไม่อยากให้โอกาสหลุดลอยไป. มีชายคนหนึ่งออกมาต้อนรับ และการสนทนาครั้งแรกเปิดทางให้พี่น้องหญิงกับสามีของเธอกลับเยี่ยมอีกหลายครั้ง. ในที่สุด ชายคนนี้ตอบรับการศึกษาพระคัมภีร์ และปัจจุบันเขารับบัพติสมาเป็นพี่น้องแล้ว. เขาขอบคุณจริง ๆ ที่พี่น้องหญิงถือว่าการประกาศข่าวดีแก่คนอื่นเป็นหนี้ที่เธอต้องชำระ.
5 บัดนี้เป็นเวลาที่เราต้องใช้หนี้เพื่อนมนุษย์โดยทุ่มเทตัวเองอย่างแข็งขันในงานประกาศ เพราะเวลาเหลือน้อยลงทุกที.—2 โก. 6:1, 2.