-
คำถามจากผู้อ่าน (ต่อ)หอสังเกตการณ์ 1991 | สิงหาคม 1
-
-
พระธรรมสุภาษิตมีหลายข้อที่อยู่โดด ๆ เป็นถ้อยคำแนะนำที่สั้นกระทัดรัด แต่ทว่าสุภาษิต 27:23 เป็นส่วนประกอบของหลายข้อรวมกัน: “จงหมั่นพิจารณาดูความเป็นไปแห่งฝูงแกะของตน และจงรักษาฝูงวัวของตนไว้ให้ดีเถิด เพราะว่าทรัพย์สินนั้นจะไม่ยั่งยืนอยู่เป็นนิตย์และสมบัติ [มงกุฏ, ล.ม.] นั้นจะไม่ถาวรชั่วลูกชั่วหลาน. เมื่อได้ขนหญ้าแห้งเก็บไว้แล้ว และหญ้าอ่อนก็ได้งอกขึ้นมาอีก และเมื่อได้เก็บผักหญ้าบนเนินเขาไว้แล้ว. เวลานั้นลูกแกะทั้งหลายจะยังผลให้เกิดเป็นเสื้อผ้าของเจ้า และค่าของฝูงแพะนั้นจะพอซื้อไร่นา. และจะมีน้ำนมแพะบริบูรณ์เป็นอาหารสำหรับเจ้า เป็นอาหารสำหรับครอบครัวของตัว และสำหรับพวกนางสาวของเจ้าด้วย.”—สุภาษิต 27:23-27.
-
-
คำถามจากผู้อ่าน (ต่อ)หอสังเกตการณ์ 1991 | สิงหาคม 1
-
-
“ทรัพย์สิน” หรือความมั่งคั่งที่ได้รับโดยการเสี่ยงทางธุรกิจแบบฉับไวพร้อมกับลงเอยด้วยความเด่นดัง (“มงกุฎ”) อาจสูญหายไปอย่างง่ายดาย ดังที่หลายคนจะยืนยันได้. ด้วยเหตุนี้จึงมีมากมายที่จะกล่าวถึงในเรื่องชีวิตแบบง่าย ๆ อย่างเช่นที่ผู้เลี้ยงแกะสมัยโบราณได้ดำเนินในการเอาใจใส่ปศุสัตว์. แนวทางชีวิตแบบนั้นมิใช่ง่ายในแง่ของการหมดห่วงกังวล. ผู้เลี้ยงแกะจำเป็นต้องเอาใจใส่ต่อฝูงแกะของเขา ทำให้แน่ใจว่าแกะได้รับการคุ้มครอง. (บทเพลงสรรเสริญ 23:4) ในการให้ความเอาใจใส่ต่อฝูงแกะ หากเขาพบว่าแกะป่วยหรือได้รับบาดเจ็บ เขาอาจเอาน้ำมันบรรเทาความเจ็บปวดทาให้แกะนั้น. (บทเพลงสรรเสริญ 23:5; ยะเอศเคล 34:4; ซะคาระยา 11:16) ในกรณีส่วนใหญ่ ผู้เลี้ยงแกะที่ขยันซึ่งเอาใจใส่ต่อฝูงสัตว์ของตนคงจะเห็นความพยายามของเขาบังเกิดผล—ฝูงแกะเขาค่อย ๆ เพิ่มทวีขึ้น.
-