ความจริงซึมซาบไปทั่วหมู่บ้านซึ่งมีน้ำมากมาย
ช่างแปลกประหลาดอะไรเช่นนี้! ดินแดนซึ่งได้ชื่อว่ามีน้ำมากมายกลับพบว่ามีความกระหาย! บริเวณที่มีน้ำหล่อเลี้ยงเป็นอย่างดีกลับพบว่าแห้งจนขอด! นี่คือความกระหายที่จะดับได้ด้วยน้ำแห่งความจริงจากพระวจนะของพระเจ้า คือคัมภีร์ไบเบิลเท่านั้น. นี่เป็นเรื่องราวของราห์เบห์ หมู่บ้านเล็ก ๆ ซึ่งอยู่ระหว่างภูเขา ทางตอนเหนือของเลบานอน ห่างจากกรุงเบรุตประมาณ 130 กิโลเมตร มีผู้คนอาศัยอยู่ 2,200 คน.
ชื่อราห์เบห์แปลว่า “ที่กว้าง” ในภาษาอาหรับ และมาจากรากศัพท์ภาษาซีไมต์ซึ่งแปลว่า “กว้างใหญ่, แผ่ขยายออก.” สมกับชื่อ หมู่บ้านนี้กระจัดกระจายอยู่ทั่วเนินเขาใหญ่สองลูกซึ่งอยู่เหนือระดับน้ำทะเลประมาณ 600 เมตร. ในช่วงฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิ อาจเห็นหิมะบนยอดภูเขาทางด้านตะวันออก เป็นการแต่งแต้มความงดงาม. แต่ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ราห์เบห์เป็นหมู่บ้านที่มีน้ำมากมาย. มีน้ำพุถึง 360 แห่ง ทั้งขนาดใหญ่และเล็กในบริเวณนั้น ช่วยให้มีน้ำอันมีค่าแก่ไร่นาข้าวสาลี, แอพริค็อต, แพร์, พีช และองุ่นอันอุดมสมบูรณ์ในหุบเขารอบ ๆ.
อดีตกับปัจจุบันบรรจบกันในราห์เบห์
ในหลาย ๆ ด้านสิ่งต่าง ๆ ในราห์เบห์ยังคงเหมือนในสมัยที่มีการเขียนพระคัมภีร์. บ้านในหมู่บ้านจะสร้างติด ๆ กัน. ถนนแคบและคดเคี้ยวไปมา การจราจรคับคั่งไปด้วยลาและวัว. แม้ว่าจะมียวดยานบ้าง แต่ที่นี่สัตว์มีสิทธิใช้ทางก่อน. บ่อยครั้ง เจ้าของจะบรรทุกสิ่งของในทุ่งนา แล้วปล่อยให้สัตว์เหล่านั้นกลับบ้านเอง. สัตว์เหล่านั้นก็จะเดินไปตามถนนแคบ ๆ ซอกแซกเบียดไปตามจุดที่แออัดจนถึงบ้าน. เป็นไปได้ไหมที่สิ่งนี้คล้ายคลึงกับสิ่งที่ยะซายาคิดถึงเมื่อท่านกล่าวว่า “โคผู้ยังรู้จักเจ้าของของมัน และสัตว์ลายังรู้จักรางหญ้าของเจ้าของ”?—ยะซายา 1:3.
ราห์เบห์ยังเป็นสถานที่ที่มีความแตกต่างกัน. ที่นี่ คุณจะเห็นผู้ที่จบมหาวิทยาลัยและชาวนาสามัญที่ไม่เคยเข้ามาในตัวเมือง. มีบ้านสวยงามแถบชานเมืองซึ่งล้อมรอบไปด้วยสวน และมีกระท่อมเล็ก ๆ ซึ่งมีฝูงสัตว์เลี้ยงเดินไปมา. เกือบทุกบ้านจะมีเครื่องใช้ไฟฟ้า แต่ไม่มีไฟฟ้าตลอดเวลา. ด้วยเหตุนี้เอง หลายบ้านจึงมีเครื่องปั่นไฟเอง. ถนนสายหลัก ๆ ของหมู่บ้านจะปูด้วยหิน แม้ว่าทางเดินส่วนใหญ่ที่ไปทุ่งนาจะไม่ได้ปูหินแล้วก็ขรุขระก็ตาม. ดังนั้น วิธีเดียวที่จะลำเลียงผลผลิตจากทุ่งนาก็โดยทางสัตว์เลี้ยงเหล่านี้. คุณอาจจะเห็นแม้กระทั่งลาซึ่งบรรทุกเครื่องปั่นไฟไปยังทุ่งนาเพื่อให้พลังงานกับเครื่องจักรที่ใช้ในการเกษตรซึ่งเครื่องจักรเหล่านี้จะใช้ควบคู่กับสัตว์ลากจูงในทุ่งนา.
ในทำนองเดียวกัน ชีวิตในหมู่บ้านก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก. หากคุณนอนค้างคืนในหมู่บ้านคุณอาจถูกปลุกโดยไก่ขันตอนตีสองหรือตีสาม. กิจวัตรประจำวันจะเริ่มแต่เช้าตรู่ ฉะนั้น คุณไม่ต้องแปลกใจหากคุณได้ยินเสียงผู้คนตะโกนโหวกเหวกกันทั้ง ๆ ที่ยังมืดอยู่ ในขณะที่เตรียมสัตว์ให้พร้อม. ในตอนฟ้าสาง คุณจะเห็นชาวบ้านมากมาย พร้อมสัตว์บรรทุกของของเขา มุ่งสู่ทุ่งนาหรือไม่ก็ตลาดเพื่อขายสินค้าของตน.
ในขณะที่วันนั้นคืบหน้าไป เด็กเล็ก ๆ ทั้งชายและหญิง จะออกมาเล่นกันตามถนนและในที่สาธารณะ. เสียงร้องและเสียงหัวเราะของเด็กจะเอ็ดอึงไปหมด คงจะคล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นในยะรูซาเลมตามที่ผู้พยากรณ์ซะคาระยาพรรณนาดังนี้: “แลถนนทั้งหลายแห่งเมืองจะเต็มด้วยเด็กชายแลเด็กหญิงเล่นอยู่ที่ถนนนั้น.” (ซะคาระยา 8:5) นอกจากนี้ คุณจะพบว่าชาวบ้านเป็นมิตรมากและชอบไต่ถาม. ชาวบ้านคาดว่าคุณจะทักทายทุกคนที่คุณพบ เพราะพวกเขาอยากจะรู้ว่าคุณเป็นใคร มาจากไหน ทำไมจึงไปที่นั่น และกำลังจะไปไหน. ผู้คนจึงรู้จักกันเป็นอย่างดี.
น้ำแห่งความจริงไปถึงราห์เบห์
ในชุมชนที่มีความใกล้ชิดกันเช่นนั้น ข่าวจะแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว. นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่ออาซาด ยูนิส กลับจากสหรัฐ ไปที่ราห์เบห์ในปี 1923. เพื่อนของเขาที่ชื่ออับดัลลาห์ เบล็ล ซึ่งอยากรู้ว่าอาซาดร่ำรวยขึ้นมาหรือยังตอนที่อยู่ในอเมริกา จึงไปหาเขา. แทนที่อาซาดจะพูดเกี่ยวกับเรื่องเงิน เขากลับให้หนังสือชื่อพิณของพระเจ้า (ภาษาอังกฤษ) และบอกเขาว่า “นี่แหละความร่ำรวยที่แท้จริง.” อับดัลลาห์ซึ่งเคยเป็นโปรเตสแตนต์ก็อ่านหนังสือซึ่งใช้พระคัมภีร์เป็นหลักเล่มนี้ และรู้สึกประทับใจอย่างยิ่ง. แม้ว่าอาซาดจะไม่ได้ทำอะไรมากเกี่ยวกับเนื้อหา แต่อับดัลลาห์ก็ตื่นเต้นในสิ่งที่เขาได้อ่าน และยอมรับตามตรงว่าเขาพบความจริงแล้ว.
หลังจากนั้น อับดัลลาห์ก็ย้ายไปตริโปลีซึ่งเป็นเมืองใหญ่ทางตอนเหนือของเลบานอน. ที่นั่น เขาสามารถติดต่อกับนักศึกษาพระคัมภีร์หลายคน ซึ่งในเวลานั้น พยานพระยะโฮวาเป็นที่รู้จักกันในชื่อนี้ และเขาทำความก้าวหน้าในการศึกษาคัมภีร์ไบเบิล. ต่อมา เขาก็ย้ายกลับไปที่ราห์เบห์ เพื่อเผยแพร่ข่าวดีที่เขาได้เรียนรู้. เขาจะถกกับเพื่อน ๆ ในหมู่บ้านถึงเรื่องต่าง ๆ เช่น ตรีเอกานุภาพ, มนุษย์มีจิตวิญญาณอมตะไหม, ไฟนรก, ตำแหน่งบาทหลวง, พิธีมิซซา, และการใช้รูปจำลอง, พูดกับพวกเขาถึงสิ่งที่คัมภีร์ไบเบิลสอนจริง ๆ.
ชาวบ้านบางคนก็แสดงความสนใจ. มีสามหรือสี่คนในจำนวนนั้นที่ร่วมในงานเทศนาประกาศกับอับดัลลาห์. แล้วเขาเริ่มมีการประชุมในวันอาทิตย์. การประชุมเหล่านั้นประกอบด้วยการฟังคำเทศน์ที่บันทึกจากเครื่องเล่นจานเสียง หรือการอ่านจากคัมภีร์ไบเบิล ตามด้วยการอภิปรายในสิ่งที่เพิ่งได้ฟังไป. ต่อมา มีการใช้เครื่องช่วยบางอย่างในการศึกษาพระคัมภีร์ ซึ่งรวมทั้งหนังสือพิณของพระเจ้า (ภาษาอังกฤษ), ความมั่งคั่ง (ภาษาอังกฤษ), และ “จงให้พระเจ้าเป็นองค์สัตย์จริง.” ผู้เข้าร่วมการประชุมมีไม่เกินสิบคน ส่วนใหญ่ก็อยากรู้อยากเห็นมากกว่าสนใจ. ดูเหมือนว่าบางคนจะมาเพียงเพื่อรับประทานอาหารที่เสิร์ฟตอนเลิกประชุมในแต่ละครั้ง.
ในช่วงทศวรรษปี 1940 อับดัลลาห์ เบล็ล ได้รับหน้าที่รับผิดชอบให้ดูแลกลุ่มนี้ที่ราห์เบห์. เขาได้พิสูจน์ตัวว่าเป็นผู้รับใช้ที่ร้อนรนและซื่อสัตย์ของพระยะโฮวา ซึ่งวางตัวอย่างที่ดีสำหรับผู้อื่น. หนึ่งในจำนวนนี้คือบราเดอร์มัตทาร์ ซึ่งได้ฟื้นความหลังถึงวิธีที่พวกเขาออกไปในงานเทศนาประกาศว่า “เนื่องจากในสมัยนั้นยังไม่มีรถยนต์ บราเดอร์เบล็ลและผมเดินโดยเท้าให้คำพยานในหมู่บ้านใกล้ ๆ. ผมเป็นคนหิ้วเครื่องเล่นจานเสียง ในขณะที่บราเดอร์เบล็ลเป็นฝ่ายพูด. เรามักจะไปกันสองหรือสามวันก่อนกลับมาบ้าน.” บราเดอร์เบล็ลรับใช้พระยะโฮวาอย่างซื่อสัตย์จนกระทั่งสิ้นชีวิตในปี 1979 เมื่ออายุ 98 ปี.
ความก้าวหน้าก่อให้เกิดการต่อต้าน
ในขณะที่การงานก้าวหน้า พี่น้องก็เริ่มเผชิญการต่อต้าน. ในปี 1950 ภายใต้การปลุกปั่นของบาทหลวงประจำหมู่บ้าน เริ่มมีการเคลื่อนไหวให้ต่อต้านพี่น้องในราห์เบห์. บาทหลวงกล่าวหาพี่น้องว่าดูหมิ่นโบสถ์และสิ่งศักดิ์สิทธิ์. ชาวบ้านบางคนเป็นเดือดเป็นแค้นถึงขนาดเอาหินขว้างปาพี่น้อง และพี่น้องบางคนถูกจับและถูกจำคุก. อย่างไรก็ตาม การสอบสวนซึ่งมีขึ้นในภายหลังพิสูจน์ว่าข้อกล่าวหาเหล่านั้นไม่เป็นความจริง. ถึงกระนั้น พี่น้องก็ถูกกักอยู่ในเรือนจำเป็นเวลาหลายวัน.
ผู้ต่อต้านอีกคนหนึ่งพยายามให้ชาวบ้านซึ่งบางคนในจำนวนนั้นอาจจะอ่านหนังสือไม่ค่อยได้ ให้เซ็นชื่อในแผ่นกระดาษเพื่อกล่าวหาพี่น้องหลายสิ่งหลายอย่าง รวมทั้งการรบกวนประชาชนด้วยการไปเยี่ยมที่บ้านอย่างไม่ยอมเลิกรา. เพื่อให้มีคนเซ็นชื่อในกระดาษแผ่นนั้นมากขึ้น ผู้ต่อต้านคนนั้นบอกชาวบ้านว่าต้องการให้คนงานคนหนึ่งย้ายกลับมาที่หมู่บ้าน. เมื่อผู้คนรู้ว่าที่แท้แล้วก็เป็นการโจมตีพวกพยานฯพวกเขาจึงขีดฆ่าลายเซ็นของตนออก. เหตุการณ์เช่นนี้เป็นการให้คำพยานเป็นอย่างดีแก่เจ้าหน้าที่หลายต่อหลายคนในชุมชนนั้น.
นอกจากต้องจัดการกับการต่อต้านอย่างเปิดเผยเช่นนั้นแล้ว พี่น้องยังต้องเผชิญอุปสรรคอีกอย่างหนึ่ง. ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ซึ่งทุกคนรู้จักกัน “การกลัวคนนั้นนำไปถึงบ่วงแร้ว” ตามที่คัมภีร์ไบเบิลได้แสดงให้เห็นที่พระธรรมสุภาษิต 29:25. จึงต้องอาศัยความกล้าสำหรับพี่น้องที่จะประกาศให้เพื่อนบ้าน, เพื่อน ๆ, และญาติ ๆ ซึ่งมักจะวิพากษ์วิจารณ์และเยาะเย้ยพวกเขาอยู่เสมอ. ดังนั้น คำตรัสของพระเยซูที่มัดธาย 10:36 จึงปรากฏเป็นความจริงที่ว่า “ผู้ที่อยู่ร่วมเรือนเดียวกันก็จะเป็นศัตรูต่อกัน.” กระนั้น ตามที่สุภาษิตในข้อนั้นกล่าวต่อไปว่า “ผู้ที่ยำเกรงพระยะโฮวาจะปลอดภัย.” ความเชื่อและความเพียรอดทนของพี่น้องได้ก่อให้เกิดผลดี.
ความจริงซึมซาบไปทั่วราห์เบห์
เมื่อเวลาผ่านไปหลายปี ชาวบ้านได้เห็นถึงความประพฤติอันดีงามของพยานพระยะโฮวา ทำให้หลายคนยอมรับความจริง. ในปี 1969 พี่น้องดีใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อมีการตั้งประชาคมที่สองในราห์เบห์. พวกพี่น้องยังคงทำงานอย่างขยันขันแข็งต่อไป. หลายคนเข้าส่วนในงานรับใช้เต็มเวลา บางคนถึงกับย้ายที่อยู่เพื่อรับใช้ในเขตอื่น รวมทั้งเมืองเบรุตด้วย. พระยะโฮวาทรงอวยพระพรงานหนักของพวกเขา และประชาคมที่สามก็ได้รับการตั้งขึ้นในราห์เบห์ในปี 1983. ในขณะเดียวกัน ก็มีพี่น้องหลายคนอพยพไปต่างประเทศ หรือย้ายไปอยู่ในเมืองใหญ่ ๆ. กระนั้น ความเจริญก้าวหน้ายังคงดำเนินต่อไป และประชาคมที่สี่ก็ได้รับการจัดตั้งขึ้นในราห์เบห์ในปี 1989 และตามด้วยประชาคมที่ห้าในปี 1990.
ในเวลานี้ เกือบทุกครอบครัวในหมู่บ้านจะมีญาติคนหนึ่งหรือเพื่อนคนหนึ่งเป็นพยานฯ. ความเป็นปรปักษ์ที่เคยมีก็สงบลง. ผู้คนคุ้นเคยกับพยานฯมากขึ้น. ที่แท้ คำศัพท์ต่าง ๆ อย่างเช่น “ผู้ปกครอง,” “ไพโอเนียร์,” “ผู้ดูแลหมวด,” “การประชุมหมวด,” และ “อาร์มาเก็ดดอน” กลายเป็นส่วนหนึ่งของคำศัพท์ที่ชาวบ้านพูดกัน. ในโอกาสพิเศษต่าง ๆ เช่น การเยี่ยมของผู้ดูแลหมวด หรือวันอนุสรณ์ ถนนจะโล่ง และหอประชุมจะเพียบไปด้วยผู้คน. บางประชาคมถึงกับเอาลำโพงไว้บนระเบียง เพื่ออำนวยความสะดวกแก่เพื่อนบ้าน.
ปัจจุบัน มีผู้ประกาศกว่า 250 คนในราห์เบห์. นั่นหมายความว่ามีพยานฯ 1 คนต่อประชาชนประมาณ 8 คนในหมู่บ้าน! ประชาคมหนึ่งซึ่งมีผู้ประกาศ 51 คนมีเขตทำงานที่มีบ้านอยู่ 76 หลัง ซึ่งเขาทำครบทุกสัปดาห์. ลองคิดดูว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงเดือนมีนาคมและเมษายนปีที่แล้ว เมื่อผู้ประกาศ 98 คนจากจำนวน 250 คนเป็นไพโอเนียร์สมทบ ร่วมกับไพโอเนียร์ประจำ 13 คนในราห์เบห์. เขตทำงานจะทำครบหลายครั้งในแต่ละสัปดาห์. ไม่ได้เป็นสิ่งผิดปกติแต่อย่างใดที่มีการเยี่ยมบ้านหลังหนึ่งโดยผู้ประกาศสองหรือสามคู่ในวันเดียวกันหรือแม้แต่ในเวลาเดียวกัน. ชาวบ้านส่วนใหญ่ก็คุ้นเคยกับการเยี่ยมเยียนเหล่านั้น. แต่ครั้นชายคนหนึ่งบ่น ผู้ประกาศคนหนึ่งก็ตอบว่า “ถ้าคุณยอมศึกษาพระคัมภีร์ตามที่เราเสนอ ก็จะมีคนมาเยี่ยมคุณเพียงสัปดาห์ละครั้ง.” พี่น้องยังพูดคุยกับทุกคนที่พบในทุ่งนา ไม่ว่าจะกำลังไถนา, หว่านพืช, รดน้ำ, หรือกำลังขี่ลาอยู่.
ตามความเป็นจริงแล้ว ความจริงแห่งคัมภีร์ไบเบิลได้ซึมซาบไปทั่วราห์เบห์ ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่มีน้ำมากมาย. ไม่เพียงแต่เท่านี้. ราห์เบห์เป็นแหล่งน้ำจืดให้หมู่บ้านโดยรอบหลายแห่งฉันใด ราห์เบห์ก็แจกจ่ายน้ำที่ให้ชีวิตแห่งความจริงในคัมภีร์ไบเบิลฉันนั้น. ผู้ประกาศจากราห์เบห์ไปเยี่ยมชาวบ้านในหมู่บ้านใกล้เคียงโดยการเดินเท้าและจัดกลุ่มต่าง ๆ ทางรถยนต์ และเดินทางแบบไปเช้าเย็นกลับเพื่อไปประกาศในหมู่บ้านต่าง ๆ ที่อยู่ห่างไกลออกไป. ผู้ประกาศบางคนก็ย้ายที่อยู่เพื่อไปรับใช้ในเมืองอื่น ๆ. ด้วยการอวยพระพรจากพระยะโฮวา จะมีการทวีขึ้นอีก ซึ่งจะนำคำสรรเสริญมากขึ้นมาสู่พระบิดาในสวรรค์ พระเจ้ายะโฮวา.
[รูปภาพหน้า 26]
ภาพของท้องถนนในราห์เบห์