จากผู้อ่านของเรา
เอกภพ ผมต้องขอบคุณสำหรับความรู้ที่ตะลึงงันในชุดบทความเรื่อง “การเผยความลึกลับของเอกภพ.” (8 เมษายน 1992) แต่พวกเราอาศัยสิทธิอำนาจอะไรที่พูดว่า ยักษ์แดง, พัลซาร์, และหลุมดำเป็นขั้นต่าง ๆ ในช่วงชีวิต [และความตาย] ของดวงดาว? ยะซายา 40:26 กล่าวเกี่ยวกับดวงดาวว่า “ไม่มีสักดวงเดียวที่ขาดไป.”
อี. ดับบลิว., เซียร์รา ลีโอน
ข้อพระคัมภีร์นี้ไม่ได้พิจารณาประเด็นที่ว่าดวงดาวมีจุดจบด้วยมหันตภัยหรือไม่. แทนที่จะเป็นเช่นนั้น ข้อนี้กลับเน้นถึงความรู้และสติปัญญาอันไม่อาจหยั่งถึงของพระเจ้า. ในฐานะพระผู้สร้าง พระเจ้าทรงทราบสภาพของดาวแต่ละดวง. “ไม่มีดวงที่ขาดไป” จากแง่ของพระองค์.” (โปรดดู “ว็อชเทาเวอร์” 15 กันยายน 1989 หน้า 31.)—บ.ก.
ความรักในวัยรุ่น ขอบคุณมากค่ะสำหรับบทความเรื่อง “หนุ่มสาวถามว่า . . . การคุยกันนั้นผิดตรงไหน?” (8 กันยายน 1992) หนูและเด็กชายคนหนึ่งในประชาคมเคยเขียนจดหมายถึงกันหลายฉบับ. เราเคยคุยกันทางโทรศัพท์ด้วย. อย่างไรก็ดี เนื่องจากไม่ว่าหนูหรือเขายังโตไม่พอสำหรับการแต่งงาน เราได้ตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกใช้เวลาคุยกันมากถึงขนาดนั้น. หนูมีความสุขที่เห็นข้อความซึ่งแสดงว่าเราได้ทำการตัดสินใจถูกต้อง.
เอ็ม. เอ็น., ญี่ปุ่น
เหมือนกับว่าคุณอ่านใจดิฉันออก. ดิฉันเคยคิดอย่างจริงจังถึงการจะโต้ตอบจดหมายกับเด็กหนุ่มบางคน. ดิฉันเดาว่าดิฉันได้หลอกตัวเองให้คิดว่าจดหมายเหล่านี้จะมุ่งเพื่อให้กำลังใจพวกเขาอย่างเดียว. บทความของคุณมาตรงเวลาจริง ๆ.
ดี. บี., สหรัฐ
หนูอายุ 12 ปี และเขียนจดหมายถึงหลายคน. คนหนึ่งเป็นเด็กชาย. หนูไม่เคยคิดว่าจะมีความรู้สึกเชิงรักใคร่ต่อเขา แต่มีอยู่วันหนึ่งเขาเขียนมาและบอกว่าเขารักหนู! บทความของท่านมาทันเวลาพอดี!
อี. วี., สหรัฐ
การพูดต่อหน้าผู้ฟัง อยากจะออกความเห็นบ้างเกี่ยวกับบทความ “คุณสามารถพูดต่อหน้าผู้ฟังได้.” (8 สิงหาคม 1992) ผมเป็นคนขี้อายเสมอ. ในโรงเรียน น้อยครั้งที่ผมสามารถพูดต่อหน้าชั้นและในที่สุดผมเลิกเรียนเพราะความกลัวเช่นนี้. แต่เมื่อผมมาเป็นคริสเตียน ผมสมัครเข้าโรงเรียนการรับใช้ตามระบอบการของพระเจ้า และต้องพูดต่อหน้าผู้ฟัง. ไม่เป็นการง่ายเลย แต่โดยคำอธิษฐานและความตั้งใจจะเอาชนะปัญหาของผม ทีละเล็กทีละน้อยผมก็ได้ปรับปรุงตัวดีขึ้น. ผมยังรู้สึกอาย แต่ผมถึงกับได้พูดต่อหน้าผู้ฟังจำนวนมาก ณ การประชุมใหญ่ประจำปีของพยานพระยะโฮวา.
เอ. เอ็ช., บราซิล
ปรับปรุงความจำ พอดีก่อนหน้าที่ได้อ่านบทความเรื่อง “วิธีปรับปรุงความจำของคุณ” (8 สิงหาคม 1992) ดิฉันพบว่าได้ลืมอีกครั้งที่จะซื้อของบางอย่างขณะไปจ่ายตลาด. บทความนั้นชี้ถึงวิธีหลายอย่างที่ช่วยฝึกความจำของคนเรา เช่น การสร้างมโนภาพ. ตัวอย่าง การสร้างภาพวัวที่แปรงฟันเมื่อต้องซื้อนมและยาสีฟันนับว่าขบขันเป็นพิเศษ. ในวันหน้า ดิฉันจะใช้วิธีเหล่านี้และหวังว่าจะโยนรายการสำหรับซื้อของทิ้งได้.
อี. บี., เยอรมนี
จากผู้อ่าน ขอบคุณมากสำหรับบทความพิเศษ “จากผู้อ่านของเรา.” แทนจะเป็นชุดรวมของคำกล่าวที่เลือกมาสนับสนุนทัศนะของคุณ แต่ได้รวบรวมนานาประสบการณ์ของผู้คนที่กระทบจิตใจ. ความพร้อมของคุณในการพิมพ์ การวิพากษ์วิจารณ์ของผู้อ่านและ บางครั้งการปรับความเข้าใจของบรรณาธิการ เป็นข้อพิสูจน์อย่างชัดเจนถึงความถ่อมใจของคุณ.
ซี. คิว., อิตาลี