การช่วยเหลือที่ไม่คาดคิดจากตื่นเถิด!
โดยผู้เขียนตื่นเถิด! ในเบนิน
◼ ตอนที่โนเอลวัย 23 ปีตัดสินใจว่าจะเลิกเรียนต่อและมาเป็นผู้เผยแพร่เต็มเวลาของพยานพระยะโฮวา ญาติ ๆ ของเขาต่างก็สงสัยว่าเขาจะเลี้ยงดูตัวเองรอดหรือไม่. ที่จริง เขามีปัญหาในการหางานไม่เต็มเวลาที่เหมาะกับงานเผยแพร่ของเขา. ดังนั้น เมื่อวารสารตื่นเถิด! มีบทความที่เหมาะกับเวลาเรื่อง “เคล็ดลับห้าประการเพื่อจะหางานได้” โนเอลจึงตั้งใจอ่านอย่างจริงจังหลายรอบ.a บทความนี้ช่วยเขาไหม? ช่วยสิ แต่ก็ไม่ได้เป็นในวิธีที่เขาคิด.
ผู้อำนวยการโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งเห็นโนเอลไปประกาศตามบ้าน และเขาถามโนเอลว่าเป็นพยานพระยะโฮวาหรือไม่. ผู้อำนวยการคนนั้นต้องการจ้างครูอีกคนหนึ่ง และเขาสังเกตว่าการสอนของพยานพระยะโฮวามีประสิทธิภาพมาก เขาจึงถามโนเอลว่ารู้จักพยานฯ คนใดไหมที่สนใจอยากจะเป็นครู. เมื่อโนเอลตอบว่าไม่รู้ ผู้อำนวยการคนนั้นจึงถามต่อว่า “แล้วคุณล่ะ?”
โนเอลไม่เคยสอนที่โรงเรียนมาก่อน และบางครั้งเขาก็พูดติดอ่างด้วย. ในเบนิน การพูดติดอ่างถือว่าเป็นปัญหา เพราะคณะกรรมการการศึกษาเรียกร้องให้ครูต้องสอบ เพื่อยืนยันว่าพวกเขาไม่ได้พูดติดอ่าง. ผู้อำนวยการคนนั้นสัญญาว่า “เอาใบประกาศนียบัตรมาให้ได้นะ แล้วคุณจะได้งานทำ.”
โนเอลทำความก้าวหน้าเป็นอย่างดีอยู่แล้วในโรงเรียนการรับใช้ตามระบอบการของพระเจ้า ซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อปรับปรุงความสามารถด้านการพูดต่อหน้าสาธารณชน และโรงเรียนนี้ก็จัดขึ้นเป็นประจำทุกสัปดาห์ที่ประชาคมของพยานพระยะโฮวา. เขาถึงกับบรรยายสาธารณะในประชาคมของเขาเองด้วย. อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกประหม่ามากตอนที่ไปสอบ.
ผู้ควบคุมการสอบยื่นวารสารให้โนเอลเล่มหนึ่งแล้วขอให้เขาอ่านออกเสียงตรงวรรคที่มีการขีดเส้นสีแดงเอาไว้. ตาของโนเอลเบิกกว้างเมื่อมองเห็นบทความเรื่อง “เคล็ดลับห้าประการเพื่อจะหางานได้.” เขาอ่านวรรคนั้นได้อย่างคล่องแคล่วและได้รับใบประกาศนียบัตร.
ผู้ควบคุมการสอบบอกโนเอลในภายหลังว่า เขาอ่านวารสารของพยานพระยะโฮวาเป็นประจำ. เขาอธิบายว่า “วารสารนี้ให้ความรู้และเขียนได้ดีมากถึงขนาดที่ผมนำมาใช้ในการสอบอยู่บ่อย ๆ.”
โนเอลเริ่มไปสอน และผู้อำนวยการคนนั้นอยากจะจ้างเขาอีกในปีต่อไป แต่โนเอลมีแผนการอย่างอื่น. เขาได้รับเชิญให้ไปทำงานที่สำนักงานสาขาของพยานพระยะโฮวา ที่ที่เขาทำงานรับใช้อยู่ในเวลานี้.
[เชิงอรรถ]