ออสเตรเลีย: วีดีโอสอนด้วยภาพวาดเพื่อนแท้เป็นอย่างไร?
การประกาศและการสอนทั่วโลก
หมู่เกาะในมหาสมุทรแปซิฟิก
ดินแดน 29
ประชากร 40,642,855
ผู้ประกาศ 98,353
การศึกษาคัมภีร์ไบเบิล 66,022
มีความกล้าที่จะประกาศ
เอมิลีอายุ 12 ปีอยู่ที่ออสเตรเลีย วันหนึ่งครูคุยกับนักเรียนในชั้นเกี่ยวกับความสำคัญของการเลือกเพื่อนที่ดี นี่กระตุ้นให้เอมิลีเปิดวีดีโอสอนด้วยภาพวาดเพื่อนแท้เป็นอย่างไร? ให้ครูดู พอครูเปิดวีดีโอนี้ให้นักเรียนในชั้นดูพวกนักเรียนก็ตั้งหน้าตั้งตาดูและหลังจากดูจบก็คุยเรื่องนี้กันต่ออีก 1 ชั่วโมง ครูคนนี้ยังได้เอาวีดีโอไปเปิดให้นักเรียนห้องอื่นดูด้วย เอมิลีก็เลยแนะนำให้ครูและเพื่อนในชั้นรู้จักเว็บไซต์ jw.org เอมิลีบอกว่า “พระยะโฮวาให้หนูมีความกล้าที่จะเปิดเว็บไซต์ให้นักเรียนเป็นร้อยคนได้ดู พระองค์อวยพรหนูจริง ๆ ค่ะ”
งานแสดงสินค้าในที่ห่างไกล
ผู้ประกาศ 5 คนเดินทาง 9 ชั่วโมงไปตามถนนบนเขาที่ขรุขระเพื่อไปตั้งจุดแสดงหนังสือในงานแสดงสินค้าที่เมืองซูไอ ติมอร์-เลสเต เมื่อผู้คนแวะมาที่จุดแสดงหนังสือและเห็นหนังสือในภาษาถิ่นถึง 12 ภาษาก็แปลกใจเพราะไม่ค่อยมีสิ่งพิมพ์ในภาษาเหล่านี้หรือไม่มีเลยในบางภาษา ผู้หญิงคนหนึ่งเห็นชื่อจุลสารเล่มหนึ่งแล้วบอกว่า “นั่นภาษาของฉัน!” นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้อ่านหนังสือภาษาบูนากซึ่งเป็นภาษาของเธอเอง เพียง 4 วันพี่น้องเสนอสิ่งพิมพ์ไปทั้งหมด 4,571 ชิ้นและได้รับคำขอมากมายให้ไปเยี่ยมที่บ้าน ผู้สนใจส่วนใหญ่ไม่เคยเจอพยานพระยะโฮวามาก่อน เด็ก ๆ มานั่งอยู่เป็นชั่วโมงเพื่อดูวีดีโอชุดมาเป็นเพื่อนกับพระยะโฮวากันเถอะ ในภาษาเตตุมดิลี เด็กบางคนถึงกับจำเนื้อเพลงได้และร้องเพลงในวีดีโอชุดนี้อย่างสนุกสนาน
ติมอร์-เลสเต: เด็ก ๆ กำลังดูวีดีโอชุดมาเป็นเพื่อนกับพระยะโฮวากันเถอะ อย่างสนุกสนาน
“นี่เป็นสิ่งที่นักศึกษาจำเป็นต้องรู้”
ไบรอันกับร็อกแซนน์ที่เป็นมิชชันนารีขออนุญาตตั้งรถเข็นแสดงหนังสือบริเวณวิทยาลัยบนเกาะปาเลา พวกเขาได้พบกับผู้บริหารของวิทยาลัยและให้เขาดูวีดีโอเกี่ยวกับการประกาศสาธารณะของเราในเว็บไซต์ jw.org พวกเขาให้ตัวอย่างหนังสือบางเล่มที่จะวางบนรถเข็นไว้ด้วย ผู้บริหารคนนี้บอกไบรอันกับร็อกแซนน์ว่าพวกเขาต้องคุยกับผู้อำนวยการฝ่ายกิจการนักศึกษาก่อน หลังจากคุยครั้งนั้นทางวิทยาลัยก็บอกว่าต้องคุยอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คุยกับอธิการบดี
ไบรอันเล่าว่า “พวกเรากับอธิการบดีคุยกันดี แต่เขาให้เราไปคุยกับผู้บริหารคนเดิมอีกซึ่งคราวนี้เขาแนะนำให้เราทำหนังสือขออนุญาตตั้งรถเข็นมาเป็นลายลักษณ์อักษร เราท้อใจนิด ๆ เพราะติดต่อไม่ถูกคนสักทีแต่เราก็เขียน”
ปาเลา: ไบรอันกับร็อกแซนน์ได้สนทนาอย่างดีกับนักศึกษาหลายคนตอนที่ตั้งรถเข็นแสดงหนังสือบริเวณวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
ไบรอันกับร็อกแซนน์กลับไปหาอธิการบดีเพื่อติดตามผลและคิดว่าเขาคงจะปฏิเสธ ไบรอันเล่าว่า “เราแปลกใจมากเมื่ออธิการบดีบอกว่าเขาอ่านหนังสือที่เราให้แล้วและรู้สึกว่าเป็นหนังสือที่ดีเยี่ยม เขาบอกด้วยว่านี่เป็นสิ่งที่นักศึกษาจำเป็นต้องรู้” แน่นอน เขาอนุญาตให้ตั้งรถเข็น
ไบรอันเล่าต่อว่า “แล้วผู้อำนวยการฝ่ายกิจการนักศึกษาก็บอกเราว่าทุกวันอาทิตย์จะมีรถรับส่งนักศึกษาที่อยู่หอไปโบสถ์ที่พวกเขาอยากไป ‘ถ้านักศึกษาอยากจะไปโบสถ์ของคุณ ทางวิทยาลัยก็มีรถรับส่งด้วย’ ผมกับร็อกแซนน์อึ้งไปเลย ไม่ใช่แค่อนุญาตแต่วิทยาลัยยังเสนอว่าจะพานักศึกษาไปหอประชุมด้วย!”
วันแรกที่ไบรอันกับร็อกแซนน์ตั้งรถเข็นแสดงหนังสือบริเวณวิทยาลัย พวกเขาเสนอหนังสือ 65 เล่ม วารสาร 8 เล่ม จุลสาร 11 เล่มและได้สนทนาอย่างดีกับนักศึกษาหลายคน อธิการบดีและผู้อำนวยการฝ่ายกิจการนักศึกษาสนับสนุนให้ทั้งสองมาตั้งรถเข็นอีก
ลูกค้าดูวีดีโอของเรา
หลังจากประกาศช่วงเช้า ระหว่างทางที่ลิปสันสมาชิกครอบครัวเบเธลเดินทางกลับสำนักงานสาขาหมู่เกาะโซโลมอน ตอนเดินเขาได้ยินเสียงเพลงสรรเสริญพระยะโฮวาดังมาจากร้านค้าร้านหนึ่ง เขาสงสัยก็เลยเดินเข้าไป เขาแปลกใจที่เห็นกลุ่มคนที่มีทั้งผู้ใหญ่และเด็กกำลังดูทีวีที่กำลังเปิดวีดีโอเพลง 55 ที่ชื่อ “ในที่สุด ชีวิตจะไม่สิ้นสุด” ในชุดมาเป็นเพื่อนกับพระยะโฮวากันเถอะ พอเพลงจบเจ้าของร้านบอกว่า “ผมอยากให้ดูอีกเรื่องหนึ่ง” แล้วก็เปิดการ์ตูนเรื่องอย่าขโมย พอการ์ตูนจบเขาก็บอกทุกคนว่าอย่าขโมยของในร้านของเขา
ผู้คนตามเสียงวีดีโอเข้ามาในร้านอีกหลายคน เจ้าของร้านบอกพวกเขาว่า “ผมอยากให้ฟังเพลงโปรดของผมนะครับ” แล้วก็เปิดเพลง 55 อีก ต่อมาเจ้าของร้านก็เปิดวีดีโอทำไมเราน่าจะเรียนคัมภีร์ไบเบิล? และเราเรียนคัมภีร์ไบเบิลกันอย่างไร? ในภาษาพิดจินหมู่เกาะโซโลมอน
หมู่เกาะโซโลมอน: เจ้าของร้านชอบเปิดวีดีโอในเว็บไซต์ jw.org ให้ลูกค้าดู
คนในหมู่เกาะโซโลมอนไม่ค่อยมีอินเทอร์เน็ตเพราะแพงและไม่ค่อยมีผู้ให้บริการ แต่เจ้าของร้านคนนี้ที่ไม่ได้เป็นพยานพระยะโฮวาก็กำลังช่วยหว่านเมล็ดของความจริงโดยเปิดวีดีโอของเราให้คนที่เข้ามาในร้านได้ดู
เธอพบชื่อพระเจ้าในหนังสือเล่มนั้น
ทุกวันจันทร์สามีภรรยาหนุ่มสาวคู่หนึ่งมีความสุขกับการไปตั้งรถเข็นแสดงหนังสือในนูเมอา เมืองหลวงของนิวแคลิโดเนีย วันหนึ่งมีผู้หญิงท่าทางเขิน ๆ มาหยิบหนังสือคัมภีร์ไบเบิลสอนอะไรจริง ๆ? ไปเงียบ ๆ จากนั้นครึ่งชั่วโมงเธอกลับมาพร้อมหนังสือในมือ เธอพูดกับสามีภรรยาคู่นี้ว่า “พวกคุณเห็นนี่ไหม?” เธอเปิดหนังสือแล้วชี้ที่ชื่อพระยะโฮวาและบอกว่า “นี่เป็นชื่อพระเจ้า! ฉันไปค้นคว้าเรื่องพระเจ้าที่ห้องสมุดมาหลายอาทิตย์ แต่ฉันก็มาหยิบหนังสือของพวกคุณแล้วก็ไปนั่งในรถ พอเปิดหนังสือฉันเห็นชื่อพระเจ้าก่อนเลย ฉันคิดว่าควรจะกลับมาขอบคุณพวกคุณ” พี่น้องทั้งสองคุยกับผู้หญิงคนนี้อย่างออกรสและให้เธอดูภาคผนวกเรื่อง “พระนามของพระเจ้า—การใช้และความหมายของพระนาม” ในหนังสือไบเบิลสอน เธอบอกว่าอยากจะไปค้นคว้าที่ห้องสมุดก่อนแต่เธอก็รู้แล้วว่าทุกวันจันทร์พี่น้องจะตั้งรถเข็นแสดงหนังสือที่ไหน