Job

17 “Ang aking espiritu ay nalugmok,+ ang aking mga araw ay naubos;

Ang dakong libingan ay para sa akin.+

 2 Tiyak na may panlilibak sa akin,+

At ang aking mata ay tumatahan sa gitna ng kanilang mapaghimagsik na paggawi.

 3 Pakisuyo, ilagay mo ang aking panagot sa iyo.+

Sino pa ang makikipagkamay+ sa akin bilang panata?

 4 Sapagkat ang kanilang puso ay isinara mo sa pagkaunawa.+

Kaya naman hindi mo sila itinataas.

 5 Maaaring sabihin niya sa mga kasamahan na kunin ang kanilang mga bahagi,

Ngunit ang mismong mga mata ng kaniyang mga anak ay manlalabo.+

 6 At ginawa niya akong isang kasabihan+ ng mga bayan,

Anupat ako ay naging isang taong dinuduraan sa mukha.+

 7 At dahil sa kaligaligan ay lumalabo ang aking mata+

At ang lahat ng aking mga sangkap ay tulad ng anino.

 8 Ang mga taong matuwid ay tumititig sa pagkamangha rito,

At maging ang walang-sala ay nababagabag dahil sa apostata.

 9 Ang matuwid ay patuloy na nanghahawakang mahigpit sa kaniyang lakad,+

At ang may malilinis na kamay+ ay patuloy na nadaragdagan ng lakas.+

10 Gayunman, kayong lahat ay maaaring magpatuloy. Kaya halikayo, pakisuyo,

Yamang wala akong masumpungang marunong sa gitna ninyo.+

11 Ang aking mga araw ay lumipas,+ ang aking mga plano ay nasira,+

Ang mga naisin ng aking puso.

12 Ang gabi ay lagi nilang ipinapalit sa araw:+

‘Ang liwanag ay malapit dahil sa kadiliman.’

13 Kung patuloy akong maghihintay, ang Sheol ang aking bahay;+

Sa kadiliman+ ay kailangan kong ilatag ang aking higaan.

14 Sa hukay+ ay kailangan kong tumawag, ‘Ikaw ang aking ama!’

Sa uod,+ ‘Aking ina at aking kapatid na babae!’

15 Kaya nasaan nga ang aking pag-asa?+

At ang aking pag-asa—sino ang nakakakita nito?

16 Sa mga halang ng Sheol ay lulusong sila,

Kapag tayo, sama-samang lahat, ay bababa sa mismong alabok.”+