Hindi ako matahimik,

Dahil naririnig ko ang tunog ng tambuli,

Ang hudyat ng digmaan.*+

20 Sunod-sunod ang mga kapahamakang ibinabalita,

Dahil winasak ang buong lupain.

Biglang nawasak ang sarili kong mga tolda,

Sa isang iglap, ang aking mga telang pantolda.+

17 “Sabihin mo ito sa kanila,

‘Umagos nawa ang luha sa mga mata ko araw at gabi, huwag nawa itong tumigil,+

Dahil ang anak na dalaga ng bayan ko ay hinampas nang malakas+

At nasugatan nang malubha.