PROCORO

[posibleng mula sa salitang-ugat na Gr. na nangangahulugang “humayo (o, sumayaw) sa unahan bilang isang koro”].

Isa sa pitong lalaking may patotoo, puspos ng espiritu at karunungan na inatasan upang tiyakin ang pantay-pantay na pakikitungo sa araw-araw na pamamahagi ng pagkain sa unang-siglong kongregasyong Kristiyano sa Jerusalem.​—Gaw 6:1-6.