3:1

oras ng panalangin: Lumilitaw na nananalangin ang mga tao sa templo sa panahong inihahain ang pang-umaga at panggabing handog. (Exo 29:38-42; 30:7, 8) Ipinakita ni Lucas na ang “oras . . . ng paghahandog ng insenso” ay kasabay ng ‘pananalangin ng mga tao.’ (Luc 1:10) Noong ibinibigay ni Jehova ang mga tagubilin para sa pang-araw-araw na hain, inutusan niya si Haring David na organisahin ang mga saserdote at Levita para luwalhatiin, pasalamatan, at purihin Siya, at tiyak na kasama diyan ang pananalangin. (1Cr 16:4; 23:30; 2Cr 29:25, 26) Kaya talagang magkaugnay ang insenso at panalangin. (Aw 141:2; Apo 5:8; 8:3, 4) Sa oras ng panalangin, karaniwan nang nagtitipon sa mga looban ng templo ang mga tao. Malamang na ang ilan ay pumupunta doon para mapabanal ng mga saserdote sa araw na iyon, pero ang marami ay makikibahagi sa panalangin at pagsamba. (Luc 2:22-38) Ayon sa akda ng mga rabbi, nagpapalabunutan ang mga saserdote para makita kung sino sa mga hindi pa nakapaghandog ng insenso sa gintong altar ang mabibigyan ng karangalang ito na minsan lang nila tatanggapin sa buong buhay nila. Habang nagkakatipon ang lahat ng saserdote at Levita, papasok sa Banal ang napiling saserdote at kasabay nito ay mananalangin ang mga saserdote at ang bayan na nasa mga looban. Habang pumapailanlang ang mabangong usok ng insenso, patuloy na mananalangin nang tahimik ang bayan sa loob ng mga kalahating oras. (Luc 1:9, 10) Masayang magtatapos ang “oras ng panalangin,” dahil pagpapalain ang bayan (Bil 6:22-27) at isang grupo ng mga Levita ang kakanta ng awit para sa araw na iyon ng linggo.

ikasiyam na oras: Mga 3:00 n.h.—Tingnan ang study note sa Gaw 2:15.