Bagaman ang Hebreong sheʹqets ay pantanging ginagamit may kaugnayan sa “maruruming” hayop, ang salitang shiq·qutsʹ naman ay pangunahin nang ginagamit may kinalaman sa mga idolo at mga idolatrosong gawain. Noong panahon ng Pag-alis, tinagubilinan ni Jehova ang mga Israelita na itapon ang “mga kasuklam-suklam na bagay” at ang “mga karumal-dumal na idolo ng Ehipto,” ngunit hindi ito sinunod ng ibang mga indibiduwal, sa gayo’y nilapastangan nila ang pangalan ng Diyos. (Eze 20:6-9) Noong patungo na sila sa Lupang Pangako, dumaan ang Israel sa gitna ng mga bansang pagano at nakita nila ‘ang mga kasuklam-suklam na bagay at mga karumal-dumal na idolo ng mga iyon, kahoy at bato, pilak at ginto.’ Ipinag-utos sa kanila na “lubos na marimarim” sa gayong relihiyosong mga imahen bilang “bagay na nakatalaga sa pagkapuksa,” anupat hindi nila dapat ipasok ang mga iyon sa kanilang mga tirahan. (Deu 29:16-18; 7:26) Mismong ang huwad na mga diyos at mga diyosa ng mga bansang iyon, kabilang na si Milcom, o Molec, gayundin sina Kemos at Astoret, ay mga “kasuklam-suklam na bagay.” (1Ha 11:5, 7; 2Ha 23:13) Nang magsagawa ng gayong idolatriya ang Israel, ito rin ay naging kasuklam-suklam sa paningin ng Diyos, at dahil sa pagpaparungis sa templo nang dakong huli sa pamamagitan ng mga bagay na idolatroso, napoot ang Diyos sa bansang ito, na humantong sa pagkatiwangwang nito. (Jer 32:34, 35; Eze 7:20-22; Os 9:10) Sa pamamagitan ng ‘paglilingkod sa kahoy at bato,’ nasangkot sila sa “imoral na pakikipagtalik,” o espirituwal na pakikiapid, sa gayo’y naputol ang kanilang pakikipagtalastasan sa Diyos.​—Eze 20:30-32; ihambing ang Jer 13:27.

Tanging sa pamamagitan ng puspusan at may-tapang na pagkilos ng ilang hari upang maalis sa lupain ang idolatriya kung kaya nakaranas ng pagpapala ang bansang iyon sa pana-panahon. (2Ha 23:24; 2Cr 15:8-15) Nilinaw ng Diyos na ang tanging paraan upang masauli ang mga Israelita mula sa kanilang dumarating na pagkabihag at mabalik sa kanilang dating katayuan bilang kaniyang bayan ay ang lubusang paglilinis ng kanilang sarili mula sa gayong mga gawain. (Eze 11:17-21) Sa isang katulad na hula, ang mga pagtukoy kay David bilang ang hari ng nilinis na bayang iyon at ang kanilang “isang pastol” at “pinuno hanggang sa panahong walang takda” ay maliwanag na tumutukoy sa isang mas malaking katuparan sa bansa ng espirituwal na Israel, ang kongregasyong Kristiyano, sa ilalim ng pinahirang Tagapagmana ng trono ni David, si Kristo Jesus.​—Eze 37:21-25; ihambing ang Luc 1:32; Ju 10:16.

Bagaman ang mga Judio, partikular na ang kanilang relihiyosong mga lider noong naririto si Jesus sa lupa, ay maliwanag na ubod-ingat na umiwas sa anumang bagay na may kaugnayan sa literal na mga idolo, nagkasala pa rin sila ng kasuklam-suklam na mga gawain gaya ng pagsamba sa sarili, pagsuway, pagpapaimbabaw, kasakiman, at pagbubulaan, at sinabi ni Jesus na, tulad ng kanilang mga ninuno, ginawa nilang “yungib ng mga magnanakaw” ang templo. (Mat 23:1-15, 23-28; Luc 16:14, 15; ihambing ang Mat 21:13 at Jer 7:11, 30.) Ang ganitong masamang kalagayan at saloobin ng puso ay humantong sa kanilang napakatinding paghihimagsik nang itakwil nila ang mismong Anak ng Diyos, at ipinakita ni Jesus na dahil dito’y tiyak na sasapit sa kanila ang kapuksaan.​—Mat 21:33-41; Luc 19:41-44.