Lumilitaw na ang salitang Hebreo na ʼelo·himʹ (mga diyos) ay nagmula sa salitang-ugat na nangangahulugang “maging malakas.” Ang ʼElo·himʹ ay pangmaramihan ng ʼelohʹah (diyos). Kung minsan, ang pangmaramihang ito ay tumutukoy sa maraming diyos (Gen 31:30, 32; 35:2), ngunit kadalasa’y ginagamit ito bilang anyong pangmaramihan na nagpapahiwatig ng karingalan, dignidad, o kadakilaan. Ang ʼElo·himʹ ay ginagamit sa Kasulatan may kaugnayan kay Jehova mismo, sa mga anghel, sa mga idolong diyos (pang-isahan at pangmaramihan), at sa mga tao.

Kapag kumakapit kay Jehova, ang ʼElo·himʹ ay ginagamit bilang anyong pangmaramihan na nagpapahiwatig ng karingalan, dignidad, o kadakilaan. (Gen 1:1) May kinalaman dito, isinulat ni Aaron Ember: “Lubusan nang inalis ng pananalita ng L[umang] T[ipan] ang ideya ng pangmaramihan mula sa . . . [ʼElo·himʹ] (kapag ikinakapit sa Diyos ng Israel) at partikular itong ipinakikita ng bagay na halos palagi itong itinatambal sa pang-isahang pandiwang panaguri, at nilalakipan ng pang-isahang pang-uri. . . . Sa halip, ang [ʼElo·himʹ] ay dapat unawain bilang pangmaramihang nagbibigay-diin, na nagpapahiwatig ng kadakilaan at karingalan, anupat katumbas ng Ang Dakilang Diyos.”​—The American Journal of Semitic Languages and Literatures, Tomo XXI, 1905, p. 208.

Ang salitang ʼelo·himʹ ay ginagamit din upang tumukoy sa mga idolong diyos. Kung minsan, ang anyong pangmaramihang ito ay nangangahulugan lamang ng “mga diyos.” (Exo 12:12; 20:23) Kung minsan naman, ito ay anyong pangmaramihan na nagpapahiwatig ng kadakilaan at tumutukoy lamang sa iisang diyos (o diyosa). Gayunman, maliwanag na hindi mga trinidad ang mga diyos na ito.​—1Sa 5:7b (Dagon); 1Ha 11:5 (“diyosa” na si Astoret); Dan 1:2b (Marduk).