Bagaman ang mahabang pagtitiis ay isang katangian ni Jehova, palagi itong ipinakikita kasuwato ng kaniyang pangunahing mga katangian na pag-ibig, katarungan, karunungan, at kapangyarihan. (1Ju 4:8; Deu 32:4; Kaw 2:6; Aw 62:11; Isa 40:26, 29) Dapat iukol ang katarungan, una sa lahat, sa sariling pangalan ng Diyos. Ang pangalang iyon ay dapat itanyag nang higit sa lahat ng iba pang pangalan sa sansinukob, at mahalaga ito para sa ikabubuti ng lahat ng kaniyang nilalang. Ang pagpapadakila sa pangalan niya ang isa sa mga pangunahing dahilan kung bakit siya nagpapakita ng mahabang pagtitiis, gaya nga ng ipinaliwanag ng apostol na si Pablo: “Ngayon, kung ang Diyos, bagaman niloloob na ipakita ang kaniyang poot at ihayag ang kaniyang kapangyarihan, ay nagparaya taglay ang labis na mahabang pagtitiis sa mga sisidlan ng poot na ginawang karapat-dapat sa pagkapuksa, upang maihayag niya ang kayamanan ng kaniyang kaluwalhatian sa mga sisidlan ng awa, na patiuna niyang inihanda ukol sa kaluwalhatian, samakatuwid nga ay tayo, na tinawag niya hindi lamang mula sa mga Judio kundi mula rin sa mga bansa, ano ngayon?” (Ro 9:22-24) Habang nagpapakita ng mahabang pagtitiis ang Diyos, siya ay kumukuha ng isang bayan ukol sa kaniyang pangalan. At pinadadakila niya ang kaniyang sarili sa buong lupa sa pamamagitan nila.​—Gaw 15:14; 1Co 3:9, 16, 17; 2Co 6:16.

Hindi panghabang-panahon ang mahabang pagtitiis ni Jehova. Sa kabilang dako, nagpapakita ng mahabang pagtitiis ang Diyos tangi lamang kung kasuwato ito ng katarungan, katuwiran, at karunungan. Yamang ang mahabang pagtitiis ay ipinamamalas kapag may masama o nakagagalit na situwasyon, ipinakikita nito na layunin niyaon na bigyan ng pagkakataon yaong mga kasangkot sa masamang situwasyon na magbago o magpakabuti. Kapag sumapit ang mga bagay-bagay sa punto na doo’y nakikitang wala na silang pag-asang magbago, malalabag ang katarungan at katuwiran kung magpapatuloy ang mahabang pagtitiis. Sa gayon, kikilos ang Diyos ayon sa karunungan upang alisin ang masamang situwasyon. Dito nagwawakas ang kaniyang pagtitiis.

Ang isang halimbawa ng gayong pagtitimpi ng Diyos at ng pagwawakas nito ay ang pakikitungo ng Diyos sa mga tao bago ang Baha. Isang napakasamang kalagayan ang umiiral noon, at sinabi ng Diyos: “Ang aking espiritu ay hindi kikilos sa tao nang habang panahon sapagkat siya ay laman din. Kaya ang kaniyang mga araw ay aabot ng isang daan at dalawampung taon.” (Gen 6:3) Nang maglaon, may kinalaman sa pag-abuso ng Israel sa mahabang pagtitiis ni Jehova, sinabi ni Isaias: “Ngunit sila ay naghimagsik at pinagdamdam ang kaniyang banal na espiritu. Siya ngayon ay naging kaaway nila; siya ay nakipagdigma laban sa kanila.”​—Isa 63:10; ihambing ang Gaw 7:51.

Dahil dito, pinamamanhikan ang mga Kristiyano na huwag “tanggapin ang di-sana-nararapat na kabaitan ng Diyos at sumala sa layunin nito.” (2Co 6:1) Pinapayuhan sila: “Huwag ninyong pighatiin [palungkutin] ang banal na espiritu ng Diyos.” (Efe 4:30, Int) Gayundin, “Huwag ninyong patayin ang apoy ng espiritu.” (1Te 5:19) Kung gagawin nila ito, baka umabot sila sa punto ng pagkakasala at pamumusong laban sa espiritu ng Diyos, anupat sa diwa ay nilalapastangan iyon. Isa itong kaso na doo’y walang pagsisisi o kapatawaran, kundi pagkapuksa lamang.​—Mat 12:31, 32; Heb 6:4-6; 10:26-31.