(2) Ang manghahasik (Mat 13:3-8; Mar 4:3-8; Luc 8:5-8). Sa mismong ilustrasyon, walang mga pahiwatig hinggil sa pagpapakahulugan nito, ngunit ang paliwanag ay malinaw na ibinigay sa Mateo 13:18-23; Marcos 4:14-20; at Lucas 8:11-15. Pinagtuunan ng pansin ang mga kalagayang nakaaapekto sa lupa, o puso, at ang mga impluwensiyang makahahadlang sa paglaki ng binhi, o ng salita ng Kaharian.

Noong mga araw na iyon, sari-saring pamamaraan ng paghahasik ng binhi ang ginagamit. Ang isang karaniwang paraan ay ang pagdadala ng manghahasik ng isang supot ng mga binhi na nakatali sa kaniyang balikat at sa palibot ng kaniyang baywang; ang iba naman ay gumagawa ng isang lalagyan para sa mga binhi mula sa isang bahagi ng kanilang panlabas na kasuutan. Ikinakalat nila ang binhi sa pamamagitan ng pagsasaboy nito gamit ang kanilang kamay habang sila’y naglalakad. Hangga’t maaari, kaagad na tinatakpan ang binhi upang hindi ito tukain ng mga uwak. Kapag ang mang-aararo ay nag-iwan ng landas sa pagitan ng mga bukid na hindi inararo, o kung may mga binhing mahulog sa matigas na lupa sa tabi ng daan, kinakain ng mga ibon ang mga binhing nahulog doon. Ang “mga dakong mabato” ay hindi mga lugar kung saan nagkalat lamang ang mga bato sa lupa; kundi, gaya ng ipinakikita ng Lucas 8:6, ang binhi ay nahulog sa “batong-limpak,” o isang nakukubling batuhan, kung saan kaunting-kaunti ang lupa. Ang mga halamang tutubo mula sa mga binhing ito ay kaagad na malalanta sa sikat ng araw. Maliwanag na inararo naman ang lupang dating may mga tinik, ngunit hindi ito naalisan ng mga panirang-damo, anupat ang mga iyon ay tumubo at sinakal ang bagong-tanim na mga binhi. Ang nabanggit na ani ng mga binhing mabunga​—isang daang ulit, animnapung ulit, at tatlumpung ulit​—ay pawang makatuwiran. Pamilyar ang mga tagapakinig ni Jesus sa paghahasik ng binhi at sa iba’t ibang uri ng lupa.

(3) Mga panirang-damo sa gitna ng trigo (Mat 13:24-30). Nagbigay si Jesus ng paliwanag, gaya ng nakaulat sa Mateo 13:36-43, anupat pinaghambing niya ang “trigo” o “ang mga anak ng kaharian” at “ang mga panirang-damo,” “ang mga anak ng isa na balakyot.”

Ang paghahasik ng mga panirang-damo sa isang bukid ng trigo ay ginagawa ng mga kaaway sa Gitnang Silangan. Karaniwang pinaniniwalaan na ang “mga panirang-damo” na tinutukoy rito ay ang nakalalasong bearded darnel (Lolium temulentum), anupat ang nakalalasong sangkap nito ay karaniwang inaakalang nagmumula sa fungus na tumutubo sa loob ng mga binhing ito. Kahawig na kahawig ito ng trigo hanggang sa gumulang ito, ngunit sa panahong iyon ay madali na itong makilala. Kapag kinain, maaari itong magdulot ng pagkahilo at, sa ilang kalagayan, pati ng kamatayan. Yamang madaling magkasala-salabid ang mga ugat ng mga panirang-damong ito at ang mga ugat ng trigo, ang pagbunot sa mga ito bago ang pag-aani, kahit maaari nang kilalanin ang mga ito, ay hahantong sa pagkasira ng trigo.

(4) Ang butil ng mustasa (Mat 13:31, 32; Mar 4:30-32; Luc 13:18, 19). Ang paksa nito ay “ang kaharian ng langit.” Gaya ng ipinakikita sa ibang mga teksto, maaaring tumutukoy ito sa ilang pitak may kaugnayan sa Kaharian. Sa kasong ito, dalawang bagay ang itinatampok ng ilustrasyon: una, ang kamangha-manghang pagsulong ng mensahe ng Kaharian; ikalawa, ang proteksiyong ibinibigay sa mga tumatanggap sa mensahe nito.

Ang butil ng mustasa ay napakaliit kung kaya maaari itong gamitin upang tumukoy sa anumang bagay na pagkaliit-liit. (Luc 17:6) Kapag husto na ang laki, may ilang halamang mustasa na umaabot sa taas na 3 hanggang 4.5 m (10 hanggang 15 piye) at nagkakaroon ng matitibay na sanga, anupat halos nagiging “isang punungkahoy,” gaya ng sabi ni Jesus. Sa kahawig na paraan, ang kongregasyong Kristiyano ay napakaliit lamang nang magsimula ito noong Pentecostes, 33 C.E. Ngunit noong unang siglo, naging mabilis ang paglaki nito, at sa makabagong panahon, ang mga sanga ng “punungkahoy” ng mustasa ay lumago nang higit pa sa inaasahan.​—Isa 60:22.

(5) Ang lebadura (Mat 13:33). Muli, ang paksa nito ay “ang kaharian ng langit.” Ang “tatlong malalaking takal” ay tatlong saʹta, samakatuwid nga, tatlong seah, na katumbas ng mga 22 L (20 tuyong qt) ng harina. Kaunti lamang ang lebadura kung ihahambing, ngunit nakaaapekto ito sa buong limpak. Anong aspekto ng Kaharian ang inilalarawan ng ilustrasyong ito? Tulad ng lebadura, ang espirituwal na paglago may kaugnayan sa Kaharian ay kadalasang lingid sa paningin ng tao, ngunit ito’y patuluyan at laganap. Tulad ng lebadura sa malaking takal ng harina, ang pangangaral ng Kaharian na siyang dahilan ng espirituwal na paglago ay lumawak anupat ipinangangaral na sa ngayon ang Kaharian ‘hanggang sa pinakamalalayong bahagi ng lupa.’​—Gaw 1:8.

(6) Ang nakatagong kayamanan (Mat 13:44). Sinalita ni Jesus, hindi sa mga pulutong, kundi sa kaniyang mga alagad. (Mat 13:36) Gaya ng sinabi sa teksto, ang paksa ay “ang kaharian ng langit,” na nagdudulot ng kagalakan sa isa na nakasusumpong niyaon; hinihiling nito na gumawa siya ng mga pagbabago sa kaniyang buhay at hanapin muna ang Kaharian, anupat isinusuko ang lahat alang-alang dito.

(7) Ang mangangalakal na naghahanap ng mga perlas (Mat 13:45, 46). Sinalita ni Jesus sa kaniyang mga alagad. Inihalintulad niya ang Kaharian ng langit sa isang mainam na perlas na gayon na lamang ang halaga anupat ipinagbili ng isang tao ang lahat ng kaniyang pag-aari upang matamo iyon.

Ang mga perlas ay mahahalagang hiyas na matatagpuan sa mga kabibi ng mga talaba at ng iba pang mga mulusko. Gayunman, hindi lahat ng perlas ay “maiinam”; maaaring ang iba ay hindi malinaw na puti, kundi dilaw, o baka medyo maitim pa nga, o maaaring hindi makinis. Sa sinaunang mga tao sa Gitnang Silangan, ang perlas ay lubhang pinahahalagahan at nakapagdudulot ng kaluguran sa may-ari nito. Sa ilustrasyong ito, ang mangangalakal ay naghahanap ng mga perlas; naunawaan niya ang nakahihigit na halaga ng perlas na ito at handa siyang magpakahirap na gawin at ibigay ang lahat upang matamo iyon.​—Ihambing ang Luc 14:33; Fil 3:8.

(8) Ang lambat na pangubkob (Mat 13:47-50). Sa ilustrasyong ito, inilalarawan ni Jesus ang pagbubukod, o pagpili, sa mga hindi karapat-dapat sa kaharian ng langit. Tinutukoy ng talata 49 ang “katapusan ng sistema ng mga bagay” bilang panahon kung kailan aabot sa kasukdulan ang katuparan nito.

Ang lambat na pangubkob ay isang lambat na yari sa mga lubid o mga panaling lino at dinisenyong hilahin sa sahig ng katubigan. Sa pamamagitan nito, lahat ng uri ng isda ay matitipon. Angkop na angkop ang ilustrasyong ito sa mga alagad ni Jesus yamang ang ilan sa kanila ay mga mangingisda. Alam na alam nila na may mga isdang di-karapat-dapat at kailangang itapon yamang, palibhasa’y walang mga palikpik at kaliskis, ang mga ito’y marumi at hindi maaaring kainin, ayon sa Kautusang Mosaiko.​—Lev 11:9-12; Deu 14:9, 10.

(9) Ang walang-awang alipin (Mat 18:23-35). Inilalahad sa Mateo 18:21, 22 ang kalagayang nag-udyok kay Jesus upang gamitin ang ilustrasyong ito, at sinasabi sa talata 35 ang pagkakapit nito. Pinatitingkad nito kung gaano kaliit ang mga utang sa atin ng ating kapuwa kung ihahambing sa pagkakautang natin sa Diyos. Bilang mga taong makasalanan na ang napakalaking pagkakautang ay pinatatawad ng Diyos sa pamamagitan ng hain ni Kristo, idiniriin sa atin ng ilustrasyong ito ang pangangailangang magpatawad sa maituturing na maliliit na pagkakasala sa atin ng ating kapuwa.

Ang isang denario ay katumbas ng kabayaran sa maghapong paggawa; kaya ang 100 denario, ang mas maliit na utang, ay katumbas ng mga isang katlo ng isang-taóng kabayaran. Ang sampung libong talentong pilak, ang mas malaking utang, ay katumbas ng 60 milyong denario, o kabayarang mangangailangan ng libu-libong haba ng buhay upang maipon. Makikita kung gaano kalaki ang pagkakautang na ito sa hari sa bagay na, ayon kay Josephus, noong kaniyang mga araw, ang mga teritoryo ng Judea, Idumea, at Samaria at ang ilang lunsod ay sama-samang nagbabayad ng mga buwis na nagkakahalaga ng 600 talento bawat taon; ang Galilea at Perea naman ay nagbabayad ng 200. Sinabi mismo ni Jesus (sa talata 35) ang simulaing ipinahayag sa talinghaga: “Sa katulad na paraan din makikitungo sa inyo ang aking makalangit na Ama kung hindi kayo magpapatawad mula sa inyong mga puso, ang bawat isa sa kaniyang kapatid.”

(14) Ang malaking hapunan (Luc 14:16-24). Ibinibigay ng mga talata 1-15 ang tagpo; sa isang kainan, ang ilustrasyong ito ay inilahad sa isang kapuwa panauhin na nagsabi: “Maligaya siya na kumakain ng tinapay sa kaharian ng Diyos.”

Noon, kaugaliang ipagbigay-alam sa mga patiunang inanyayahan sa isang piging kung nakahanda na ang kainan. Mas pinili niyaong mga tumanggi sa malaking hapunan na ito ang magtaguyod ng ibang mga interes na karaniwa’y waring makatuwiran. Gayunman, ipinakikita ng kanilang pagtugon na talagang hindi nila gustong pumaroon, ni mayroon man silang wastong pagpapakundangan para sa punong-abala. Karamihan niyaong mga inanyayahan nang maglaon​—ang mga dukha, mga lumpo, mga pilay, mga bulag, at ang iba pa na dinala roon noong bandang huli​—ay mga taong itinuturing ng sanlibutan sa pangkalahatan bilang mga di-karapat-dapat.​—Ihambing ang talata 13.