Naging kuwalipikado pa rin kahit kimi. Ngunit si Moises ay kimi, anupat nangatuwirang hindi siya matatas magsalita. Dito ay makikitang nagbago na si Moises kung ikukumpara noong magprisinta siyang maging tagapagligtas ng Israel 40 taon na ang nakararaan. Patuloy siyang nangatuwiran kay Jehova, anupat nang dakong huli ay hiniling niya kay Jehova na huwag sa kaniya ibigay ang atas na iyon. Bagaman ikinagalit ito ng Diyos, hindi niya itinakwil si Moises kundi inatasan ang kapatid ni Moises na si Aaron bilang tagapagsalita. Kaya kung paanong si Moises ang kinatawan ng Diyos, si Moises naman ang magiging gaya ng “Diyos” kay Aaron, na magsasalita bilang kinatawan niya. Sa sumunod na pakikipagkita sa matatandang lalaki ng Israel at mga pakikipagharap kay Paraon, lumilitaw na ibinigay ng Diyos kay Moises ang mga tagubilin at mga utos at itinawid naman ni Moises ang mga ito kay Aaron, anupat si Aaron ang aktuwal na nagsalita sa harap ni Paraon (isang kahalili ng Paraon na tinakasan ni Moises 40 taon na ang nakararaan). (Exo 2:23; 4:10-17) Nang maglaon, tinukoy ni Jehova si Aaron bilang “propeta” ni Moises, nangangahulugan na kung paanong si Moises ay propeta ng Diyos, na tinatagubilinan niya, si Aaron naman ay dapat tagubilinan ni Moises. Gayundin, sinabihan si Moises na siya ay ginawang “Diyos kay Paraon,” samakatuwid nga, binigyan ng Diyos ng kapangyarihan at awtoridad kay Paraon, kung kaya hindi na niya dapat katakutan ang hari ng Ehipto.​—Exo 7:1, 2.

Bagaman sinaway siya, hindi kinansela ng Diyos ang atas ni Moises dahil sa pag-aatubili nitong tanggapin ang napakabigat na pananagutan bilang tagapagligtas ng Israel. Hindi tumutol si Moises dahil sa katandaan, bagaman 80 taóng gulang na siya noon. Pagkaraan ng 40 taon, sa edad na 120 taon, taglay pa rin ni Moises ang kaniyang kasiglahan at malinaw na pag-iisip. (Deu 34:7) Sa kaniyang 40-taóng pamamalagi sa Midian, nagkaroon si Moises ng maraming panahon upang magbulay-bulay, at nakita niya ang pagkakamaling nagawa niya sa pagsisikap na iligtas ang mga Hebreo sa sarili niyang pagkukusa. Nakilala niya ngayon ang mga kakulangan niya noon. At pagkaraan ng mahabang panahon na doo’y wala siyang anumang pakikipag-ugnayan sa publiko, tiyak na nagulat siya nang biglang ialok sa kaniya ang gayong atas.

Nang maglaon ay sinasabi sa atin ng Bibliya: “Ang lalaking si Moises ay totoong pinakamaamo sa lahat ng taong nasa ibabaw ng lupa.” (Bil 12:3) Bilang isang taong maamo, kinilala niya na siya ay isang tao lamang, anupat di-sakdal at may mga kahinaan. Hindi niya ipinagpilitan ang kaniyang sarili bilang di-malulupig na lider ng Israel. Nagpakita siya, hindi ng pagkatakot kay Paraon, kundi ng lubos na kabatiran sa kaniya mismong mga limitasyon.

Nangailangan ng lakas ng loob at pananampalataya upang makaharap kay Paraon. Dahil lamang sa lakas ni Jehova at sa pagkilos ng kaniyang espiritu sa kanila kung kaya nagampanan nina Moises at Aaron ang atas na ibinigay sa kanila. Ilarawan sa isip ang korte ni Paraon, ang hari ng kinikilalang kapangyarihang pandaigdig nang panahong iyon. Sa gitna ng napakaringal na kapaligiran, ang palalong si Paraon, ipinapalagay na isang diyos mismo, ay napalilibutan ng kaniyang mga tagapayo, mga kumandante ng militar, mga bantay, at mga alipin. Naroon din ang mga lider ng relihiyon, ang mga mahikong saserdote, na nangunguna sa pagsalansang kay Moises. Bukod kay Paraon, ang mga lalaking ito ang pinakamakapangyarihang mga tao sa kaharian. Ang kahanga-hangang hanay na ito ay handang sumuporta kay Paraon at sa mga diyos ng Ehipto. At maraming beses na humarap sina Moises at Aaron kay Paraon, anupat sa bawat pagkakataon ay lalo pang tumitigas ang puso ni Paraon, sapagkat determinado siyang panatilihin sa kaniyang kontrol ang pinakikinabangan niyang mga aliping Hebreo. Sa katunayan, matapos ipatalastas ang ikawalong salot, ipinagtabuyan sina Moises at Aaron mula sa harap ni Paraon, at pagkatapos ng ikasiyam na salot ay binantaan silang huwag nang tangkaing makita pang muli ang mukha ni Paraon kung ayaw nilang mamatay.​—Exo 10:11, 28.

Kung iisipin natin ang mga bagay na ito, mauunawaan natin kung bakit paulit-ulit na humiling si Moises kay Jehova ng katiyakan at lakas. Ngunit dapat pansinin na palagi niyang ginagawa kung ano ang mismong iniutos ni Jehova. Hindi niya binawasan ng isa mang salita ang iniutos ni Jehova sa kaniya na sabihin kay Paraon, at napakahusay ng pangunguna ni Moises anupat, noong panahon ng ikasampung salot, “ginawa ng lahat ng mga anak ni Israel ang gaya ng iniutos ni Jehova kay Moises at kay Aaron. Gayung-gayon ang ginawa nila.” (Exo 12:50) Inihaharap si Moises sa mga Kristiyano bilang isang halimbawa ng namumukod-tanging pananampalataya. Sinabi ng apostol na si Pablo: “Sa pananampalataya ay iniwan niya ang Ehipto, ngunit hindi natakot sa galit ng hari, sapagkat nagpatuloy siyang matatag na parang nakikita ang Isa na di-nakikita.”​—Heb 11:27.

Bago ang ikasampung salot, si Moises ay nagkapribilehiyong pasinayaan ang Paskuwa. (Exo 12:1-16) Sa Dagat na Pula, kinailangang harapin ni Moises ang iba pang mga reklamo ng bayan, na waring nasukol na at malapit nang pagpapatayin. Ngunit nagpakita siya ng pananampalataya ng isang tunay na lider sa ilalim ng makapangyarihang kamay ni Jehova, anupat tiniyak sa Israel na pupuksain ni Jehova ang tumutugis na hukbong Ehipsiyo. Lumilitaw na sa krisis na ito ay tumawag siya kay Jehova, sapagkat sinabi sa kaniya ng Diyos: “Bakit patuloy kang dumaraing sa akin?” Pagkatapos ay inutusan ng Diyos si Moises na itaas ang tungkod nito at iunat ang kamay nito sa dagat at hawiin iyon. (Exo 14:10-18)

Isang karapat-dapat na tagapamagitan. Maraming beses na umahon si Moises sa Bundok Horeb, anupat sa dalawang pagkakataon ay nanatili siya roon nang 40 araw at gabi. (Exo 24:18; 34:28) Pagkatapos ng una sa mga pagkakataong iyon ay bumalik siya na may dalang dalawang tapyas na bato na “sinulatan ng daliri ng Diyos,” na naglalaman ng “Sampung Salita” o Sampung Utos, ang mga saligang kautusan ng tipang Kautusan. (Exo 31:18; Deu 4:13) Sa unang pagkakataong iyon ay ipinakita ni Moises na siya ay talagang kuwalipikado bilang tagapamagitan ni Jehova at ng Israel at lider ng dakilang bansang ito na marahil ay may tatlong milyon katao o higit pa. Noong nasa bundok si Moises, ipinaalam ni Jehova sa kaniya na ang bayan ay nagsagawa ng idolatriya at sinabi ni Jehova: “Ngayon ay pabayaan mo ako, upang lumagablab ang aking galit laban sa kanila at malipol ko sila, at gagawin kitang isang dakilang bansa.” Isiniwalat ng kaagad na tugon ni Moises na ang pagpapabanal sa pangalan ni Jehova ang pinakamahalaga sa kaniya​—na siya ay walang anumang pag-iimbot at hindi naghahangad ng katanyagan para sa kaniyang sarili. Hindi siya humiling ng anuman para sa kaniyang sarili kundi sa halip ay nagpakita siya ng pagkabahala sa pangalan ni Jehova na kamakailan ay dinakila Niya sa pamamagitan ng himala sa Dagat na Pula, at ng pagpapahalaga sa pangako ng Diyos kina Abraham, Isaac, at Jacob. Bilang pagsang-ayon sa pakiusap ni Moises, hindi nilipol ni Jehova ang bayan. Dito ay makikita natin na itinuring ni Jehova na lubusang nagagampanan ni Moises ang papel nito bilang tagapamagitan at na iginalang Niya ang kaayusan na doo’y inatasan niya si Moises sa katungkulang iyon. Sa gayon, si Jehova ay “nagbago ng isip tungkol sa kasamaan na sinalita niyang gagawin sa kaniyang bayan”​—samakatuwid nga, dahil sa nagbagong mga kalagayan, binago niya ang kaniyang saloobin may kinalaman sa pagpapasapit ng kasamaan sa kanila.​—Exo 32:7-14.

Ang sigasig ni Moises sa tunay na pagsamba habang naglilingkod siya bilang kinatawan ng Diyos ay natanghal nang bumaba siya mula sa bundok. Nang makita niya ang mga idolatrosong walang-taros sa pagsasaya, inihagis niya ang mga tapyas, anupat nabasag ang mga ito, at nanawagan siya kung sino ang papanig kay Jehova. Nakiisa kay Moises ang tribo ni Levi, at inutusan niya silang patayin ang mga nagsasagawa ng huwad na pagsamba. Dahil dito ay mga 3,000 lalaki ang napatay. Pagkatapos ay bumalik siya kay Jehova, kinilala ang malaking pagkakasala ng bayan, at nakiusap: “Ngunit ngayon kung pagpapaumanhinan mo ang kanilang kasalanan,​—at kung hindi, pawiin mo ako, pakisuyo, mula sa iyong aklat na isinulat mo.” Hindi minasama ng Diyos ang pakiusap ni Moises para sa kanila, kundi sumagot siya: “Ang sinumang nagkasala laban sa akin, papawiin ko siya mula sa aking aklat.”​—Exo 32:19-33.

Sa maraming pagkakataon ay kinatawanan ni Moises ang panig ni Jehova sa tipan, anupat iniutos ang pagsasagawa ng tunay at malinis na pagsamba at inilapat ang kahatulan sa mga masuwayin. Maraming beses din siyang namagitan para sa bansa, o sa mga indibiduwal, upang hindi sila lipulin ni Jehova.​—Bil 12; 14:11-21; 16:20-22, 43-50; 21:7; Deu 9:18-20.

Hindi Mapag-imbot; Mapagpakumbaba; Maamo. Pangunahin nang interesado si Moises sa pangalan ni Jehova at sa Kaniyang bayan. Dahil dito, hindi siya naghangad ng kaluwalhatian o posisyon. Nang ang espiritu ni Jehova ay mapasa ilang lalaki sa kampo at nagsimula silang gumanap bilang mga propeta, gusto silang pigilan ng katulong ni Moises na si Josue, maliwanag na dahil inaakala niyang nakababawas ito sa kaluwalhatian at awtoridad ni Moises. Ngunit tumugon si Moises: “Naninibugho ka ba para sa akin? Huwag, nais ko nga na ang buong bayan ni Jehova ay maging mga propeta, sapagkat kung gayon ay ilalagay ni Jehova sa kanila ang kaniyang espiritu!”​—Bil 11:24-29.

Bagaman siya ang inatasan ni Jehova bilang lider ng dakilang bansa ng Israel, si Moises ay handang tumanggap ng payo mula sa iba, lalo na kung ito ay kapaki-pakinabang sa bansa. Di-nagtagal pagkaalis ng mga Israelita sa Ehipto, dinalaw ni Jetro si Moises, at kasama nito ang asawa at mga anak ni Moises. Nakita ni Jetro kung gaano kahirap ang trabaho ni Moises, anupat pagod na pagod ito sa pag-aasikaso sa mga suliranin ng lahat ng pumaparoon sa kaniya. Iminungkahi nito ang isang sistematikong kaayusan na doo’y iaatas ni Moises sa iba ang ilang pananagutan, upang pagaanin ang kaniyang pasan. Pinakinggan ni Moises ang payo ni Jetro, tinanggap ito, at inorganisa ang bayan sa libu-libo, daan-daan, lima-limampu, at sampu-sampu, na may isang pinuno sa bawat pangkat bilang hukom. Tanging ang mahihirap na usapin ang dadalhin kay Moises. Kapansin-pansin din na nang ipaliwanag ni Moises kay Jetro ang kaniyang ginagawa, sinabi niya: “Kapag may bumangong usapin sa [bayan], iyon ay ilalapit sa akin at ako ay hahatol sa pagitan ng isang partido at ng kabila, at ipakikilala ko ang mga pasiya ng tunay na Diyos at ang kaniyang mga kautusan.” Dito ay ipinahiwatig ni Moises na may tungkulin siyang humatol, hindi ayon sa kaniyang sariling mga ideya, kundi ayon sa mga pasiya ni Jehova at na may pananagutan din siyang tulungan ang bayan na malaman at makilala ang mga kautusan ng Diyos.​—Exo 18:5-7, 13-27.

Paulit-ulit na tinukoy ni Moises si Jehova, at hindi ang kaniyang sarili, bilang ang tunay na Lider. Nang magreklamo ang bayan tungkol sa pagkain, sinabi ni Moises sa kanila: “Ang inyong mga bulung-bulungan ay hindi laban sa amin [kina Moises at Aaron], kundi laban kay Jehova.” (Exo 16:3, 6-8) Posibleng dahil nadama ni Miriam na baka maging mas prominente kaysa sa kaniya ang asawa ni Moises, siya at si Aaron ay nagsimulang magsalita nang may paninibugho at kawalang-galang laban kay Moises at sa awtoridad nito. Ipinakikita ng ulat na ang kanilang pananalita ay talagang kasuklam-suklam sapagkat sa puntong iyon ay sinasabi nito: “Ang lalaking si Moises ay totoong pinakamaamo sa lahat ng taong nasa ibabaw ng lupa.” Lumilitaw na atubili si Moises na kontrahin sila, anupat may-kaamuang tiniis ang pang-aabuso. Ngunit ikinagalit ni Jehova ang pagkuwestiyon nilang ito, na sa katunayan ay isang lantarang pang-iinsulto kay Jehova mismo. Inasikaso niya ang usapin at nilapatan si Miriam ng matinding parusa. Dahil sa pag-ibig ni Moises sa kaniyang kapatid, namagitan siya para rito at bumulalas: “O Diyos, pakisuyo! Pagalingin mo siya, pakisuyo!”​—Bil 12:1-15.

Masunurin, Mapaghintay kay Jehova. Naging mapaghintay si Moises kay Jehova. Bagaman tinatawag siyang tagapagbigay-kautusan sa Israel, kinilala niya na ang mga kautusan ay hindi nagmula sa kaniya. Hindi niya basta ipinilit ang anumang maibigan niya, anupat nagpapasiya sa mga bagay-bagay ayon sa kaniyang sariling kaalaman. Sa legal na mga usapin na wala pang saligan o doo’y hindi niya lubusang maunawaan kung paano ikakapit ang kautusan, isinasangguni niya ang bagay na iyon kay Jehova upang makapagtatag ng isang hudisyal na pasiya. (Lev 24:10-16, 23; Bil 15:32-36; 27:1-11) Maingat niyang isinasagawa ang mga tagubilin. Ang masalimuot na gawain ng pagtatayo ng tabernakulo at paggawa ng mga kagamitan nito at ng mga kasuutan ng saserdote ay masusing pinangasiwaan ni Moises. Ang ulat ay nagsasabi: “At ginawa ni Moises ang ayon sa lahat ng iniutos ni Jehova sa kaniya. Gayung-gayon ang ginawa niya.” (Exo 40:16; ihambing ang Bil 17:11.) Madalas din nating mababasa na ang iba pang mga bagay ay isinagawa “gaya ng iniutos ni Jehova kay Moises.” (Exo 39:1, 5, 21, 29, 31, 42; 40:19, 21, 23, 25, 27, 29) Naging kapaki-pakinabang sa mga Kristiyano na gayon ang ginawa niya, sapagkat sinabi ng apostol na si Pablo na ang mga bagay na ito ay “isang anino” at isang ilustrasyon ng makalangit na mga bagay.​—Heb 8:5.