Mula nang panahong iyon hanggang noong sumapit ang Baha, walang anumang pahiwatig sa Bibliya na ang tao ay kumain ng karne ng mga hayop. Totoo, noon ay may binanggit na malilinis at maruruming hayop, ngunit maliwanag na ito’y may kinalaman sa mga hayop na para sa paghahain.​—Gen 7:2.

Nang utusan si Noe na maglulan ng mga hayop sa arka, sinabi ni Jehova sa kaniya: “Kung tungkol sa iyo, kumuha ka para sa iyo ng lahat ng uri ng pagkain na nakakain; at tipunin mo iyon sa iyo, at iyon ay magsisilbing pagkain para sa iyo at para sa kanila,” anupat muli, waring ang tinutukoy na pagkain para sa mga tao at sa mga hayop na inilulan sa arka ay yaong mula sa mga pananim. (Gen 6:21) Pagkatapos ng Baha, pinahintulutan ni Jehova na kumain ng laman o karne ang tao, anupat sinabi Niya: “Bawat gumagalang hayop na buháy ay magiging pagkain para sa inyo. Gaya ng luntiang pananim, ibinibigay kong lahat iyon sa inyo. Tanging ang laman na kasama ang kaluluwa nito​—ang dugo nito​—ang huwag ninyong kakainin.”​—Gen 9:3, 4.

Laman, o Karne, Bilang Pagkain. Pagkatapos ng Baha, sinabi ng Diyos kay Noe na, bukod sa mga pananim, maaari na niyang gamitin bilang pagkain ang bawat gumagalang hayop na buháy. (Gen 9:3, 4) Gayunman, sa ilalim ng Kautusan, ang mga Israelita ay nilimitahang kumain lamang ng mga hayop na itinakda bilang malilinis. Nakatala ang mga ito sa Levitico, kabanata 11, at Deuteronomio, kabanata 14. Sa pangkalahatan, hindi gaanong kumakain ng karne ang karaniwang mga tao. Ngunit paminsan-minsan, isang kambing o isang kordero ang pinapatay bilang haing pansalu-salo o bilang pagtanggap sa isang panauhin. (Lev 3:6, 7, 12; 2Sa 12:4; Luc 15:29, 30) Mga alagang baka naman ang ipinapapatay ng mga mariwasa. (Gen 18:7; Kaw 15:17; Luc 15:23) Ang ilang uri ng pinangangasong hayop, gaya ng lalaking usa, gasela, maliit na usa, mailap na kambing, antilope, torong gubat, at gamusa, ay kinakain, at ang karne ng mga ito ay iniihaw o inilalaga. (Gen 25:28; Deu 12:15; 14:4, 5) Mahigpit na ipinagbawal ang pagkain ng dugo, gayundin ang pagkain ng taba.​—Lev 7:25-27.

Kinakain din noon ang mga ibon. Sa ilang, makahimalang pinaglaanan ng pugo ang mga Israelita. (Bil 11:31-33) Kabilang sa malilinis na ibon ang mga kalapati, mga batu-bato, mga perdis, at mga maya. (1Sa 26:20; Mat 10:29) Bukod diyan, nagsilbi ring pagkain ang mga itlog.​—Isa 10:14; Luc 11:11, 12.

Kabilang ang balang sa mga nakakaing kulisap, anupat ito at ang pulot-pukyutan ang naging pagkain ni Juan na Tagapagbautismo. (Mat 3:4) Sa ngayon, kumakain ng balang ang ilang Arabe. Karaniwan na, pagkatapos itong alisan ng ulo, mga paa, at mga pakpak, babalutan ito ng giniling na binutil at ipiprito sa langis o sa mantikilya.

Makahuhuli ng mga isda sa Mediteraneo at gayundin sa Dagat ng Galilea. Mga mangingisda ang ilan sa mga apostol ni Jesu-Kristo, at noong isang pagkakataon, matapos siyang buhaying-muli, nagluto si Jesus ng ilang isda sa ibabaw ng nagbabagang uling para sa kaniyang mga alagad. (Ju 21:9) Pinatutuyo rin noon ang mga isda, anupat nagsilbing kumbinyenteng pagkain ng mga manlalakbay. Malamang na pinatuyong isda ang ginawa ni Jesus sa dalawang makahimalang pagpapakain niya ng karamihan. (Mat 15:34; Mar 6:38) Ang isa sa mga pintuang-daan ng Jerusalem ay pinanganlang Pintuang-daan ng mga Isda, malamang na nagpapahiwatig na may pamilihan ng isda sa lugar na iyon o malapit doon. (Ne 3:3) Noong mga araw ni Nehemias, ang mga taga-Tiro ay nangalakal ng mga isda sa Jerusalem.​—Ne 13:16.