(15) Ang nawawalang tupa (Luc 15:3-7). Ipinakikita ng Lucas 15:1, 2 na ibinigay ang ilustrasyong ito udyok ng pagbubulung-bulungan ng mga Pariseo at mga eskriba dahil tinanggap ni Jesus ang mga makasalanan at mga maniningil ng buwis. Iniuulat din ng Mateo 18:12-14 ang isang katulad na ilustrasyong ginamit naman sa ibang pagkakataon.

Ang mga maniningil ng buwis, partikular na yaong mga Judio, ay kinapootan dahil hanapbuhay nila ang mangolekta ng buwis para sa kinapopootang mga Romano. Pinakitunguhan sila nang may panlilibak. Ang ilustrasyon ni Jesus may kinalaman sa nawawalang tupa ay ilustrasyong madaling makikilala ng kaniyang mga tagapakinig sa kanilang pang-araw-araw na buhay. Walang kalaban-laban ang isang nawawalang tupa; ang pastol ang siyang kailangang maghanap upang makuha itong muli. Ang kagalakan sa langit dahil sa makasalanan na nagsisisi ay kabaligtarang-kabaligtaran ng pagbubulung-bulungan ng mga eskriba at mga Pariseo dahil sa pagmamalasakit na ipinakita ni Jesus para sa gayong mga tao.

(16) Ang nawawalang baryang drakma (Luc 15:8-10). Ang tagpo ay makikita sa Lucas 15:1, 2, at ang ilustrasyong ito ay karaka-rakang kasunod ng ilustrasyon hinggil sa nawawalang tupa. Ipinakikita ng talata 10 ang pagkakapit.

Ang isang drakma ay nagkakahalaga ng 65 sentimo [U.S.], halos isang-araw na kabayaran. Gayunman, maaaring may espesyal na halaga ang nawawalang baryang ito bilang isa sa sampu na bumubuo sa isang set, anupat marahil ay minana pa ito o bahagi ng isang minamahalagang tuhog ng mga baryang ginagamit bilang kagayakan. Kailangang magsindi ng lampara upang maghanap, sapagkat kadalasa’y maliit lamang ang pasukan ng liwanag sa mga tahanan, kung mayroon man; at mapadadali ang paghahanap kung magwawalis, yamang ang sahig ay karaniwan nang yari sa luwad.

(17) Ang alibughang anak (Luc 15:11-32). Nagbulung-bulungan ang mga Pariseo at mga eskriba dahil tinanggap ni Jesus ang mga maniningil ng buwis at mga makasalanan at kumain siyang kasama nila. Tumugon si Jesus sa pamamagitan ng paglalahad ng mga ilustrasyon ng nawawalang tupa at ng nawawalang barya, na sinundan naman ng talinghagang ito.

Sang-ayon sa kautusang Judio, ang mana ng nakababatang anak ay kalahati ng mana ng nakatatandang kapatid. (Deu 21:17) Kung paanong ang nakababatang anak ay pumaroon sa isang malayong lupain, gayundin naman sa pangmalas ng mga Judio ay iniwan sila ng mga maniningil ng buwis upang maglingkod para sa Roma. Kasuklam-suklam para sa isang Judio ang mapilitang mag-alaga ng baboy, yamang ayon sa Kautusan, ang mga hayop na ito ay marurumi. (Lev 11:7) Nang siya’y umuwi, hiniling ng nakababatang anak na tanggapin siya, hindi bilang anak, kundi gaya ng isang taong upahan. Ang gayong tao ay hindi man lamang sakop ng lupaing ari-arian ng panginoon na gaya ng mga alipin, kundi isang tagalabas na inupahang magtrabaho, kadalasa’y nang arawan lamang. (Mat 20:1, 2, 8) Ang ama ay nagpakuha ng isang mahabang damit, ang pinakamainam, para sa nakababatang anak. Hindi ito basta isang simpleng piraso ng pananamit, kundi malamang na isang uri ng kasuutang may magagarbong burda na ibinibigay sa isang panauhing pandangal. Posibleng ang singsing at mga sandalyas ay palatandaan ng dignidad at ng isang taong malaya.

(22) Ang Pariseong mapagmatuwid sa sarili at ang nagsisising maniningil ng buwis (Luc 18:9-14). Ang tagpo ng ilustrasyong ito ay makikita sa talata 9 samantalang ang layunin ay nasa talata 14.

Yaong mga pumaparoon sa templo upang manalangin ay hindi pumapasok sa dakong Banal o sa Kabanal-banalan, ngunit pinahihintulutan silang pumasok sa mga loobang nasa palibot. Malamang na ang mga lalaking ito, mga Judio, ay nakatayo sa looban na nasa dakong labas, ang Looban ng mga Babae, gaya ng tawag dito. Ang mga Pariseo ay mayayabang at mapagmatuwid sa sarili, anupat hinahamak nila ang ibang tao. (Ju 7:47, 49) Nag-aayuno sila nang makalawang ulit sa isang linggo, bagaman hindi ito kahilingan ng Kautusang Mosaiko. Iniuulat na pinipili nila itong gawin kapag ordinaryong mga araw ng palengke kung kailan maraming tao sa bayan, kapag may pantanging mga serbisyo na idinaraos sa mga sinagoga, at kapag nagtitipon ang lokal na Sanedrin; upang mapagmasdan ng iba ang kanilang kabanalan. (Mat 6:16; ihambing ang 10:17, tlb sa Rbi8) Maaaring pumaroon sa templo ang mga Judiong maniningil ng buwis, ngunit kinapopootan sila dahil sa paglilingkod nila sa Roma.