(1) Para sa kasalanan ng mataas na saserdote, na nagdadala ng pagkakasala sa bayan (Lev 4:3): Ang mataas na saserdote ay magdadala ng isang toro at ipapatong niya ang kaniyang kamay sa ulo ng toro; papatayin ang toro; dadalhin sa loob ng Dakong Banal ang dugo nito at iwiwisik iyon sa harap ng kurtina; papahiran ng dugo ang mga sungay ng altar ng insenso, anupat ang matitira ay ibubuhos sa paanan ng altar ng handog na sinusunog; ang taba (gaya sa mga handog na pansalu-salo) ay susunugin sa ibabaw ng altar ng handog na sinusunog (Lev 4:4-10); at ang bangkay (kasama ang balat) ay susunugin sa isang dakong malinis sa labas ng lunsod, kung saan inilalagay ang mga abo ng altar. (Lev 4:11, 12)

Ang kasalanang nagawa ng isang mataas na saserdote samantalang siya’y opisyal na nakaupo at nanunungkulan bilang kinatawan ng buong bansa sa harap ni Jehova ay nagdadala ng pagkakasala sa buong kapulungan. Maaaring ang kasalanang ito ay isang kamalian, gaya halimbawa ng pagkakamali sa paghatol, sa pagkakapit ng Kautusan, o sa pag-aasikaso sa isang tanong na may pambansang kahalagahan. Para sa kasalanang ito, at para sa kasalanan ng buong kapulungan, ang pinakamahalagang hain, samakatuwid nga, isang toro, ang hinihiling.​—Lev 4:3, 13-15.

Kung ang inihahandog na mga handog ukol sa kasalanan ay para sa mga indibiduwal, ang dugo ay hanggang sa altar lamang dinadala. Subalit, sa mga kaso ng kasalanan ng mataas na saserdote at ng buong kapulungan, ang dugo ay dinadala rin sa loob ng Dakong Banal, na unang silid ng santuwaryo, at iwiniwisik ito sa harap ng kurtina, na sa kabilang panig niyao’y ‘tumatahan’ si Jehova, anupat kinakatawanan siya ng isang makahimalang liwanag sa ibabaw ng kaban ng tipan sa Kabanal-banalan. (Tanging ang dugo ng mga handog ukol sa kasalanan, na palagiang inihahandog sa Araw ng Pagbabayad-Sala, ang dinadala sa loob ng Kabanal-banalan, na ikalawang silid; Lev 16.) Hindi maaaring kainin ng sinumang saserdote ang alinmang bahagi ng mga handog na ang dugo ay dinala sa loob ng Dakong Banal.​—Lev 6:30.