Kabaligtaran ng karaniwang patakaran ng mga Babilonyo sa mga lunsod na nilupig nila, ang Jerusalem at ang kapaligiran nito ay iniwang walang mga tao at tiwangwang, gaya ng patiunang itinalaga ni Jehova. Maaaring kuwestiyunin ng mga kritiko ng Bibliya kung bakit ang dating maunlad na lupain ng Juda ay biglang naging “tiwangwang na kaguhuan, na walang tumatahan,” ngunit hindi maikakaila na walang katibayan sa kasaysayan o mga rekord mula sa yugtong ito ang nagpapatunay na hindi ito nangyari. (Jer 9:11; 32:43) Sinabi ng arkeologong si G. Ernest Wright: “Ang karahasang sumapit sa Juda ay maliwanag . . . batay sa arkeolohikal na mga pagsusuri na nagpapakitang sunud-sunod na mga lunsod ang nawalan ng tumatahan noong panahong iyon, anupat marami ang hindi na muling pinanirahan.” (Biblical Archaeology, 1962, p. 182) Sumang-ayon si William F. Albright: “Wala ni isa mang nalalamang kaso na ang isang bayan sa mismong Juda ay patuluyang pinanirahan sa buong yugto ng pagkatapon.”​—The Archaeology of Palestine, 1971, p. 142.

Walang maaasahang paglaya sa patakaran ng Babilonya na huwag pabalikin ang kanilang mga bihag.