Kapag ang mga saserdote ay nakatokang maglingkod sa santuwaryo, kabilang sa kanilang mga tungkulin ang pagpatay sa mga haing dinadala ng bayan, pagwiwisik ng dugo sa altar, pagpuputul-putol sa mga hain, pagpapanatili ng apoy sa altar, pagluluto ng karne, at pagtanggap sa lahat ng iba pang mga handog, gaya ng mga handog na mga butil. Sila rin ang nag-aasikaso sa mga bagay na may kaugnayan sa karumihang natamo ng mga indibiduwal, gayundin sa pantanging mga panata ng mga ito, at iba pa. (Lev kab 1-7; 12:6; kab 13-15; Bil 6:1-21; Luc 2:22-24) Inaasikaso nila ang pang-umaga at panggabing mga handog na sinusunog at ang lahat ng iba pang mga paghahain na palagiang ginagawa sa santuwaryo maliban sa mga paghahain na tungkulin ng mataas na saserdote; nagsusunog din sila ng insenso sa ibabaw ng ginintuang altar. (Exo 29:38-42; Bil 28:1-10; 2Cr 13:10, 11) Ginugupitan nila ang mga mitsa ng mga lampara at laging nilalagyan ng langis ang mga iyon (Exo 27:20, 21) at inaasikaso nila ang banal na langis at ang insenso. (Bil 4:16) Pinagpapala nila ang bayan sa mga kapita-pitagang kapulungan ayon sa paraang binalangkas sa Bilang 6:22-27. Gayunman, walang ibang saserdote ang pinahihintulutang pumasok sa loob ng santuwaryo kapag pumapasok sa Kabanal-banalan ang mataas na saserdote upang magbayad-sala.​—Lev 16:17.

Paano pinagpapasiyahan ang mga atas ng mga saserdote sa paglilingkod sa templo sa Israel?

Sa 24 na pangkat, o mga grupo, ng mga saserdote na inorganisa ni Haring David, ang 16 ay nagmula sa sambahayan ni Eleazar at ang 8 naman ay nagmula sa sambahayan ni Itamar. (1Cr 24:1-19) Gayunman, sa pasimula, mga saserdote mula sa apat na pangkat lamang ang bumalik mula sa pagkatapon sa Babilonya. (Ezr 2:36-39) May mga nagsasabi na upang maipagpatuloy ang dating kaayusan, ang apat na pamilyang bumalik ay hinati-hati upang muling makabuo ng 24 na grupo. Sa The Temple (1874, p. 63), ipinahihiwatig ni Alfred Edersheim na maaaring isinagawa ito sa pamamagitan ng pagbunot ng bawat pamilya ng limang palabunot para sa mga hindi bumalik, sa gayo’y bumuo sila mula sa kanilang mga grupo ng 20 grupo pa at ipinangalan nila sa mga iyon ang orihinal na mga pangalan. Si Zacarias na ama ni Juan na Tagapagbautismo ay isang saserdote mula sa ikawalong pangkat, yaong kay Abias. Gayunman, kung tama ang nabanggit na, maaaring si Zacarias ay hindi inapo ni Abias​—posibleng kabilang lamang siya sa pangkat na tinawag sa pangalan ni Abias. (1Cr 24:10; Luc 1:5) Dahil sa kawalan ng kumpletong impormasyon, hindi makagagawa ng tiyak na mga konklusyon hinggil sa mga puntong ito.

Sa paglilingkod sa templo, ang mga saserdote ay inorganisa sa ilalim ng iba’t ibang opisyal. Idinaraan sa palabunutan ang pag-aatas ng partikular na paglilingkod. Ang bawat isa sa 24 na pangkat ay naglilingkod nang tig-iisang linggo, anupat dalawang ulit na naglilingkod sa loob ng isang taon. Sa mga kapanahunan ng kapistahan, maliwanag na ang lahat ng saserdote ay naglilingkod, yamang libu-libong hain ang inihahandog ng bayan, gaya noong ialay ang templo. (1Cr 24:1-18, 31; 2Cr 5:11; ihambing ang 2Cr 29:31-35; 30:23-25; 35:10-19.) Maaaring maglingkod ang isang saserdote sa ibang pagkakataon basta’t hindi siya makikialam sa itinakdang mga paglilingkod ng mga saserdoteng nakatokang maglingkod sa panahong iyon. Ayon sa mga tradisyong rabiniko, noong panahong nabubuhay si Jesus sa lupa, marami ang mga saserdote, kung kaya ang lingguhang paglilingkod ay hinati-hati pa sa iba’t ibang pamilya na bumubuo sa bawat pangkat, anupat ang bawat pamilya ay naglilingkod nang isa o higit pang mga araw depende sa kanilang bilang.

Malamang na ang pagsusunog ng insenso sa ibabaw ng ginintuang altar ang itinuturing na pinakamarangal sa lahat ng pang-araw-araw na mga paglilingkod. Ginagawa ito pagkatapos maihandog ang hain. Sa panahon ng pagsusunog ng insenso, ang bayan ay nagtitipon sa labas ng santuwaryo upang manalangin. Ayon sa tradisyong rabiniko, pinagpapalabunutan ang paglilingkod na ito, ngunit yaong nakapanungkulan na ay hindi na pinahihintulutang makibahagi malibang ang lahat ng naroroon ay nakapagsagawa na ng paglilingkod na ito. (The Temple, p. 135, 137, 138) Kung totoo ito, karaniwa’y minsan lamang sa buong buhay niya magkakaroon ng ganitong karangalan ang isang saserdote. Ito ang paglilingkod na isinasagawa ni Zacarias nang magpakita sa kaniya ang anghel na si Gabriel upang ipatalastas na si Zacarias at ang kaniyang asawang si Elisabet ay magkakaanak ng isang lalaki. Nang lumabas si Zacarias sa santuwaryo, napag-unawa ng mga taong nagkakatipon doon, batay sa kaniyang hitsura at dahil hindi siya makapagsalita, na nakakita si Zacarias ng isang kahima-himalang tanawin sa santuwaryo; kaya naman nalaman ng lahat ang pangyayaring iyon.​—Luc 1:8-23.

Tuwing araw ng Sabbath, lumilitaw na pribilehiyo ng mga saserdote na palitan ang tinapay na pantanghal. Sa araw rin ng Sabbath nagtatapos ang paglilingkod ng pangkat ng mga saserdoteng nakatoka sa linggong iyon at nagsisimula namang manungkulan ang bagong grupo na nakatoka sa kasunod na linggo. Ang mga ito at ang iba pang mahahalagang tungkulin ay isinasagawa ng mga saserdote nang hindi nila nalalabag ang Sabbath.​—Mat 12:2-5; ihambing ang 1Sa 21:6; 2Ha 11:5-7; 2Cr 23:8.